Docks. h.s. / zakończony

12. Żyje się dla powrotów.

Jaymes Young - One last time

*

,,Żadne błaganie nie zawróci czasu."

- Twoja kawa, Harry - słyszysz wysoki głos brunetki, która cały czas mierzy cie dziwnym spojrzeniem.
- Dzięki - odpowiada chłopak i chyba również zaczyna odczuwać tę gęstniejącą atmosferę. - To Nuria, moja przyjaciółka. - Dodaje, przedstawiając cie. Wyciągasz rękę i starasz się uśmiechnąć.
- Loreen, jego dziewczyna. - Zaznacza. Cóż, wiesz to. Widziałaś przecież ich wspólne zdjęcia. Jej postawa nie zyskuje twojej sympatii.
- Um. Przykro mi, że poznajemy się w takich okolicznościach.
- Tak, masz racje. - Odrzeka obojętnie. - Muszę już iść. Pamiętaj o bankiecie. - Dodaje do swojego chłopaka i wpija się w jego usta. Ich słodkie pożegnanie ewidentnie peszy Stylesa, zupełnie jakby dawno nie przejawiali takiego gestu. I masz szczerą ochotę się roześmiać na tą nieuzasadnioną zaborczość brunetki, ale zamiast tego postanawiasz dać im trochę prywatności. O ile można mówić o prywatności w szpitalu pełnym ludzi.
- Nie paliłam od czterech godzin, wiec przeproszę was na moment. - Rzucasz mimochodem i kierujesz się do wyjścia. Siadasz na murku i wkładasz cienkiego papierosa między wargi, odpalając go. Dym rozchodzi sie po twoim wnętrzu, paląc przyjemnie. Słyszysz stukot czarnych obcasów Loreen, która zbliża się do ciebie. Wystawia wskazujący palec w twoim kierunku.
- Nie wiem skąd się pojawiłaś, ale trzymaj się od Harrego z daleka. - Cedzi.
Prawie zachłysnęłaś się powietrzem.
- Jesteś zazdrosna? Czego w zdaniu, ze jestem jego przyjaciółką, nie
zrozumiałaś? - Prychasz, wypuszczając dym.
- Dobrze ci radzę! - mruży oczy.
- Myślę, że Haz jest na tyle dorosły, aby sam decydować z kim się zadaje. Nie wstyd ci robić przedstawień pod szpitalem? - Pytasz kpiarsko.
Dziewczyna ma zaciśnięte wargi, jest tak zdeterminowana, jakby rzeczywiście chciała sie ciebie pozbyć. Jakby twoja obecność przeszkadzała jej w misternym planie, który uknuła. Po chwili kieruje się do swojego samochodu, posyłając ci kolejne mordercze spojrzenie.
Kręcisz głową, zastanawiając się nad wszystkim, co powiedziała. Wejście ponownie otwiera się i staje w nich Zayn, przeszukując kieszenie. Znajduje wreszcie swoją paczkę z fajkami, gdy jednak widzi, ze jest pusta, jęczy zrezygnowany.
- Tego potrzebujesz? - ruszasz sugestywnie brwiami i częstujesz go papierosem.
- Ratujesz mi życie!
- Tak bym tego nie nazwała - wskazujesz na napis palenie zabija, po czym śmiejecie się krotko.
- Racja. - Przytakuje i dosiada się do ciebie.
Ciszę przerywa czerwony sedan Loreen, która wyjeżdża z piskiem opon spod szpitalnego parkingu.
- Uh, chyba moja obecność tutaj ją rozwścieczyła - mruczysz cicho.
- Jest zazdrosna, to wszystko - mulat kręci głową z rozbawieniem.
- To wszystko? Chciała wydrapać mi oczy - śmiejesz się.
- Harry nigdy nie przyjaźnił się z dziewczynami. Ładnymi dziewczynami. Musisz ją zrozumieć.
Odgarniasz włosy z czoła i podnosisz kąciki ust na komplement Malika.
- Zawsze jest taka pretensjonalna? - pytasz.
- Właściwie to normalna, cicha dziewczyna. Kłócą się z Harrym, ale kto tego nie robi teraz w związkach - widzisz zawahanie w jego oczach. - Właściwie nic o niej nie wiem - wzrusza ramionami.
Myślisz, ze to dziwne, ale nie mówisz tego na głos.
- A jej kontakt z reszta zespołu?
- Gdy widzimy się większą grupa nie dzieje się nic szczególnego. Czasem pyta nas o plotki lub różne głupoty z mediów. Z początku myślałem, że to podejrzane, ale chyba czyta dużo kolorowej prasy i jest po prostu ciekawa - stwierdza obojętnie. - Czemu pytasz?
- Źle jej patrze z oczu. -  Odrzekasz szczerze. Papierosowy dym, który wypuszczacie z ust, miesza się z chłodnym powietrzem. - Poznaje z daleka ludzi, którzy coś ukrywają.
Sama byłaś jedną z takich osób. Żyłaś na co dzień ze swoimi tajemnicami, niszczącymi cię od wewnątrz i doskonale wiedziałaś jak to wygląda. Loreen rujnowała sama siebie, miałaś nadzieję tylko, że to nie zrujnuje Harrego. Westchnęłaś przeciągle.
- Wracam do środka, zrobiło się zimno - komunikujesz krótko Malikowi. - Łap - rzucasz mu paczkę z papierosami. - Mam jeszcze jedną w samochodzie.
Zayn uśmiecha się do ciebie szeroko.
- Dzięki, aniele.
Na pewno nie byłaś aniołem. Popełniałaś za dużo błędów, nie byłaś w stanie zbawić świata, cały czas potykałaś się o pułapki, które sama zostawiałaś. Mimo to, uśmiechnęłaś się słabo, patrząc na palącego bruneta, dopóki szklane drzwi szpitala nie zasunęły się za twoją sylwetką.
Chciałaś być aniołem. Być nim dla kogoś.