ျပန္ဆံုမဲ့ဖူးစာ ( ပြန်ဆုံမဲ့ဖူးစာ ) (Completed)

အပိုင္း ၈

ကြန္ဖူးသင္ရတာက သိပ္ေတာ့မလြယ္လွ ... ကေလးေတြက နဂိုကတည္းက သိုင္းေလာကနဲ႔ ရင္းနွီးေနတဲ့သူေတြလည္းမဟုတ္ၾက.. ၿပီးေတာ့ ကြန္ဖူးဆိုတာ ဘာမွန္းသိတဲ့သူေတြလည္းမဟုတ္ဘူး ..

သူတို႔သိတာက လယ္စိုက္မယ္ ထင္းခုတ္မယ္ ေစ်းေရာင္းမယ္ ... ဒီလိုမိသားစုထဲ ႀကီးျပင္းလာၿပီးမွ သူ႔ဆီမွာ ကြန္ဖူးလာသင္ေနၾကတာ အနည္းငယ္ေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းတယ္ ...

ကေလးေတြရဲ႕အသက္က ခုဆို ၁၄နွစ္ေလာက္ရွိၿပီထင္တယ္ ... သူအတိအက်မသိဘူး ...

ရွင္းခ်န္ရဲ႕ ဝိဥာဥ္ကို လႊတ္ထုတ္လိုက္ကတည္းက သူေန႔ေတြလေတြ နွစ္ေတြကို မမွတ္ထားေတာ့ဘူး ...

ေလာကမွာ သူအသက္ရွင္လာတာ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီတိုတာလည္း သူမသိဘူး ...

ထို႔အျပင္ကို သူတို႔မိဘေတြဆိုလည္း ဓားဆို၍ ထင္းခုတ္ဓားပဲ ကိုင္ဖူးၾကတာ ... အင္းစာ႐ြက္တို႔ဆို ေဝလာေဝး ..

အခ်က္ျပကိရိယာတို႔ဘာတို႔ သံုးတတ္တဲ့သူေတြလည္း မဟုတ္ ...

သို႔ေပသည့္ ကေလးေတြကို ပညာသင္ေပးလိုက္ .. သူ႔ဘာသာ ဥာဥ့္အမဲလိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ .. အခ်ိန္ေတြက အကုန္ျမန္လာသလို ..

တစ္ခါတစ္ေလ ၿမိဳ႕ဘက္ကိုတက္ၿပီး အင္းစာ႐ြက္လုပ္ဖို႔ စကၠဴနဲ႔မင္ေတြ ဝယ္ရတယ္ ..

ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ ဓားေတြလုပ္ေပးဖို႔အတြက္  ဒီၿမိဳ႕မွာ မရနိုင္ဘူး ... သူက်င္လည္ခဲ့တဲ့ သူေတာ္ေလာကနဲ႔ မေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕ကို သူသြားရတယ္ ...

ကေလး၇ေယာက္အတြက္ ဓားကို သြန္းလုပ္ဖို႔ ပန္းပဲဖိုကိုသူရွာရတယ္ .. ဘာလို႔ဆို ပညာကစံုၿပီေလ ...

တပည့္ျဖစ္သူေတြကို ဆရာက ဓားေပးအပ္ရေတာ့မယ္ ... အဲ့ဒီအတြက္ သူနည္းနည္းအလုပ္ရႈပ္ရျပန္တယ္ ..

စိတ္တိုင္းက်တဲ့ ပန္းပဲဖိုကိုရဖို႔က သိပ္ခက္တယ္ ..

ၿပီးေတာ့ သူ ေပၚေပၚထင္ထင္ သိပ္မသြားခ်င္ဘူး ..

သူဘာမွအမွားမလုပ္ထားေပမဲ့ အတိတ္က သူ႔ကိုသိတဲ့လူေတြနဲ႔ သူမတိုးခ်င္ဘူး .. သူစကားစျမည္ေျပာခ်င္စိတ္လည္းမရွိဘူး .. သူ႔လိုစကားမေျပာနိုင္တဲ့လူနဲ႔လည္း ဘယ္သူကမွ စကားေျပာခ်င္ၾကမယ္ မထင္ဘူး ..