Ben, ayaklarımı kaybettim. Sadece ayaklarımı değil her şeyi;en sevdiğim nehir kenarını, sinemaya gitmeyi, bisiklete binmeyi ve çok daha fazlasını.
Ama şimdi sanki bana umut doğdu. Güneş yüzünü döndü.
O benim hayatımı kurtardı. Uçurumun kena...
Doktor ve hastaların arkadaş gibi davranmaları en güzel şey bence. Çünkü o zaman insanlar daha kolay alışıp her şeylerini anlatabilirler. Taehyung ve ben de galiba arkadaş olma yolundaydık. Hyunglarım gittikten sonra bana dışarıda kahvaltı yapmayı teklif etmişti.
İlk defa hastaneden kaçmadan dışarı çıkıyordum. Bu benim için çok güzel birşey di. Şimdi de Taehyung 'ın beni kucaklayıp sandalyeye oturmasını bekliyordum. Çünkü bir türlü lavaabodan çıkıp yanıma gelememişti.
Jungkook ~Doktor Bey. Artık dışarı çıkacak mıyız?
Taehyung ~Çıkıcaz ama güzel bir yer bulmam gerekiyor. Bekle biraz daha olur mu?
Jungkook ~Yarım saattir bir yer mi arıyorsunuz? Bunu dışarıda da yapabilirsiniz.
Taehyung ~Aslında bir yer aramıyorum. Sadece kendime çeki düzen veriyordum. Diyip tuvaletten çıkmıştı.
~Ve şu siz bizi bıraksak. Çok itici geliyor bana. Hem biz arkadaş değil miyiz?
Jungkook ~Arkadaş mı? Ama sen doktorumsun. Sana yani size nasıl arkadaşım gibi konuşabilirim.
Taehyung ~Abin olarak gör o zaman beni öyle daha rahat edersin. Hem doktor gibi davranmak istemiyorum. Rahat edemiyorum öyle.
Jungkook ~Peki tamam. Şimdi bana yarım saattir lavabo da ne yaptığını söyle.
Taehyung ~Bu biraz utanç verici ama.
Jungkook ~Olsun sen benim abim değil misin? Söyleyebilirsin.
Taehyung ~Peki ama gülmek yok.
Jungkook ~Tamam gülmicem.
Taehyung ~Kabız olmuşum.
Jungkook ~Gerçekten mi? Kusura bakma ama ben kendimi tutamıyorum. Diyerek kocaman bir kahkaha patlatmıştım.
Taehyung 'a baktığımda ilk başlarda yüzü düşmüştü. Sonra benim güldüğümü görünce o da gülmeye başlamıştı.
Jungkook ~Gülmek çok yakışıyor. Lütfen hep böyle gül.
Taehyung ~Efendim.
Jungkook ~Y-yok birşey. Gitmeyecek miyiz?
Taehyung ~Gidicez. Hadi gel bakalım. Koca bebek. Diyerek beni kucaklayıp sandalyeme oturtmuştu. Arkama geçip beni dışarı sürüklemişti.
Kapının önünde Chaeyoung bizi bekliyordu.
Jungkook ~İçeri niye gelmedin?
Chaeyoung ~Çok güzel gülüyorsunuz onun için gelmedim.
Jungkook ~Sende gelseydin. Hem abin kabız olmuş dalga geçerdik. Arkadan omzuma bir yumruk yemiştim.
Kafamı kaldırıp baktığımda sinirli bir Taehyung 'la karşılaştım. Ona bir gülümseme atıp önüme döndüm. Tam o anda Chaeyoung' ın fotoğrafımızı çektiğini gördüm.
Jungkook ~Chaeyoung fotoğrafa bakabilir miyim?
Chaeyoung ~Hayır dersem alınır mısın?
Jungkook ~Hayır alınmam.
Chaeyoung ~Kookie oppa o zaman bakamazsın.
Jungkook ~Peki. Gidelim o zaman. Chaeyoung atla kucağıma. Şoförün bizi götürsün.
Taehyung ~Hay hay efendim.
Chaeyoung kucağıma oturup Taehyung 'ın bizi sürmesin bekliyorduk.
Chaeyoung ~Eee hadi. V oppa geç kalıyoruz.
Taehyung ~Kusura bakmayın. Küçük hanım.
Jungkook ~Önemli değil. Ama biraz hızlı olun.
Taehyung bir anda koşmaya başlamıştı. Baya bir süratli gidiyorduk. Ama eğleniyorduk. Önümüze kim gelirse bağırıyorduk. Bana hastaneye ilk geldiğim zamanları hatırlatmıştı. Ama bu sefer daha eğlenceliydi.
Sonunda dışarı çıkmıştık. Taehyung bizi arabasının önüne kadar koşarak getirmişti. Arabası siyahbrange rover dı. Güzel bir arabası vardı. Taehyung ilk kucağımdaki Chaeyoung 'ı alıp çocuk koltuğuna bindirmişti. Daha sonra beni kucaklayıp ön koltuğa oturtmuştu.
Tekerlekli sandalyemi katlayıp bagaja koyup kendiside sürücü koltuğuna oturmuştu. Tam arabayı çalıştırıp yola çıkacağımız sırada önümüzü bir araba kesmişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lütfen kusura bakmayın. Kuzenlerim arasında bu kadar yazabildim. Köyde olmasaydım daha uzun yazardım. Bu sefer bu bölüm böyle olsun diğer bölümü daha uzun yazmaya çalışırım. Diğer bölüm görüşürüz.
