Mister Unknown

💌•21

We zijn van de hal naar de bank gestrompeld en liggen nu op de bank. Leon onderop en ik grotendeels naast Leon, maar lig ook een beetje op hem. Als ik eerlijk ben ligt het erg comfortabel. Ik kijk om naar Leon en zie dat hij in slaap is gevallen. Waarschijnlijk heeft hij de afgelopen nachten zijn slaap niet kunnen vatten. Ik voel mij weer schuldig. Het is allemaal mijn schuld. Ik kruip geruisloos van Leon af en pak het warme dekentje dat altijd in de kopjeskast ligt. Vraag me niet waarom ik heb werkelijk geen idee. Ik ontvouw het dekentje en leg het voorzichtig over Leons lichaam neer. Ik stop hem onder zodat hij het niet koud krijgt. Ik ga bij het einde van Leons voeten zitten en pak mijn telefoon erbij. Ik scrol een beetje door Insta, maar verveel mij vrij snel. Ik gooi de telefoon op de koffie tafel en kruip weer naast Leon onder de deken. Ik leg mijn hoofd op zijn borstkast en mijn ene arm om zijn buik en ik val best snel weer in slaap.

ж

Ik voel dat mijn wang zacht gestreken word. Ik knipper met mijn ogen en open ze vervolgens. Even ben ik in de war en dan besef ik dat ik bij Leon ben.

"Hi", hoor ik. Ik ligt mezelf op en kijk naar Leon die mij aankijkt met een glimlach op zijn uitgeslapen gezicht. Ik wrijf in mijn ogen met de arm die niet op Leons buik ligt.

"Hoe laat is het?", vraag ik en ga weer liggen.

"Zeven uur in de avond."

"Oh shit", mompel ik en grijp naar mijn telefoon op de tafel. Isette weet helemaal niet waar ik ben en of ik wel mee eet. Ze zal wel bezorgd zijn en dan krijg ik weer op mijn donder.

"Ik heb haar al geappt", zegt Leon. "Ik heb gezegd dat je niet zou mee eten en dat je bij mij bent. Ik heb ook gezegd dat als je wakker bent je wel iets laat weten."

"Dankje Le", zeg ik en ontgrendel mijn telefoon. Leon heeft Isette's telefoonnummer voor in noodgevallen en ik heb het nummer van zijn moeder. Ook van zijn broer, maar ik heb hem geblokt. Het is en knap irritante gast als ik eerlijk ben.

Ik:
Ik leef

Gelijk krijg ik bericht van Isette. Telefoonverslaafde dat ze is.

Isette:
Ik maakte mij zorgen Remon!
Ik heb vernomen dat je bij Leon eet?

Ik:
Yupp

Isette:
Hoe laat kom je naar huis?

Ik:
Idk

Isette:
Wat voor tijdstip is dat?

Ik grinnik en Leon kijkt met mij mee. Hij begint te grijnzen en ik weet meteen dat hij een plan heeft. Hij pakt mijn telefoon af en begint te typen naar Isette.

"Leon geef terug!", roep ik en probeer mijn telefoon terug te krijgen, maar Leon gaat op zijn buik liggen met zijn kin op de armleuning en zijn armen uitgestrekt naar voren zodat ik er niet bij kan. Ik ga pontificaal op zijn rug liggen en het maakt me niets uit of hij pijn krijgt in zijn rug. Idioot.

"Au Remon," zegt Leon met een grijns wat mij laat weten dat hij geen pijn heeft. Hij werpt mijn telefoon in mijn richting en ik vang het net voordat het apparaat op de grond valt. Ik geef Leon snel een boze blik en kijk wat voor onzin Leon weer heeft zitten uitvoeren.

Ik:
Ik kom morgen thuis Xremknnn

Ik zucht en rol mijn ogen.

"What the fa- Leon wat?", vraag ik wls ik naar het laatste 'woord' staar.

"Je bent welkom", zegt Leon met een grijns. "En dat woord, ja, jij zat op mijn rug en ik had daadwerkelijk pijn dus ik moest snel typen en toen kwam dat woord eruit", legt Leon uit.