Thanks to my bullies ✔️

"47"

p.o.v Luke

Bij de studio aangekomen komen de jongens gelijk bezorgd op ons af. 'hee, hoe gaat het nu met haar' vragen ze zacht zodra ze zien dat ze slaapt.

'het gaat oke. Ze werd maar niet rustig. Toen ze eindelijk rustig was is ze gelijk in slaap gevallen. Ik hoop straks te horen wat er aan de hand was. Het was echt heel zielig'. 'misschien kunnen we dan nu beter gelijk naar huis gaan'. Iedereen stemt daarmee in.

Thuis aangekomen leg ik Riley in haar bed en loop dan naar beneden. Ik denk dat ik er weer een briefje op wil zetten. Ik loop naar de muziekkamer en ga daar zitten met een pen en papier.

Sweet babygirl,

You grow so much.

But at the same time you fall even more sometimes.

Seeing you in pain makes me in pain.

But I'm so proud of you because you trust me like never before

I love you more than ever prinses.

Love, dad

Ik open en eindig de brief net zoals normaal. Het is een soort traditie zodat de fans weten dat ik hem aan Riley heb geschreven.

Het doel van deze briefjes is dat ik heel eerlijk kan zijn tegen haar. En zo zien de fans ook hoe ik over haar denk en hoe ze het doet. Zo kunnen ze toch een beetje meeleven in dit traject.

Na het eten loop ik met een bord naar boven om te kijken of Riley wakker is. Net toen we begonnen met eten was ze nog niet wakker. Ik wou haar vooral zo veel mogelijk laten slapen. Het is een heftige dag geweest.

Gelukkig zie ik dat ze wakker is, al is ze nog heel slaperig. 'hee lieverd. Ik heb hier wat eten voor je'. Ze gaapt een keer en staat dan op. 'ik kom zo nog wel even'.

Na 20 minuten loop ik terug naar boven. Ze is al klaar en zit weer terug op haar bed. Ik besluit er bij te komen zit. Ze kruipt op mijn schoot en gaat tegen me aanliggen. 'wat gebeurde er nou lieverd?'. Ik voel dat ze gelijk weer begint te trillen en niet uit haar woorden komt.

'wat nou als je eens op een papiertje schrijft wat er gebeurde?'. Ze kijkt me eerst bedenkelijk aan. Dan knikt ze toch. Mooi zo. 'oke, ik leg daar wat dingen klaar en dan kom ik zo wel kijken'.

Na dat gezegd te hebben verlaat ik de kamer weer. Hopelijk werkt dit. Ik wil echt weten wat er is gebeurd. Het kan niet iets kleins zijn geweest want dan had ze niet zo gereageerd. Ik besluit even op mijn bed te zitten en wat door instagram heen te scrollen. Misschien vindt ik nog wat leuks. Ik like wat dingen en bekijk veel berichten van fans.

Na 10 minuutjes besluit ik weer terug te gaan naar Riley. Ik denk dat ze nu wel klaar is. In de kamer aangekomen ligt ze in haar bed. Op haar bureau ligt een papiertje. Ik loop er naartoe en pak het op. Even moet ik goed kijken wat er staat maar kan het dan gelukkig lezen. En wat er staat laat mijn hart stil staan.

'papa en mama op school. bang'.

Dit meen je toch niet serieus? Hoe hebben ze haar gevonden? Waarom zijn ze terug? Nu snap ik heel goed waarom ze die aanval kreeg.

Hier moeten we echt iets mee doen. Als er iets met haar gebeurt vergeef ik me dat nooit. Echt nooit.

'o lieverd, ik snap het helemaal. Ik ga gelijk dingen regelen. Vooral niet te veel aan denken. Ze kunnen je niet zomaar iets doen'.

Ze knikt en kijk dan naar beneden. Met het briefje in mijn hand loop ik naar beneden naar de jongens. 'heey, ik weet waarom ze een paniekaanval kreeg straks'. De jongens kijken me nieuwsgierig aan. Ik geef het briefje aan Calum die hem voorleest.

'is dit serieus? We moeten echt iets doen' zegt Ashton gelijk. 'jaa, ik wil echt niet dat haar ouders in haar buurt komen' stemt Michael mee in. 'maar wat gaan we er tegen doen dan?' vraag ik. 'we gaan sowieso de juf inlichten. Zodra ze vaker zullen komen kunnen we er een bodyguard bij zetten' stelt Calum voor. 'goed idee'.

De volgende dag sta ik samen met Riley weer op school. Ze is ontzettend bang en ik denk dat het nog erger wordt dan de vorige keren. Nu ze gister haar ouders heeft gezien wil ze al helemaal niet. Dat heeft ze me ook al een paar keer verteld. Toch moet het.

'kan ik even met je spreken' vraag ik aan de juf'. 'ja hoor'. Samen met Riley loop ik naar de gang toe. 'gister zijn Riley haar biologische ouders hier in de buurt van de school geweest. Riley heeft hun ook gezien. Ze is met een reden bij hun weggehaald. Nu wouden we vragen of je extra goed op haar kan letten. We willen echt niet dat haar ouders haar iets doen of iets'.

'wow, dat heb ik niet eens gemerkt. Ik zal extra goed opletten'. 'bedankt'. We lopen de klas in. Volgens mij voelt Riley de bui al hangen want ze hangt veel aan me.

'ik moet werken schatje. De andere papa's en ik hebben het nu even heel druk dus ik moet echt gaan'. 'nee, papa en mama komen terug. Niet doen. Ik ben zo bang' huilt ze. Waarom moet dit nou steeds? Ik wil haar niet zien huilen.

'nee Riley, echt niet. Niet weer. Ik moet echt gaan want ik heb het heel druk'. Ik sta op en wil de klas uit lopen maar ze rent me achterna. 'Riley, kom op nou. Je bent al een grote meid'. 'zal ik helpen' vraagt haar juf. 'graag'.

De juf pakt Riley vast en zet haar op haar plaats. 'doei Riley, tot straks'. Ik zwaai nog een keer en vertrek dan. Hopen dat dit werkt.