Ben, ayaklarımı kaybettim. Sadece ayaklarımı değil her şeyi;en sevdiğim nehir kenarını, sinemaya gitmeyi, bisiklete binmeyi ve çok daha fazlasını.
Ama şimdi sanki bana umut doğdu. Güneş yüzünü döndü.
O benim hayatımı kurtardı. Uçurumun kena...
Gözümü açtığımda hemşireler serum takıyorlardı. Bende etrafımı incelemeye başlamıştım. Hemşire işini bitirdikten sonra tam çıkıyordu ki. Onu durdurdum
~Acaba bana nerede olduğumu söylermisiniz?
~Yonsei Severance hastanesi trafik kazasından dolayı buradasınız. Yoğun bakımdan kendinizi iyi hissediyorsanız çıkarabiliriz. Dedi.
Hemşire olayı anlatınca bütün olay aklıma geldi ve aniden sinirlendim. Kolumdaki serumları çıkartıp ayağa kalkmaya çalıştım. Ama bir sorun vardı. Ayakta duramıyordum. Ama neden! Hemşire hemen hasta bakıcalarını çağırıp beni yerden kaldırdılar. Ve yatağa yatırdılar.
Hemşire hemen serumu takıp sakinleştirici verdi. Gözümden yaşlar sicim gibi akmaya başlamıştı. Yavaş yavaşta sakinleştirici etkisini göstermeye başlayınca tam uyuyacakken kapıda abimi gördüm. Perişan haldeydi. Annem ve babam niye yok derseniz. Ben 3 Suga Hyung 'ım 7 yaşındayken bizi terk ettiler Neden? Nedenini bende bilmiyorum
*****************
Sakinleştici etkisini kaybedeli yarım saat olmuştu. Bu hastane odasında yapacak tek şey vardı. Oturup beklemek. Çünkü odada hiçbirşey yoktu. Yanımda küçük bir dolap sol tarafımda bir koltuk,koltuğun yan duvarında bir küçük pencere vardı.
Artık yoğun bakımda değildim. Sakinleştiricinin etkisiyle uyurken beni buraya getirmişlerdi. Çok sıkılmıştım. Tam bağıracağım sırada kapı çalınmıştı. İçeri giren kişi perişan halde olan Hyung'ımdı. Ve arkasında Jimin ve J-hope vardı.
Jimin genel cerrah, J-hope da veteriner Hyung 'ım ise doktordu. Ben ise boş gezen biriydim. Hyung' ım yanıma gelip olayın nasıl olduğunu sordu.
Bende : ~Beş para etmez. Biri için doğum günü sürprizi hazırladım. Sadece onu almak vardı. Evine gittiğimde bir şerefsizin altında zevkten ağlıyordu. Bende dayanamayıp adamı biraz hirpaladım. Sinirimi çıkaramadığı için son hızda giderken turun altında kaldım.
Jimin: ~Jungkook birşey sorabilirmiyim? ~Tabii sor Hyung ~Adamı nasıl dövdün? J-hope: ~Bunca olaydan buna mı takıldın. Jimin ~Ne var J-hope merak etmiş olamazmıyım? ~Tamam J-hope Hyung bırak sorsun. ~Adam zaten çıplaktı. Bende bir yumruk atıp üstünde çıktım. Ellerini ayağımın altına alıp cinsel organına tekme attım.
Jimin gülmekten yerlere yatarken J-hope kendini zor tutuyordu. Suga Hyung 'ım ise tepkisiz bir şekilde oturuyordu. ~Suga Hyung n' oldu. ~H-hiçbirşey. ~o zaman niye bu kadar ruhsuzsun. ~Benim her zaman ki halim Jungkook.
Odanın kapısı çalmıştı. Gelen hemşireydi. Yiyecek bireyler getirmişti. Daha sonra gelip pansuman yapacağını söyledi. Aslında pek bir şeyim yoktu. Sadece kaşım yarıktı,ve yüzümün birkaç yerinde morluk vardı. Kaburgalarım ezilmişti. Ve sağ kolum kırık kollarımın bazı yerleri de morarmıştı. Sol kolumu kullanabilirdim. Ama pek yiyesim yoktu.
Sadece aklımda tek bir soru vardı. Bir daha yürüyebilecekmiydim?
~Suga Hyung ayaklarımı bir daha kullanabilecek miyim? Bu sorudan sonra deliler gibi anıran Jimin bir anda susmuş. Ve ciddi bir yüz bir ifadesi takınmıştı.
Nasıl olsa abim ve Jimin doktordu. Birkaç cümle söylerdi değil mi? Bir anda abim hızlıca ayağa kalkıp bana bakarak dışarıya çıktı. Çıkarken yüzünde gördüğüm şey tamamıyla çökmüş bir ruhtu. Ve ruha eklenen birkaç damla gözyaşıydı. J-hope Hyung da arkasından gitmişti. Odada sadece ben ve Jimin kalmıştık.
~Jungkook şimdi ayakların tırın altında kalmış. Ve bütün ayağındaki kemiklerin ve sinirlerin zedelenmesin e sebep olmuş. Ve de ayağındaki yürümemizi sağlayan lifler kopmuş. Bunun için bayağı bir tedavi sürecinden geçmen gerek.
Jimin 'in dediği şeyle yıkılmıştım. Sinirlerim iyicene gerilmişti. Kucağımdaki yemek tabağını ve yanımdaki sürahiyi yere attım. Jimin den de dışarı çıkmasını istedim. Çünkü ona zarar vermek istemiyordum.
Sinir krizi geçirdiği mde gözüm kimseyi görmüyordu. Bu hastalık bana ortaokulda gelmişti. Matematik dersinde öğretmen tahtaya bir soru yazmıştı. Ve soruyu çözeceğimi hissedip parmak kaldırmıştım. Hoca da beni seçmişti. Tahtaya çıkp soruyu çözmüştüm.
Ama sadece küçük bir hatadan dolayı yemediğim laflar ve büyük hakaretler duymuştum. Sınıf arkadaşlarımın içinde beni küçük düşürmüştü. O gün bugündür. Tam 10 yıldır. Hastalık benle birlikte.
22 yaşındayım. Ama hala tam olarak bir tedavi yöntemi bulamamışlardı. Sadece sakinleştirici hap vardı. Biraz daha sinir krizi geçirdikten sonra uyumaya çalışmıştım. Tam uyuyacağım sırada kapı çalmıştı. Ama çalan kişiyide kovmuştum. Ve uyumuştum.
Gerisi diğer bölümde. Gelen kişiyi tahmin edin bakalım kim bu?
Yorum yapmayı unutmayın! Çünkü sizin yorumunuzla motive oluyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
