ျပန္ဆံုမဲ့ဖူးစာ ( ပြန်ဆုံမဲ့ဖူးစာ ) (Completed)

အပိုင္း ၇

" ဆရာ မ်ားမ်ားစားေလ .. ဆရာစားတာကလည္း နည္းနည္းေလး .. "

" ဟုတ္တယ္ အရမ္းနည္းတာပဲ "

က်ီရန္နဲ႔ဖုန္းရန္ဟာ သူစားၿပီးတဲ့အခ်ိန္ထိ သူ႔ကို ထိုင္ၾကည့္ေနတုန္း ..

သူခ်ိဳင့္ေတြေကာက္သိမ္းလိုက္ၿပီး အၾကမ္းရည္ငွဲ႔ကာေသာက္လိုက္တယ္ ....

ၿပီးေတာ့ကေလးနွစ္ေယာက္ကို အျပင္ထြက္ဖို႔အခ်က္ျပလိုက္တယ္ ....

ကေလးနွစ္ေယာက္က သူ႔ကိုအရိုအေသေပးၿပီး တဲျပင္ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္ ..

ဟုတ္တယ္ ဒါကနားခ်ိန္ေလ ... ကေလးေတြ တေရးအိပ္လို႔ရတယ္ ..

ကြန္ဖူးက ညေနမွ ျပန္ေလ့က်င့္ရမွာ ..

သူအစားစားထားခါစမို႔ ဗိုက္ေလးေနသလိုခံစားရတယ္ ..

ဒီေန႔က သူထမင္းအမ်ားႀကီးစားတဲ့ေန႔ပဲ ..

ပံုမွန္ဆို သူကမန္ထိုတစ္လံုးနဲ႔ ဗိုက္ျဖည့္ေနၾကမို႔လို႔ ...

စာၾကည့္စားပြဲေပၚထိုင္လိုက္ၿပီးေတာ့ မင္ေသြးလိုက္တယ္ ..

မင္ေသြးလို႔ၿပီးေတာ့ သူစာ႐ြက္တစ္႐ြက္ျဖန္႔ခင္းလိုက္တယ္ ...

ၿပီးေတာ့ သူသင္ေပးမဲ့ ကြန္ဖူးပညာကို ခ်ေရးလိုက္တယ္ ..

သိုင္းကြက္က သူလုပ္ျပလို႔ရေပမဲ့ အေနအထားအမွန္ကို ပါးစပ္နဲ႔သူထုတ္ေျပာလို႔မရဘူးေလ..

စာဖတ္တတ္တဲ့ကေလးေတြမို႔ ဒါက သူတို႔ဖတ္ၾကည့္ရင္ နားလည္ဖို႔အလြယ္ကေလးပဲ ..

သူသိုင္းကြက္ေတြခ်ေရးေနရင္း သူငယ္႐ြယ္စဥ္က အမဲလိုက္တာေတြ ျပန္ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္ ..

သူကဆရာ႕ဆီကပညာသင္ၿပီး ဂိုဏ္းကေနထြက္ ေတာင္ေအာက္ဆင္းလာခ်ိန္က သူ႔မွာ သူေတာ္ေလာကထဲ ေယာင္လည္လည္ရယ္ ..

တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႔ဆံုၿပီးမွ သူ႔ေလာကက အေရာင္ေတြစံုလာခဲ့တာ ..

ရွင္းခ်န္ .. ေရႊလသာေလႏုေအး ...

တစ္ကိုယ္ေတာ္ဂိုဏ္းမဲ့သိုင္းသမားနွစ္ေယာက္မို႔ အတူတူ ဥာဥ့္အမဲလိုက္ခဲ့ၾကရင္း ခင္တြယ္လာၾကတာ...