Thanks to my bullies ✔️

"36"

p.o.v Luke

'wat gaan we doen' vraagt ze zacht. 'we gaan samen op vakantie. Jij en ik samen'. Ze krijgt een grote glimlach op haar gezicht.

Ze gaat in de auto zitten en zo rijden we samen naar het vliegveld. Ik denk dat het goed is dat we er samen tussenuit gaan. Zo kan ze echt goed aan me wennen en we zijn even zonder de andere.

Op het vliegveld aangekomen zoek ik naar de juiste hal. 'maar andere papa's dan' vraagt ze. 'die blijven thuis. We gaan gewoon samen een keer iets doen' vertel ik haar. Ik zal haar maar niet vertellen dat we ruzie hebben want dan voelt ze zich misschien schuldig of trekt het zich te veel aan. Dat wil ik echt niet.

'waar gaan we naartoe?'. Ze is echt nieuwsgierig. In het begin zei ze niks, daarna alleen als het noodzakelijk was. Maar kijk haar nu. Ze praat volop. Ik word er zo vrolijk van. 'het is nog een verrassing waar we naartoe gaan' zeg ik haar. Waarschijnlijk weet ze het toch wel voordat we in het vliegtuig zitten maar ik hoop het niet. Ik wil het zo lang mogelijk geheim houden.

'hier in lieverd'.
Samen lopen we naar de juiste gang. We gaan door de hele check heen en komen dan in de soort van wachthal. Riley speelt een spelletje op mijn telefoon terwijl we wachten.

Na een half uur mogen we eindelijk het vliegtuig in. Ik check snel mijn telefoon en zie dan berichtjes van de jongens, en geen lieve berichtjes.

5SOSBITCHASS

Ashton: Luke, waarom heb je Riley van school gehaald?

Michael: WAAROM THE FUCK ZIJN JULLIE OP HET VLIEGVELD?

Calum: JE GAAT ERAAN HEMMINGS.

Michael: Als ik jou was zou ik je snel bedenken en terug komen met ONS kind.

Ashton: Gaan we het zo spelen? Kom maar op dan.

Ik besluit het te negeren. Ik laat ze lekker praten. Ze kunnen toch niks want ik ben haar voogd en ze is officieel mijn kind. Daarbij kunnen ze toch niet zomaar iets doen. Ze moeten gewoon van de privacy van mijn kind af blijven.

'ga hier maar zitten prinses'. Samen gaan we zitten in het vliegtuig. 'papa, waarom is papa Michael zo boos' vraagt ze. Shit, ze heeft de berichtjes gelezen. Dat was dus niet te bedoeling. Liegen zal ook niet echt helpen maar ik kan haar ook niet vertellen wat er echt aan de hand is.

'we hebben gewoon een beetje ruzie, het komt wel goed' zeg ik waarna ik naar haar glimlachen. 'gaan we daarom op vakantie' vraagt ze. 'een beetje. Maar ook omdat ik wat tijd met jou wil. Ik hou heel veel van je en ik wil gewoon het beste voor je. Je bent het allerbeste wat me ooit is overkomen lieverd'.

Ze glimlacht lief en kijkt dan naar de andere kant. Ik merk dat ze nog steeds niet zo goed tegen complimentjes kan. Ze verdient alle complimenten van de wereld.

'We gaan bijna opstijgen dus maak je riem maar vast' zeg ik na 10 minuten. Ze maakt haar riem vast en zoals voorspeld wordt 5 minuten later omgeroepen dat we bijna vertrekken.

Na zo'n 22 uur staan we eindelijk weer aan de grond. Wat heeft dit lang geduurd. Tijdens de reis heeft Riley wel wat geslapen maar nog steeds is ze doodmoe. 'waar zijn we nou' vraagt ze. Op het eind mocht ze niet uit het raam kijken. De rest van de rit heeft ze steeds uit het raam gekeken.

'we zijn in een van jou favorieten plaatsen van de wereld, dat zei je laatst'. Ze lijkt het niet te begrijpen. 'we zijn in Londen lieverd'. Haar ogen lichten op en al haar energie lijkt terug te komen. Ik lach om haar reactie.

'echt waar?'.
'ja echt waar'.

'kom, dan gaan we uit het vliegtuig'. We stappen het vliegtuig uit, pakken onze spullen en gaan met een taxi naar het hotel toe. 'Vandaag gaan we nog uitrusten en dan gaan we morgen leuke dingen doen'. Ze glimlacht naar me en loopt dan het hotel snel in.

Ik check ons in en breng dan de koffers naar de kamer. 'is het mooi?' vraag ik haar. Ze knikt en kijkt bewonderend rond.

Na een middag goed uitrusten en ook wel wat slapen is het tijd om te eten. Ik merk dat Riley echt nog te moe is en nog steeds een beetje in de war is. Daarom besluit ik naar het restaurant hier beneden te gaan. Eigenlijk wou ik hier in de buurt wat gaan eten maar dat lijkt me niet zo slim nu.

'Ga je mee lekker wat eten' vraag ik haar. Ze knikt met haar oogjes half dicht en loopt dan achter me aan naar beneden toe. Net als we dan voor de deuren van het restaurant staan gaat mijn telefoon af. Als het een van de jongens is ga ik echt niet opnemen hoor.

Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en zie dan dat het management. Ondanks dat ik niet wil opnemen doen ze me wat als ik ze weg druk. 'lieverd, ik moet deze even opnemen'.

Management: 'eindelijk krijgen we je te pakken hoor. Wat denk je wel niet? Ik kan gewoon naar Londen toe met Riley zonder de jongens iets te laten weten?'.

Luke: 'Als je aan de privacy van mijn kind komt, kom je aan mij. Jullie hebben het recht niet om ook maar iets van haar verleden te gebruiken voor publiciteit'.

Management: 'Dan nog steeds heb jij het recht niet om haar mee te nemen van de jongens. Als ik jou was zou ik onmiddelijk terug komen want anders gaan de jongens en ik je aanklagen voor ontvoering. Hun hebben even veel recht op hun kind'.

Luke: 'We weten allemaal dat ik dat win. Ik ben haar voogd en haar officiële vader. We zijn gewoon op een vakantie'.

Management: 'zonder de toestemming van haar andere vaders die zich zorgen maken en haar terug willen. Hun geven ook gewoon om haar. We komen zo snel mogelijk naar Londen en dan halen we haar terug naar Australië waar ze hoort. Ze moet gewoon naar school toe'.

Luke: 'Als ze echt om haar zouden geven zouden ze haar moeilijke verleden niet zomaar in de media willen gooien. Jullie blijven gewoon uit onze buurt en ik zie wel wanneer ik terug kom. Ik wil gewoon even wat tijd met haar alleen'.

Management: 'je moet gewoon terug komen, heel snel'.

Luke: 'ik doe wat ik wil. Ik ben volwassen en mag dat dus zelf bepalen. Veel plezier nog, ik ga wat eten met mijn dochter'.

Na die woorden hang ik op en loop met Riley de zaal in. Aan haar blik kan ik merken dat ze door heeft dat het gesprek over haar ging. Misschien dat ze ook wel door had dat we om haar ruzie hebben. Dat hoop ik oprecht niet.

Ze moet zich hier niet schuldig om voelen want het is niet haar schuld. We pakken allebei een bord en leggen daar wat eten op.