Thanks to my bullies ✔️

"11"

p.o.v Luke

Na een heel aantal uren rijden komen we eindelijk aan bij het grote gebouw. We parkeren de auto en rennen als gekken de auto uit, naar de poort toe. Ik kan niet meer wachten. Vandaag is de beste dag uit mijn leven.

We worden verder gelaten en ook bij de deur hoeven we niet lang te wachten. De vrouw van de vorige keer staat in de deuropening. 'goedemiddag. Wat fijn dat jullie er zijn'.

Ze laat ons er in. Gelijk ondertekenen we de laatste dingen en verteld ze ons de laatste informatie. Als laatst geeft ze ons nog wat papieren mee. En dan is het moment aangebroken. We gaan Riley ophalen.

De vrouw heeft al verteld dat het niet heel makkelijk zal zijn dus dat het wat langer kan duren dan normaal maar dat ze aan het eind van de dag gewoon bij ons thuis zal zijn. Ik weet niet of me dat gerust moet stellen of niet. Ik wil niet dat ze met geweld mee moet, maar ik wil wel graag dat ze mee gaat.

Met een dubbel gevoel loop ik de trap op gevolgd door de andere jongens. 'Riley heeft de afgelopen weken alleen maar naar jullie muziek geluisterd en allemaal informatie over jullie opgezocht dus we hopen dat het helpt'.

'als het dadelijk niet lukt om haar meteen mee te krijgen kan misschien 1 van jullie aan de overkant op het onderste bed gaan zitten en gewoon proberen een gesprekje met haar te voeren, of gewoon wat tegen haar praten en wat vertellen. We kijken gewoon even hoe het loopt maar bereid je erop voor dat dadelijk 1 iemand even een gesprekje met haar zal hebben'.

Gelijk kijken alle jongens naar mij. Ze weten dat ik hier redelijk goed in ben. En ze weten ook dat ik waarschijnlijk het meest enthousiast ben over deze adoptie. Dus zonder woorden vertellen ze me dat ik dadelijk naar binnen mag.

We komen aan bij de deur waar we de vorige keer ook voor stonden. Weer klopt ze eerst op de deur voordat ze hem opent. Het lijkt net alsof ze in deze 3 weken een standbeeld is geweest want opnieuw ligt ze als een bolletje op bed.

'Riley. Je adoptie vaders zijn er, weet je nog?'. Ze houd een kleine pauze maar heeft al heel snel door dat Riley zich niet gaar verroeren. 'ik zou het echt heel erg fijn vinden als je met ze mee gaat. Je moet vandaag hoe dan ook met ze mee. Dus je kan kiezen of je het uit jezelf gaat doen of dat we je moeten gaan helpen'.

De vrouw spreekt met een strenge toon naar Riley, wat in mijn ogen niet echt gaat helpen. Hoe ik haar nu ken maakt dit haar alleen maar banger. Bij Riley maken de woorden geen indruk want ze blijft stil liggen. De vrouw kijkt mij aan als teken dat ik naar binnen mag.

Nog 1 keer zucht ik voordat ik op het bed tegenover dat van Riley ga zitten. Ik besluit te gaan voor de optie gewoon wat lullen en hopen dat ze luistert. Een gesprek met haar voeren heeft toch geen zin dus daar ga ik de moeite niet eens voor doen.

'heey Riley. Ik ben Luke, een van je adoptie vaders. Ik hoorde dat je al wat had opgezocht over ons dus ik hoef denk ik niet heel veel meer te vertellen. Maar gelukkig staat niet alles op internet dus misschien kan ik je nog heel veel meer vertellen over mezelf. Ik weet dat je daar waarschijnlijk helemaal geen zin in hebt maar ik wil mezelf gewoon open stellen voor je. Misschien heb je zelfs wel vragen die je wil stellen. Dat mag ten aller tijden'.

Even komt er een nerveuze zucht uit mijn mond. Het heeft hoogst waarschijnlijk geen zin maar ik moet iets.

'Nou ik ben dus Luke. Mijn hobby's zijn zingen, gitaar spelen, en rondhangen met mijn familie. Ik geniet het meest als ik de vogeltjes hoor fluiten. Ik vind het echt hele mooie dieren. Maar zoals je waarschijnlijk al weet vind ik pinguïns nog veel leuker.

Mijn zwakke plekken zijn kriebelen in mijn zij en kleine kinderen. Als ik geen zanger was geworden was ik hoogst waarschijnlijk leraar geworden, ook al zeg ik dat niet altijd in interviews'.

Ik bedenk allemaal onnozele dingen die eigenlijk helemaal nergens op slaan maar die het gesprek wel bezig houden. En tot mijn grootste verbazing zie ik 2 grootte bruine oogjes over (het of de?) bedrand kijken.

Terwijl ik doorvertel over de jongens en mezelf kijkt ze me aandachtig aan. Het idee dat ik voor niks aan het praten ben verdwijnt. Niet 1 moment laat ze het oogcontact gaan wat me goed laat voelen. Dit is toch een teken van vertrouwen? Ik vind dit al een hele grote stap. En ik ben dan ook ontzettend trots.

Ik vertel nog een paar onnozele feitjes en wil dan eigenlijk iets gaan doen waarvan ik weet dat het eigenlijk geen zin heeft. Maar misschien, heel misschien helpt het. 'ik zie dat je een gitaar hebt. Mag ik er misschien wat op spelen?'.

Ergens is een beetje hoop dat ze haar hoofd beweegt als antwoord. Maar nee, ze blijft me aankijken en volgt elke beweging die ik maak. Ik besluit de nog al gehavende gitaar onder haar bed vandaan te pakken. Ik sla wat noten aan en zet hem dan goed.

Even bedenk ik welk liedje ik wil spelen, maar gelukkig weet ik het al snel. Dit past misschien wel goed bij haar situatie, en ik denk dat dit liedje het meest met haar doet. 'Dit is een van onze nieuwste liedjes. Ik hoop dat je hem mooi vindt'.

(Het liedje is eigenlijk in 2014 uitgekomen maar in dit boek is dat wat eerder. Dit is rond eind 2012. Dit vanwege dat in 2014 veel liedjes zijn uitgebracht maar hun nu nog geen muziek gaan maken)

''I drove by all the places we used to hang out getting wasted
I thought about our last kiss, how it felt the way you tasted
And even though your friends tell me you're doing fine

Are you somewhere feeling lonely even though he's right beside you?
When he says those words that hurt you, do you read the ones I wrote you?

Sometimes I start to wonder, was it just a lie?
If what we had was real, how could you be fine?

'Cause I'm not fine at all

I remember the day you told me you were leaving
I remember the make-up running down your face
And the dreams you left behind you didn't need them
Like every single wish we ever made
I wish that I could wake up with amnesia
And forget about the stupid little things
Like the way it felt to fall asleep next to you
And the memories I never can escape

'Cause I'm not fine at all''

Natuurlijk komt niet het hele liedje overeen met haar situatie omdat het liedje over een meisje gaat en misschien wat minder heftig is dan mishandeld worden. Maar toch zal ze zich misschien kunnen identificeren met het liedje. Het vergeten van alles wat is gebeurd.

Ik kijk naar boven waar Riley nog steeds met haar oogjes naar me kijkt. Ik zie dat ze zich sterk probeert te houden maar eigenlijk wil huilen. Ik besluit dat dit het moment is dat ik niks meer weet om te doen. Ik heb gedaan wat ik kon om haar te laten zien dat we geen slechte bedoelingen hebben.

(Ben ik de enigste die niks met carnaval heeft? Hier in Brabant lijkt iedereen het geweldig te vinden behalve ik)