Mister Unknown

💌•8

"IK BEGRIJP HET!"

"Oke, wat?"

"MET DAT MET MARNICK! HET IS NIET GRAPPIG EN HET IS NIET WAAR!"

"Oh, ik vond het wel grappig."

"IK NIET!"

"Rens, ik bedoel, hoe laat is het wel niet?"

"Het is iets na 3 uur ik de nacht hoezo?"

Langzaan knijp ik mijn ogen tot spleetjes en kijk vermoeid om mij heen. Voor mij zie ik Leon met zijn telefoon aan zijn hoor.

"Mmm Leon wie's dat?", vraag ik moeizaam en draai mijn hoofd naar zijn richting.

"Rens"

"Oh", antwoord ik. Waarschijnlijk is hij erachter gekomen wat Leon bedoelde met de opmerking van vanmiddag over hem en Marnick. Ik woel wat met mijn hoofd maar het kussen is hard.

"Waarom is m'n kussen zo hard", mopper ik.

"Dat is mijn arm", krijg ik te horen van Leon.

"Oh."

"Wie is dat?"

"Dat is Remon", zegt Leon.

"Wat- wat is hier gaande?", hoor ik de vermoeide stem van Marnick.

"Rens belt", antwoordt Leon.

"Wat? Wie is dat nou weer?"

"Dat is je beste vriend Marnick", zegt Leon en ik zie hem al grijnzen.

"What te f*ck doen jullie allemaal samen?"

"Niets wat jij met Marnick zou doen", zegt Leon lachend.

"Lé, je gaat te ver", zeg ik.

"Wat? Waar hebben jullie het over", mompelt Marnick.

"Het is midden in de nacht Rens, we gaan weer verder slapen. Doei", zeg ik en druk op de ophang knop op Leons telefoon.

"HE-"

Ik gooi Leons telefoon ergens op de grond en sluit mijn ogen dicht.

"Waarom belde Rens om deze tijd?", vraagt Marnick. Voordat Leon antwoord kan geven sla ik mijn linkerhand op zijn mond.

"Gewoon Rens gekke gedachtes, slaap lekker", zeg ik en Leon pakt mijn hand van zijn mond en houdt het vast.

"Slaap lekker Ré", zegt Leon. Ik geef hem een stootje met mijn vrije arm. "En Marnick."

ж

Het weekend verliep eigenlijk zoals gewoonlijk. Marnick ging diezelfde ochtend nog naar huis rond 12 uur. Leon bleef de gehele dag nog rondslingeren in mijn huis totdat mijn vader hem zat werd. Ik gaf hem de keuze om naar huis te gaan of bij mij te blijven en huiswerk te maken. Hij ging naar huis. Zondag had ik gebruik gemaakt om huiswerk af te maken en  voor toetsen te leren.

Nu is het weer maandag en sta ik weer in de aula met een briefje in mijn broekzak en een grote glimlach op mijn gezicht. Is het gek om verliefd te worden op een persoon dat je nooit heb ontmoet? Is dat zo gek? Ik weet niet zo zeker of dar het geval is, maar ik word altijd zo vrolijk van het lezen van deze brieven, ik word blij, ik voel me gelukkig en ik krijg het warm bij elke brief die ik lees.

You can help me out of there
Being mine forever
I keep on searching for the way to your heart,
Try to believe it's getting better,
Please, take me all the way to your heart
I want you
You got it, you got it
There'll be no doubt about it
Nobody's going keep me from you - oh
I want you, I need you
I'll find a way to get through
Nobody is going keep me from you - uhuh

The way to your heart

Unknown

Ik blijf de brief maar herlezen en herlezen met een glimlach op mijn gezicht geplakt. Ik zucht zacht en vouw het briefje en stop het terug in mijn broekzak. Ik schuif aan bij Ciska en Cato aan de tafel.

"Is niemand er nog?", vraag ik aan de twee meiden.

"Rens wel, maar hij moest nog even naar de mediatheek", zegt Cato en ik knik.

"Hey Remon", begint Ciska.

"Ja?", vraag ik en kijk naar haar op.

"Hoe snel wil jij eigenlijk weten wie die brieven schrijft?", vraagt ze.

"Umm nou zo snel mogelijk", zeg ik. Ik bedoel dat is toch duidelijk. Als iemand je liefdesbrieven schrijft wil je toch zo snel mogelijk weten wie het schrijft? Dan ben je toch nieuwsgierig?

"En hoeveel meisjes zitten er op deze school?"

"Veel."

"En je gaat ze allemaal een voor een vragen of ze de brieven schrijven?", zegt Ciska en Cato kijkt mij aan met een kleine grijns.

"Uhh", zeg ik en denk na. Ik heb hier eigenlijk niet echt goed over na gedacht. Ik wil dit zelfs doen, echt waar. Alleen als ik het allemaal zelfs ga doen ben ik een lange tijd bezig.

"En hoe weet je of ze eerlijk antwoorden?", vraagt Ciska.

"Ja, kijk Remon schat, wij hebben connecties hier. Wij kennen ongeveer elk meisje hier wel of zij kennen ons wel. Laat ons je helpen en je weet het binnen no time oké?", vraagt Cato met een glimlach.

"En zelf kan je natuurlijk ook onderzoek doen", vult Ciska er snel bij aan.

"Ja precies", zegt Cato en knikt.

"Gaan jullie mij echt helpen in plaats van te kloten?", vraag ik en sla snel een hand voor mijn mond. Ik rol met mijn ogen nadat ik erachter ben gekomen dat mijn moeder of vader hier niet is en haal mijn hand van mijn mond.

"Natuurlijk willen we je helpen, wij zijn zelfs ook nieuwsgierig naar dit persoon, deal?", zeggen Ciska en Cato en steken hun handen uit. Ik twijfel, maar steek toch mijn handen uit en schud Cato en Ciska's handen.

"Deal."

ЖЖЖ

𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘵 𝘬𝘰𝘳𝘵𝘦𝘳 𝘩𝘰𝘰𝘧𝘥𝘴𝘵𝘶𝘬, 𝘸𝘢𝘯𝘵 𝘻𝘰 𝘬𝘸𝘢𝘮 𝘩𝘦𝘵 𝘶𝘪𝘵 :)