Thanks to my bullies ✔️

"10"

p.o.v Luke

In de 2 weken daarna maken we het huis helemaal gereed voor Riley haar komst. Niet alleen boven doen we ons uiterste best voor haar kamer en speelkamer, ook beneden doen we wat werk zodat het er wat kindvriendelijker uit ziet. Hier en daar zetten we wat knuffels neer, planten, een poef bij de open haard en boekenkast zodat ze daar kan zitten zodra ze daar klaar voor is.

We dachten dat als we het er wat kindvriendelijker uit laten zien beneden dat ze dan eerder naar beneden durft te komen. En waarschijnlijk maakt ze dan nog geen contact met ons maar dan kan ze dus bijvoorbeeld een boekje lezen terwijl ze wel in dezelfde ruimte is als ons. Dat zou al een grote stap zijn. Maar voor dat ze dat doet zal nog wel even duren. Toch hebben we hoop dat het zal gaan werken.

Bijna overal in het huis zijn wel aanpassingen gedaan zodat Riley zich misschien toch wat op haar gemak voelt. Zelfs de badkamer heeft een kindvriendelijke look. Meer dan dit hebben we echt niet kunnen doen en we hopen dat het werkt, zowel voor de inspecteur als voor Riley. We zullen zien. Hopen is denk ik het enige wat we nu nog kunnen doen.

Het ligt nu helemaal bij hoe Riley zich gaat gedragen en ons snel gaat vertrouwen. Ik denk het niet, maar zoals ik al zei, we kunnen hopen. Een serieuze man die netjes is gekleed komt ons huis binnen. Allemaal geeft hij ons een hand terwijl wij hier allemaal staan te trillen op onze benen. Het hangt best wel af van deze man. Als hij zegt dat we ongeschikt zijn dan komt Riley alsnog niet naar ons toe.

Ik denk dat zij dat als een overwinning zal zien, wij niet. Maar ergens heb ik ook wat hoop dat ze wel zin heeft om naar ons te komen. Denk het niet, maar opnieuw, ik hoop het.

Ik denk dat het zo'n pijn gaat doen dat ik gewoon niet weet wat ze denkt en ik haar daarom gewoon niet kan helpen. Ik zal niet komen te weten wat ze wil of wat ze niet wil. Dat zal me echt pijn doen. Maar ik zal er toch echt mee moeten leren leven. Of ik het nu leuk vind of niet.

Met zijn 4e lopen we achter te de man aan die grondig ons huis inspecteert. Soms schrijft hij wat op maar loopt dan weer verder.

Boven kijkt hij nog beter dan beneden en het lijkt wel uren te duren. Daar gaat weer wat van mijn kostbare tijd. Maar, alles voor Riley. Hij bekijkt de laatste dingen en loopt dan naar beneden.

'oke, jullie krijgen morgen een brief binnen' zegt de man. Hij schud ons allemaal nog een keer de hand en besluit dan heel snel te vertrekken. Zodra ik de deur sluit kijken we elkaar met verbaasde ogen aan. 'hij had wel veel plezier in zijn vak. Het spatte ervan af' lacht Michael dan. Allemaal schieten we in de lach. Hij was veel te serieus. Ach ja, ieder zijn ding.

'nou ja, daar zijn we tenminste ook weer vanaf. Nog een week en dan komt Riley met ons mee'. Iedereen kijkt me blij aan. Met zijn 4e gaan we in de woonkamer zitten en besluiten wat te gaan gamen om de tijd te doden. Vandaag hoeven we niks meer te doen.

De week gaat heel langzaam voorbij. Het lijkt wel jaren te duren. Gelukkig leid werk me nog een beetje af van het wachten. Maar zelfs tijdens optredens of interviews kan ik aan niks anders denken dan aan Riley. Maar als het dan eindelijk vrijdag is kan ik mijn geluk niet op.

Om half 8 ben ik al klaar wakker terwijl we er pas om 2 uur moeten zijn. De zenuwen gieren zo erg door mijn lijf dat zelfs blijven liggen niet helpt. Dus ik besluit op te staan en tegen mijn verstand in een rondje te lopen buiten. Het is toch nog vroeg dus er zullen niet veel fans zijn.

Buiten aangekomen is het de perfecte tempratuur. Niet te warm, niet te koud. In mijn trui loop ik door het park wat vlak bij ons huis ligt. Het is nog heel vroeg waardoor het lekker rustig is. Het gezang van de vogels maakt me nog vrolijker dan dat ik al ben.

Ik voel gewoon aan dat dit een goede dag gaat worden. Misschien gaat Riley wel tegen me praten. Oke Luke, niet te veel van stapel lopen. Genietend van de vogels loop ik nog wat door het park tot dat het drukker wordt. Ik zal maar terug gaan want ik wil niet dat er iets gebeurd.

Snel loop ik terug naar huis en kom daar aan zonder aangesproken te zijn. Zie je wel dat het mijn geluksdag is? We zullen het zien straks. Ook de rest zit beneden. 'he Luke, waar was je?' vraagt Ashton. 'even een rondje lopen om de zenuwen wat te remmen' antwoord ik. 'is te begrijpen. We zijn allemaal zo ontzettend zenuwachtig'.

Ik loop naar boven toe waar ik fatsoenlijke kleding aan trek en haal dan de rest van de bank af. Ik wil niet te laat komen en het is nog wel even rijden. Ashton klimt achter het stuur, ik er naast en Calum en Michael achterin.

Riley haar kinderstoeltje staat er al in. Daar zit dadelijk gewoon ons kindje in. Mijn geluk kan echt niet meer op vandaag. In de auto zingen we luidkeels mee met de liedjes en hebben het meer dan gezellig.

Allemaal zijn we op van de zenuwen maar we zijn ook zo enthousiast. Vandaag worden we alle 4 vader van een prachtig meisje die we gaan helpen het vertrouwen in de mensheid terug te krijgen.

(OMG IK HEB NICK JONAS AANGERAAKT. Ik kan het nog steeds niet geloven. Het was echt een geweldig concert)