Thanks to my bullies ✔️

"19"

p.o.v Luke

De volgende dag is de gevreesde dag dan toch echt aangebroken. Riley moet naar school. Het voelt alsof ze een soort van bij ons wordt weggerukt. Ik weet dat het niet zo is en dat het moet maar het is nooit leuk om te weten dat ze bang zal zijn. Of tenminste, dat denk ik.

Met tegenzin sta ik op en loop naar Riley haar kamer. Daar aangekomen zie ik haar nog vredig slapen. Hoe ga ik dit doen dan? Ze mag niet worden aangeraakt maar moet wel wakker worden. Ik wil niet dat ze te laat komt op school.

De jongens en ik hebben al overlegd dat ik haar naar school ga brengen samen met Ashton. We moeten het een beetje aankijken wanneer ik haar wat ga loslaten en de andere wat meer laat doen. Maar voor nu is het belangrijk dat ze 1 iemand vertrouwd.

Ik loop rustig haar kamer in en ga op mijn knieën naast haar bed zitten. 'Riley, wordt wakker'. Geen reactie. Niet eens een beetje. Al een beetje harder zeg ik het opnieuw. Ik zet rustig wat muziek op en zie dan dat ze wat beweegt.

Langzaamaan wordt ze wakker. Ik sta op en zet een paar stappen naar achter. Ze zal zich rot schrikken als ze mij ziet zodra ze haar ogen opent. Ze opent haar ogen en kijkt me bijna gelijk verbaast aan. 'we moeten naar school' vertel ik haar. Ze kijkt gelijk weg en kijkt droevig naar beneden. Sorry prinses, ik wil het ook niet.

'Als jij je omkleed dan maak ik alvast wat ontbijt voor je' stel ik voor. Ze knikt waarna ik haar kamer weer verlaat. Beneden maak ik haar brood voor op school en ontbijt.

Met wat ontbijt en drinken loop ik naar boven. Ik klop op haar deur en vraag 'mag ik binnen komen?'. Mijn vraag wordt beantwoord door een deur die wordt geopend. Ik loop naar binnen en zet haar eten op tafel neer. 'als jij lekker wat eet ga ik even je schooltas klaarmaken. Ik kom je wel halen als we naar school moeten'.

Beneden aangekomen doe ik al haar nieuwe spulletjes in de schooltas en stop ook haar eten erbij. Verder zal er niks in hoeven.

Om 8 uur loop ik weer naar boven om haar te halen. Ze zit al helemaal klaar op haar bed maar lijkt er niet zo veel zin in te hebben. Een naar gevoel bekruipt me. Moet dit echt? Ja, het moet. 'kom, we gaan. Ashton en ik gaan je brengen'.

Riley staat op en schiet snel langs me door. Ik zie dat haar houding gespannen is. Ze is nog steeds heel bang. Ashton staat onder aan de trap al klaar met haar tas. Ze kijkt alleen maar angstiger. Heel haar rustgevende houding die ze op haar kamer heeft is verdwenen.

We lopen naar de auto toe. Ashton en ik gaan voorin zitten terwijl Riley achterin gaat zitten. Ze is echt super gespannen en kijkt alleen maar angstig onze richting op. Maar toch zo dat we haar niet kunnen aankijken in haar ogen. Daar houd ze niet van.

In het begin is het pijnlijk stil. Ashton en ik durven beide niks te zeggen. Maar zodra Ashton de radio aanzet kan ik me niet inhouden. Ik zing mee en doe allemaal rare duetten met Ashton.

Ondanks dat Riley haar plan is geen emotie te tonen en ons niet te vertrouwen zie ik een klein glimlachje op haar gezicht van ons gekke gedrag. Ze gaat dit nooit volhouden, dat weet ik zeker. Maar ik vindt het super leuk om te zien dat ze geniet van ons toneelstuk. Of ja, het is meer mijn toneelstuk want Ashton moet goed opletten op de weg.

De rit duurt voor mijn doen te kort. We stappen uit bij haar school. Of ja, Riley en ik stappen uit. Ashton blijft zitten. Mede omdat ze het misschien wat fijner vind als alleen ik erbij ben. Riley loopt een heel stuk bij me vandaan.

Waar ik daar normaal problemen mee zou hebben, heb ik dat nu niet. Dit is Riley en we kunnen niet over haar grenzen gaan. Ooit loopt ze naast me, ik weet het zeker.

Ik loop als eerst het wat kleine schoolgebouw in met Riley die achter me aan loopt. Zo loop ik door naar groep 4, Riley haar klas. Ja, ze hoort in groep 5 te zitten omdat ze dit jaar 9 wordt maar door alle dingen die zijn gebeurd dit jaar hebben we besloten haar in groep 4 te zetten.

Daarbij komt ook dat ze zich misschien wat fijner voelt als ze met kinderen zit die jonger zijn dan haar. Dit was iniedergeval de beste oplossing en wij staan er helemaal achter.

Bij de deur zie ik de juf staan die alle kinderen begroet. Zodra ze ons ziet aankomen loopt ze weg van de deur en loopt op ons af. 'heey, jij bent Luke toch?' vraagt de vrouw terwijl ze mijn hand schud. 'ja, Riley staat daar wat verder op vanwege waar we het over hadden'.

De juf weet alles al en hoe ze het best met Riley om kan gaan. Meer dan dit kon ik niet voor haar doen. Iedereen houd hier rekening met haar. Maar hopen dat het lukt. De juf loopt naar Riley toe die angstig in een hoekje gaat staan. Arme Riley.

Het doet gewoon pijn om te weten dat ze dit niet expres doet maar gewoon uit geweten. Ze weet niet beter dan dat ze zichzelf moet verdedigen tegen de harde buitenwereld. Ooit hoop ik haar de mooie kant van deze wereld te laten zien.

De juf merkt dat Riley het niet wil en neemt wat afstand van Riley. 'he Riley. Ik ben juf Elisa en ik ben jou juf voor dit jaar'. Ze kijkt even onderzoekend naar Riley, maar die verroerd zich niet.

'neem maar afscheid van papa en dan gaan we in de klas even kijken waar je kan gaan zitten'. De juf staat op en loopt weer terug naar de deur. Ik ga op mijn hurken zitten en zie Riley met mini stapjes naar mij toe komen.

Na een tijdje staat ze stil en merk ik dat dit de grens is voor haar. Oke, dat is prima. 'he Riley, ik hoop dat je het super leuk gaat hebben op je nieuwe school en veel nieuwe vrienden maakt. Als er iets is kun je het op een briefje schrijven en aan de juf geven, die zal ons wel inlichten. En anders kun je het thuis ook aan ons geven. Maar iniedergeval hoop ik gewoon dat je het super leuk hebt en lekker plezier gaat maken. Dat verdien je'.

Ze kijkt naar beneden en weet niet wat te doen. Ik merk dat ze het moeilijk vind dat er mensen zijn die aardig tegen haar doen. Dat is ze niet gewend. 'ga nu maar lekker plezier maken prinses. Tot straks, ik hou van je'.

Ik sta weer op en kijk hoe Riley met een grote boog om mij heen naar haar klaslokaal toe loopt. Snel rent ze langs de juf af en is dan uit mijn zicht. Nog even kijk ik naar de deur maar besluit dan toch te vertrekken. Daar blijven staan heeft toch geen zin. We hebben een interview

(Het zijn rare dagen. Van een volle agenda naar niks meer op de agenda)