The secrets behind the stars

hoofdstuk 2

Alles verliep zoals gewoonlijk in Estrella. De dag liep op zijn einde. De meesten verlieten Estrella om thuis gezellig samen te zitten met een warme tas koffie, thee of chocomelk. Met de nadruk op de meesten. Alles werd stil in Estrella. Tot je opeens ergens wat gezang en gejuich hoorde in de straten. Hmm er zijn precies sommigen nog niet naar huis vertrokken.

" het is zover!!!! Joepie joepie yay yay! Ze komt terug! Eindelijk!! " even vrolijk als altijd zong Ro constant deze zinnen door alle straten. " Ro ik snap dat je enthousiast bent. Maar je kattengejank kan ik wel missen." waarschuwde Daan haar. " het kan nog altijd zijn dat ze beslissen om haar voor goed weg te sturen. Dan zien we ze nooit meer terug. " " wauwie wat een domper op de feestvreugde. We hebben het hier over Liv. Zij geeft niet zomaar op en is slim genoeg. En daarbij Valeria zou niets liever willen dan Liv terug te krijgen. Zeker nadat we Odette hebben verloren." nadat Lars Odettes naam had genoemd werd iedereen stil. Dat geldt voor heel Estrella. Odette was geliefd bij iedereen en daarom sloeg het nieuws in als een bom.

Fleur besloot de stilte te verbreken:" we moeten gewoon in haar geloven. En jongens ik blijf het zeggen: alles komt altijd goed. Het maakt niet uit op welke manier. Het komt altijd goed." " even optimistisch als altijd Fleur maar ze komt morgen pas. Dus hou je nog maar even koest. Hetzelfde geldt voor jou Ro." zei Daan die de wijze probeerde te zijn gewoon omdat hij de oudste is. Ro en Fleur keken elkaar aan en besloten hem een lesje te leren. Fleur nam het woord " Daan lieve schat, je bent een jaar ouder akkoord maar blaas niet te hoog van de toren want je zit in hetzelfde jaar als ons. Even een inzicht in vrouwenlogica. Liv is onze beste vriendin. Als het op haar aankomt hebben we er alles voor over. Met haar terugkomst komt er een boost in onze energie. En jouw wijze" ze kucht een beetje om de woorden te benadrukken" woorden gaan dat plezier niet verderven." Daan rolde met zijn ogen om te proberen duidelijk maken dat hij boven de humor van zijn zusje stond.

Het gezelschap besloot in Estrella te blijven en wandelden samen naar hun ontmoetingsplaats. " hoe lang zal het duren voor ze ons herinnert, denken jullie?" daarmee stelde Fleur de vraag waarvan iedereen het antwoord vreesde. Daan besloot zijn mond te houden en wou niet weer de wijze uithangen. Lars voorspelde zijn beslissing en besloot Fleur gerust te stellen:" ze was 10 jaar toen ze verdween. Het is moeilijk te voorspellen hoeveel ze zich zal herinneren. Maar we moeten geloven dat onze band sterk genoeg was om haar bij te blijven." daarmee leken de vrienden genoeg te hebben aan geruststelling. De rest van de reis gebeurde in stilte.

Uiteindelijk kwamen ze aan de plaats die ze al van kindsaf aan kennen. Een klein strandje aan de rand van Estrella waar zij hun tentjes deze ochtend al hadden op gezet. Het was een prachtig wit strand omgeven door een woud dat al eeuwenoud was. Het was een sneeuwwit strand aan een waterval. In deze tijd van het jaar was het natuurlijk te koud om te zwemmen. Maar in de zonner deden deze vrienden niks liever dan hier afspreken en zich amuseren in het water en zand. Nu kwam deze vriendengroep gewoon samen rond een kampvuur dat de jongens al op voorhand hadden aangemaakt.

Allemaal verdronken ze in hun gedachten over de dag van morgen. Iedereen keek in stilte naar de vlammen van het kampvuur en dachten terug aan die mooie tijden 8 jaar geleden. Daan besefte dat de sfeer aan het verdwijnen was en besloot daar snel iets aan te veranderen. " weet je nog die ene zomer dat Liv het ineens in haar hoofd haalde om een recordboek te maken over Estrella?" hij had iedereen zijn aandacht en iedereen dacht geamuseerd terug aan die tijd. Daan ging dus verder:" ja en dan ging ze allemaal vreemde dingen doen. Net zoals we gewoon zijn van haar." " haha ja ik heb ooit met haar siamees gezwommen zover mogelijk. Dat was echt een dom idee. We hebben het niet lang vol gehouden. " herinnerde Fleur zich. " oh dat viel nog mee. Weet je nog toen ze wou proberen alle zandkorrels te tellen binnen de minuut? Dat was pas absurd. " iedereen lachte toen lars deze herinnering vertelde. " jah maar weet je wat pas echt vervelend was? Toen ze probeerde zo lang mogelijk iemand na te doen. Ik was blij dat ik gewoon langer dan haar onder water kon blijven dan was ik er al vanaf, gelukkig" vertelde Ro verder. " of die ene keer dat ze ons toen we in slaap gevallen waren had vastgebonden aan elkaar. En de volgende ochtend werden we wakker en moesten we dat zo lang mogelijk volhouden haha. Dat was pas een grappig zicht" hiermee barstte iedereen in het lachen uit.

Daan stopte als eerste met lachen en begon weer te staren naar het vuur. Er was iets aan die herinnering dat hij voor zichzelf wou houden maar er terug aan denken deed hem pijn. Fleur had dit opgemerkt en ging subtiel bij haar broer zitten. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en kneep zacht in zijn hand. Gewoon om te laten weten dat ze er voor hem was. Ze kende haar broer goed genoeg om te weten dat er iets was waar hij niet over wou praten. Dat leek ze niet erg te vinden. Ze was ongelooflijk en soms tot vervelens toe heel nieuwsgierig maar op momenten als deze wist ze haar mond te houden. En eigenlijk wist ze wel al ongeveer waar het over ging. Ze had namelijk altijd al gedacht dat er iets was tussen Liv en haar broer. Ze wist niet of er ooit echt iets gebeurd was, maar de energie tussen hen was anders dan bij de rest van de vriendengroep. Stiekem hoopte ze van kleins af aan al dat het iets tussen hen ging worden. Dan zou haar beste vriendin pas echt familie worden. En als ze dan een kind zouden krijgen, zou ze meter worden! Telkens wanneer ze aan die fantasie terug dacht begon ze te glimlachen net als nu. Op zo een momenten slaat haar fantasie altijd wat op hol. De verhalen over vroeger en over vandaag bleven tot laat in de nacht doorgaan. Er werd gelachen en ze verloren al snel de tijd uit het oog. Maar dat was altijd zo.

Uiteindelijk besloten ze te gaan slapen. Iedereen lag bij het dovend vuur dichtbij elkaar onder de sterrenhemel. Dat was het mooie aan hun paradijs. Het woud was heel dichtbegroeid. Maar dit was de enige open plek waar je de sterrenhemel in zijn volle glorie kon zien.

Ze sliepen allemaal gerust buiten Daan. Hij bleef de sterren maar aankijken met duizend en een vragen over morgen. Soms voelde hij gewoon dat Liv zo dichter bij hem was. Hij hoopte dat waar ze ook was dat ze ook soms op hetzelfde moment naar de sterren keek als hij. En hij heeft dat echt al gevoeld of toch dat is wat hij beweert.

Die nacht sliep hij zeer onrustig. Want hij kon niet wachten tot de dag van morgen. Maar een vraag bleef door zijn hoofd spoken.

Wat als alles mislukt en hij Liv nooit meer terug ziet???