Thanks to my bullies ✔️

"46"

p.o.v Luke

De volgende dag staan we weer op school. God wat haat ik dit. Ik ben gewoon bang dat ze weer zo reageert als gister. Waarschijnlijk wel.

Ik merk dat we steeds closer worden. Nog nooit heb ik zo erg gevoeld dat ze mijn dochter is. De mooiste dochter ooit.

Ze pakt mijn hand vast en dan lopen we naar binnen toe. Wat wordt ze toch al snel groot, niet normaal. Over 2 weken wordt ze gewoon al 9 jaar. Niet te geloven.

We lopen haar klaslokaal in waar de juf haar al begroet. Riley zegt niks terug en loopt gelijk naar haar tafel toe. Nu komt het moeilijkste moment weer. Ik wil niet te lang blijven want dat maakt het alleen maar moeilijk. 'veel plezier vandaag he lieverd'. Ze kijkt me eerst verward aan en dan kijkt ze me zielig aan.

'papa gaat weer lekker werken en dan over een half dagje komen wij je weer ophalen'. Ik sta op en geef haar een kus op haar voorhoofd. Zodra ik me dan wil omdraaien begint ze en barst los. Ze pakt mijn hand vast en kleine traantjes vallen naar beneden.

'nee papa. Hier blijven. Niet weer gaan'. Ze huilt weer net zoals gister. Ik ben zo dom geweest haar van school weg te houden. Voor de lange break ging het best goed op die ene keer na. Nu heb ik het een beetje verpest.

Sinds ik haar heb meegenomen wil ze niet meer op school blijven. Het ergste is dat ik hier gewoon niet tegen kan. Ik wil haar niet zien huilen of haar zo horen smeken. 'papa moet werken lieverd, dat weet je. Gister ben ik ook weer gekomen'.

Ze staat op van haar stoel en gaat aan me hangen. 'Riley, doe eens niet. Ik moet gaan'. 'nee, niet weer'. 'jawel. Ik wil dat je me nu loslaat en je gedraagt als een grote meid. Ik vind dit echt niet leuk Riley'. Ze kijkt me geschrokken aan door de toon waarop ik tegen haar praat.

Net zoals gister haal ik haar armen van me af en zet haar op haar stoel neer. 'ik wil dat je gewoon blijft zitten zodat ik kan gaan werken'.

Ze laat zich op haar tafel vallen en begint hard te huilen. Ik zie mijn kans om snel weg te kunnen. 'doei Riley' zeg ik snel voordat ik de klas uitloop. Ik vindt het niet echt leuk om zo afscheid te nemen maar anders kom ik helemaal niet weg. Ze laat me niet snel gaan. Ze moet leren dat school leuk is en er niks gebeurd. Het verleden is geweest.

Ik stap in de auto waar de jongens natuurlijk gelijk vragen hoe het nu ging. 'net zoals gister. Ze begint te huilen en wil me niet loslaten. Uiteindelijk ben ik weggekomen maar ze wil niet toegeven' leg ik uit. 'misschien moeten we echt even kijken wat we daar mee doen. Ze reageert best heftig als ik het zo hoor. Voor de moeilijke tijd deed ze dat helemaal niet' zegt Ashton.

Het klopt wel. Tijdens het werken wordt ik gebeld. Mijn hart gaat tekeer zodra ik zie dat ik door de school van Riley wordt gebeld. Nee toch? Het zou toch niet weer zijn gebeurt he? Nee, dat kan niet. Ik verlaat de ruimte en neem dan op.

Luke: Hallo, je spreekt met Luke Hemmings.

School: Hallo Luke. We bellen je vanwege Riley. Ze heeft uit het niets een paniekaanval en wil maar niet stoppen. De schoolarts heeft al wat dingen geprobeerd maar ze wordt niet rustig. We weten niet wat we moeten doen'.

Luke: Ik kom er gelijk aan. Zorg dat haar ademhaling niet te heftig wordt en ze bij bewustzijn blijft'.

Na die woorden hang ik op en ren de kamer weer terug in. De jongens kijken me vooral verbaast aan. 'Riley heeft een paniekaanval en ze weten de reden niet. Ik ga er nu gelijk naartoe' meldt ik. 'is goed. Bel als je ons nodig hebt' zegt Calum nog voordat ik de kamer verlaat.

Ik stap in de auto en rijd snel naar Riley haar school. Ik maak me zo veel zorgen. Ze zal een reden hebben om een paniekaanval te krijgen. Wat heeft haar zo van streek gemaakt?

Bij de school aangekomen ren ik naar binnen de klas in. Ik zie dat de hele klas leeg is en alleen Riley er nog zit met de juf. Haar adem piept en ze kijkt heel raar uit haar ogen. Waarom gebeuren deze dingen toch bij haar?

Ik loop naar haar toe en hurk voor haar neer. De juf neemt wat stappen achteruit. Ik leg mijn handen op haar benen. Ze draait haar hoofd wel naar me toe maar ik vraag me af of ze me ook echt ziet zitten. Haar ogen staan zo raar en dof.

'Ik ben er prinses, er kan niks gebeuren. Ik bescherm je'. Zo blijf ik door praten tegen haar. Langzamerhand zie ik hoe haar ogen weer wat normaler worden. Haar adem blijft piepen waardoor ik me zorgen maak. Steeds meer zie ik tekenen van dat ze minder lucht krijgt.

'heeft hier iemand zo'n astmapompje of iets waarmee we haar adem bij kunnen geven?' vraag ik in paniek aan de juf. 'bij de ehbo hebben we zo'n beademingsmachine' antwoord ze. 'haal die alsjeblieft. Ze krijgt steeds minder lucht'. De juf loopt snel de klas uit en komt even later weer terug met een apparaat.

Het kapje zet ze over Riley haar mond, drukt op wat dingen en laat dan alles los. Ik zie aan Riley haar buik dat ze ineens veel meer lucht neemt en diep aan het ademhalen is. Ze moet echt rustig worden. 'schatje, wordt eens rustig. Er kan niks gebeuren'.

Zo zit ik nog 10 minuten in wanhoop haar rustig te maken. Maar dan hebben we ook wat. Want na een paniekaanval van een half uur is ze eindelijk rustig. En ontzettend uitgeput. Ze ligt bijna te slapen.

'ik neem haar mee naar huis nu. Dan ga ik even uitzoeken wat er is gebeurd en kan ik het morgen zeggen. Maar nu laat ik haar eerst even slapen want dit is net iets teveel geweest' zeg ik tegen de juf.

'jaa, dat begrijp ik helemaal. Ik hoop haar morgen weer wat beter te zien. Ze is vanochtend nog lang doorgegaan met panieken dus daar zal ze ook wel moe van zijn'. 'oke, bedankt voor het doorgeven'.

Ik til de bijna slapende Riley op en zet haar in de auto. Voor dat ik de deur sluit druk ik nog een kus op haar hoofd. 'ik houd van je, super veel'.
(We naderen het einde)