Thanks to my bullies ✔️

"2"

p.o.v Riley

Ik loop naar mijn lokaal en doe dat met flinke passen zodat ik zo snel mogelijk aankom in de klas. Hoe eerder daar hoe beter. Gelukkig kom ik zonder iemand tegen te komen aan bij mijn klas.

Ik open de deur en ga zonder iets te zeggen op mijn plekje achter in de klas zitten. 'Riley, pak rekenen maar voor je'. De leraar klinkt net zoals normaal niet heel blij met mijn komst. Ik pak mijn rekenboek en begin met werken. Gelukkig vind ik dit niet zo'n moeilijk vak. Het kan veel erger. Taal is echt niet mijn ding. Vooral schrijven vind ik moeilijk. Praten is niet zo moeilijk, al doe ik het niet veel.

Na een eenzame pauze en nog wat saaie lessen is school weer uit. Ik weet niet of daar blij mee moet zijn of niet. Thuis of school, het is allebei vreselijk. Met slome passen loop ik naar huis toe. Het boeit mijn ouders waarschijnlijk toch niet hoe laat ik thuis kom dus ik kan zo sloom lopen als dat ik wil.

Na een heel stuk te hebben gelopen kom ik thuis aan. Ik maak de deur open en hoor tot mijn geluk niemand. Maar zodra ik de deur sluit hoor ik harde voetstappen mijn kant op komen. Oo nee, wat heb ik nu weer fout gedaan? Ik weet het gewoon niet meer omdat er zo veel redenen kunnen zijn. Elk klein dingetje kan al tot iets groots uitdraaien.

'jij mislukkeling, waarom kun je niks?' buldert mijn vader al vanuit de woonkamer. De tussendeur gaat open en daar staat mijn vader. 'waarom is het huis niet gestofzuigd? Je weet dondersgoed dat jij dat moet doen. Maar nee, altijd maar weer uitproberen wat wel en niet kan. Ik ben zo klaar met jou. Wat ben ik blij als jij verdwenen bent'.

Ik voel een klap tegen mijn zij, gevolgd door eentje op mijn oog, wang en arm. Na de slagen duwt hij me de trap op met de woorden dat hij me niet meer wil zien. Harde snikken verlaten mijn mond terwijl ik snel de trap op loop. Ik ren mijn kamer in en doe daar de deur dicht terwijl ik uitbarst in tranen.

Waarom ik? Alsjeblieft, spaar me voor 1 dag. Ik wil het zo echt niet meer. Als dit zo nog 10 jaar door moet gaan houd ik het echt niet vol. Zo kan ik gewoon niet leven. Van onder mijn bed uit pak ik mijn gitaar die aan alle kanten wel wat gebreken heeft maar het nog prima doet.

Oke, misschien komt er niet altijd het mooiste geluid uit maar hij doet het tenminste en ik kan erop oefenen. Ik heb hem ooit eens op straat gevonden toen hij het nog best wel goed deed. Maar na dat mijn vader hem eens op de grond had gegooid heeft die zo zijn problemen gekregen. Ach ja, het is tenminste iets.

Ik heb ook nooit les erin gehad, maar omdat ik verder geen sport doe en altijd op mijn kamer zit heb ik genoeg tijd het te leren. En nu zit ik hier op 8 jarige leeftijd en een aardige kennis over hoe de gitaar te bespelen. Ik zing er ook bij maar ik denk niet dat het echt mooi is. Ach ja, zolang mijn ouders het niet horen boeit het ze niet wat ik doe. Heel zacht sla ik de eerste noten aan en begin dan te zingen.

''Lately I been, I been losing sleep
Dreaming about the things that we could be
But baby I been, I been prayin' hard
Said no more counting dollars
We'll be counting stars
Yeah, we'll be counting stars''

(counting stars van One Republic)

Dit is een van mijn favoriete liedjes om te zingen. Het is een best up tempo liedje maar toch vind ik het ergens toch een rustige vibe hebben. Mooi liedje.

Na nog even gespeeld te hebben voel ik me weer rustig en leg mijn gitaar weg. Anders worden mijn ouders dadelijk boos en doen ze mijn gitaar weer wat aan. Alles behalve mijn gitaar. Het enige wat ik nog over heb is muziek. Het staat altijd aan mijn zijde, helpt me en zal me nooit uitlachen om mijn situatie. Dus voor mij is muziek het ultieme middel om te kalmeren.

Na beneden weer een droge boterham te hebben gegeten wil ik dan toch gaan slapen. Morgen kan ik het best niet te moe zijn want het is weekend dus ik moet op mijn hoede zijn. Een hele dag met mijn ouders gaat meestal niet gespaard. Dus ik moet zorgen dat alle klusjes zijn gedaan en ze zo min mogelijk redenen hebben me iets aan te doen. Helaas werkt het nooit.

Maar een voordeel, na in elkaar geslagen te zijn laten ze me wel altijd met rust en kan ik muziek maken. Het positieve in dingen zien is hetgeen wat me nog overeind houd, dus dat doe ik vooral. En muziek is meestal het positieve ding. Ik klem mijn op straat gevonden knuffeltje dicht tegen me aan en val al snel in een diepe slaap.