Thanks to my bullies ✔️

"23"

p.o.v Luke

'We gaan nu naar het ziekenhuis waar je dadelijk echt even moet meelopen of in de rolstoel moet gaan zitten zodat ze je kunnen onderzoeken. Ik weet dat je dat niet wil en ik zal ze zeggen rekening te houden met wat je niet wil'.

Het is niet anders dan dit. Maar ik zal ervoor zorgen dat ze sommige testjes niet doen vanwege dat ze dat echt niet zal willen. Vandaag zal wel een pechdag zijn voor haar. Nou ik heb er dubbele gevoelens over. Natuurlijk ben ik blij dat ze terug is maar de manier waarop dit alles gaat vind ik echt niet leuk.

We rijden snel door naar het ziekenhuis. Daar aangekomen is Riley nog steeds in schok en beweegt niet. Ik wil haar niet weer optillen, echt niet. 1 keer was meer dan genoeg. Ze moet dit uit eigen wil doen en ik wil haar niet zo angstig zien.

Calum haalt een rolstoel terwijl ik tegen Riley praat op de hoop dat ze mee komt. Maar nee, ze beweegt niet. Wat nu? Ik weiger haar weer op te tillen en Riley weigert iets te doen. Ik zou willen dat ze zou zeggen wat er aan de hand is. Dit is namelijk niet heel makkelijk.

'Riley, alsjeblieft. Ga in de rolstoel zitten zodat we dadelijk naar huis toe kunnen. Ik wil je namelijk echt niet oppakken maar dadelijk geef je me geen andere keus omdat dit wel gewoon over je gezondheid gaat'. Riley schud huilend haar hoofd. Stap dan gewoon in die rolstoel.

'we doen je niks. Dus als je alsjeblieft in de rolstoel gaat zitten'. Wederom schud Riley haar hoofd. Klaar nu. Ze moet naar binnen en kan deze spelletjes niet blijven spelen. Wij zijn nog wel altijd de baas en ze moet wel luisteren als we haar iets zeggen.

Ik zet een stap richting de auto en sluit mijn armen weer om Riley haar lichaam heen. Ze wordt helemaal hysterisch en slaat me meerdere keren flink hard. Snel zet ik haar in de rolstoel waar ze gelijk uit wil glijden.

'Genoeg nu Riley. Je blijft gewoon even zitten in de rolstoel. Geen onzin meer nu. We willen dat je gewoon even onderzocht wordt zodat je niet ziek wordt. Daarna gaan we weer naar huis en laten we je met rust. Maar 1 keer luisteren is niet heel moeilijk'.

Na die woorden houd ik mijn mond en duw haar boos het ziekenhuis in. Je kan me veel maken en dat ze het moeilijk heeft klopt maar ze kan best even naar ons luisteren. Dan zal ik ook meer naar haar luisteren. We melden haar aan en na even wachten worden we meegenomen.

Riley is doodsbang waardoor ik toch weer wat medelijden heb. Dit moet. Ik blijf het herhalen in mijn hoofd. Ondanks dat het zielig is vind ik het ook niet leuk als er iets mis blijkt te zijn.

Gelukkig gaat Riley zelf op het bed zitten zodra daarnaar gevraagd wordt. 'oke Riley. Een vrouw gaat zo wat onderzoekjes bij je doen om te kijken of je nog gezond bent. Ze doet je niks maar ze zal wel aan je moeten zitten. Maar nogmaals zal ze je niks doen omdat ze je gewoon beter wil maken'.

Riley haar blik wordt alleen maar angstiger. Ze wil dit absoluut niet. Soms is er niet zo veel keuze, net zoals nu. De vrouwelijke dokter komt de ruimte in gelopen en stelt zich voor aan ons terwijl Riley zich bang schuilt in een hoekje.

Ik kan haar angst bijna voelen. Het is niet te beschrijven hoe zielig dit is. Alsjeblieft laat dit snel voorbij zijn want ik kan dit echt niet aan. Hier ben ik net wat te zwak voor. De dokter loopt op Riley af, die alleen maar banger kijkt. Angstig schud ze haar hoofd en begint te huilen. Shit, nee.

'stop, wacht even' breek ik het dan af. Ik kan dit gewoon niet aan. De dokter kijkt me verbaast aan. Ik ga tussen de dokter en Riley in staan en draai me haar kant op. 'ik weet dat je bang bent Riley maar ze gaan je alleen maar beter maken. Niemand zal je pijn doen Riley, echt niet'.

Het helpt weinig tot niks. Riley blijft door huilen en wil echt niet. 'Luke, kom eens'. Calum roept me en wenkt naar de gang. Ik loop achter hem aan, waarna hij de deur sluit. 'wat is er' vraag ik. 'ik zag dat je het niet aan kan, maar het moet wel gebeuren. Beter dat je het misschien even niet ziet'.

Binnen hoor ik Riley hartverscheurend huilen en roepen. Ik druk me tegen Calum aan die me vasthoud.

'dit moet even gebeuren. Ze moet even onderzocht worden'. 'ik weet het, maar waarom op deze manier? Ze wil dit niet'. 'omdat ze niks wil. Ze kunnen haar niet goed onderzoeken als we al haar wensen moeten opvolgen'.

Ik zucht en weet dat hij gelijk heeft. Samen met Calum loop ik wat door het ziekenhuis. Zo lang ik Riley maar niet kan horen want dan wil ik alleen maar die dokter van haar af rukken.

Calum probeert me alleen maar af te leiden terwijl ik alleen maar kan denken aan Riley. Ze is zoveel voor me gaan betekenen in deze korte tijd. De jongens weten dat heel goed. Ik zou echt alles voor haar opgeven.
Als zij maar gelukkig is.

Na 20 minuten gaan Calum en ik weer terug. Zodra we haar gang in lopen hoor gelukkig geen geroep meer. Ik loop haar kamer in waar ik haar huilend op het bed zie zitten. Ze trilt en heeft pure angst in haar ogen staan.

'hoe ging het' vraag ik de andere 2. 'had beter gekund. De onderzoeken gingen goed maar wel pas toen ze te slap was om tegen te werken. Ze had een paniekaanval en was daardoor zo slap geworden dat ze snel de testjes hebben gedaan' verteld Michael.

Ik voel me best opgelucht dat ik de kamer uit ben gegaan, maar ook schuldig. Ik zou er niet bij willen zijn als ze in een paniekaanval zit. Maar toch voelt het ook alsof ik haar in de steek heb gelaten. Misschien had ik haar wat kunnen kalmeren. Maar ja, het is nu gedaan en de testjes zijn gedaan.

'Sorry prinses. We willen gewoon niet dat je ziek bent'. Ze maakt geen oogcontact met me waardoor ik merk dat we weer terug bij af zijn. Dit gaat een lang gevecht worden. Maar ooit komt het goed. Ooit komt haar vertrouwen terug.

We wachten met zijn 5e een tijd totdat de dokter weer binnen komt lopen. Hij heeft een briefje in zijn hand waar waarschijnlijk de uitslag op staat.

'oke, te beginnen met dat ze over het algemeen gezond is. Ze heeft ondergewicht dus ik raad aan haar wat meer te laten eten. Haar vitamine c waarde is heel laag dus ik stel voor dat ze een tussendoortje van fruit of groente krijgt en bij het avondeten wat aardappelen. Anders is de kans groter dat ze ziek wordt.

Verder moet ze goed drinken en ik raad een psycholoog aan. Ik heb veel kinderen gezien maar dit heb ik echt nog nooit gezien. Dus het liefst haar zo snel mogelijk naar een psycholoog zodat die haar misschien wat kan helpen' verteld de dokter.

Oke, dat valt nog wel mee. Dat ze ondergewicht had wisten we al, drinken ook en de psycholoog zagen we aankomen. Alleen haar vitamine c is een verrassing. Maar daar is aan te werken. We gaan gewoon wat fruit en aardappelen voor haar halen.

'heel erg bedankt dokter. We gaan gelijk aan de slag met haar'. Allemaal geven we de dokter een hand en lopen dan de ruimte uit. Riley loopt op een afstand achter ons aan. De heletijd kijk ik naar achter om te kijken of ze er nog loopt maar gelukkig loopt ze goed mee.