Mister Unknown

💌•3

Met een zucht van irritatie plof ik op de bank van Cato. Ik vouw mijn handen over elkaar en staar met een boze uitstraling naar de muur waar alle kinderfoto's hangen van Rens en Cato uit protest. Hoe ik ervan overtuigd was dat Leon mij hier niet heen gesleurd kreeg, kreeg Leon het voor elkaar.

Ik zat zoals normaalgesproken op een zaterdag op mijn kamer. Ik lag op bed en las een boek dat ik deze maand moet uitlezen voor school. Het was een op zich best interessant boek, maar het interesseerde mij niet altijd en daardoor werd het soms erg saai. Maar het moest uit dus deed ik dat en het hoofdstuk dat ik op dat moment las was erg spannend.

Ik hoorde wat gerommel hier en daar, maar ik dacht dat het niets voorstelde. Je hoort zo vaak gerommel. Vooral de buren links van ons. Het enige wat ze doen is geluid maken de gehele dag door alsof ze niks beters te doen hebben met hun leven. En opeens werd het boek van mijn handen gerukt en op de grond gesodemieterd. Ik had het boek geleend en moest het dus heel terugbrengen maar dat kan ik nu wel vergeten.

"Leon?! Wat doe je hier?". Riep ik verbaasd.

"Ik kwam je meesleuren naar Cato's feestje, en aangezien je niet de deur open zal doen ben ik door het badkamerraam gekomen". Zei Leon met een van de grooste grijnzen die ik ooit had gezien op zijn gezicht in al die jaren. Na die ene keer dan dat hij mij een date had gevonden. Het liep niet goed, want uiteindelijk gooide ze boos haar smoothie over mijn hoofd en stampte weg als een gek.

"Ben je gek geworden?!". Riep ik kwaad en graaide het boek van de grond en legde hem vervolgens netjes op mijn bureau. Uiteindelijk sleurde Leon mij letterlijk mee over straat naar Cato's huis.

"Ik ben zo blij dat je er bent", zegt Cato blij en zet een bekertje met aanmaaksiroop met water voor mijn neus. Op tafel staat allemaal chips, borrelnootjes en wat gezonde snackjes. Sacherijnig pak ik de schaal met chips van de tafel en plaats het op mijn schoot.

"Ré wees niet zo gierig", zegt Cato en pakt de schaal chips van mi af en zet het weer terug op tafel.

"Ik ben gierig", zeg ik en pak de schaal weer terug en houd het stevig vast. Ik ben hier onvrijwillig naartoe gesleept dan wil ik tenminste ook wat te eten. Thuis mag ik ook niet veel snoepen, want dan word ik te dik. Het enige wat ik mag pakken zonder te vragen is gezonde snackjes en koekjes of zo als mijn moeder dat heeft gebakken. Maar meestal als mijn moeder iets bakt is dat ook niet lekker. De bel gaat weer.

"Hey, Marnick wat ben je laat?", zegt Cato als ze Marnick binnenlaat.

"Ja, uh ik moest nog iets doen", zegt hij en gaat op de stoel zitten naast Rens.

Ciska ploft naast mij op de bank en graait mee uit de schaal met chips wat ik toe sta. Van iedereen hier is Ciska het aardigst en mag ik haar het meest. Na Leon, ook al is hij super irritant, dom en gewoonweg gek, hij blijft mijn beste vriend.

"Gierigaards", zegt Cato en vult een nieuwe schaal met chips en zet die vervolgens op tafel terwijl ze naast Leon op de bank gaat zitten. Rens en Marnick zitten op de stoelen naast te bank. De bel gaat en Cato schiet op van haar stoel. "Dat is mijn vriendje!", roept ze blij en weg is ze. Als ik de grote, gemeende glimlach op haar gezicht zie, weet ik dat het echte liefde tussen die twee is. Caro is helemaal gek op die gast. Nadat ze met hem heeft is haar humeur er stukke beter van geworden en haalt ze steeds minder vaak gemene streken uit.

Eigenlijk wil ik ook een relatie. Ik wil ook gelukkig zijn met iemand. 's Ochtends wakker worden en een appje ontvangen met 'goedemorgen' met een harte erachter, of gewoon met iemand op de bank knuffelen kijkend naar een film en later samen in slaap vallen. Het probleem is dat niemand mij leuk vindt, en ik vind niemand anders leuk. Als ik nou iemand leuk vond had het iets gemakkelijker geweest. Makkelijk is het nooit om een relatie te krijgen.