The secrets behind the stars

hoofdstuk 20

“sorry mevrouw, ik heb geen idee waar Manu is. Maar dat is wel wat ik hier kwam zoeken. Wat is er gebeurd?” bracht ik rustig uit.

Ik probeerde mijn eigen bezorgdheid te onderdrukken zodat Audelien hopelijk ook wat kalmeerde.

“ik, ik, ik…” was het enige wat ze kon uitbrengen.

Ik besloot haar rustig neer te zetten in de schommelstoel bij de open haard en haar te bedekken met een lappendeken. Ik ruimde de koffie en koekjes op die ze had gemorst toen ze mijn naam hoorde. En maakte een hete nieuwe kop speciaal voor Audeline om haar te kalmeren.

Nadat ze een paar slokken binnenhad, begon ze te vertellen.

“Dankjewel voor de koffie, dat helpt.

Dus Manu…
Het is al veel te lang geleden dat ik hem heb gezien. Normaal gezien komt hij iedere dag of anders om de 2 dagen wel eens langs om te luisteren naar mijn levensverhalen. Het is zo een schat van een jongen.

Maar hij is nu al 4 dagen niet geweest, nergens te bespeuren ook niet. Want ik ben naar het huis van zijn pleeggezin geweest en daar hebben ze hem al lang niet meer gezien.
Ale ze…
Die man is daar plots ook verdwenen en die vrouw beweert dat ze Manu nog nooit heeft gezien. Waarschijnlijk uit schrik dat ze haar gaan aanklagen als slechte pleegmoeder. Niet te geloven.

En nu heb ik nog steeds niks van hem gehoord of gezien. Ik heb overal gezocht. Ik maak me zo een zorgen. Ik voel gewoon dat er iets is gebeurd.

En toen ik je naam hoorde, herinnerde ik hoe Manu over je had verteld. Normaal gezien komt hij enkel naar hier om me gezelschap te houden en te luisteren naar mij.

Maar sinds hij jou had ontmoet, zei hij meer dan hallo en dag Audeline, hij vertelde een heel verhaal over jullie momenten samen. Ik heb hem nog nooit zo gelukkig gezien. En dat verdiende hij wel na alles wat die jongen al heeft moeten meemaken.

Dusjah, ik herkende jouw naam en ik bevroor en ik hoopte gewoon zo hard dat jij wist waar hij was aangezien jij zo belangrijk was voor hem op zo een korte tijd.” Legde ze uit.

Door dit te horen, brak mijn hart. Wie weet was ik verantwoordelijk voor zijn verdwijning. Hij is niet meer gezien geweest sinds ik hem heb achtergelaten. Ik voelde me schuldig tegenover hem dat ik maar ook tegenover Audeline. Het was zeer duidelijk dat ze veel gaf om hem en zij moest leven met dat gemis. Ik moest en zou hen helpen.

Maar ik besefte dat als ik Manu wou helpen dat dat in ging tegen alle voorwaarden die me zijn opgelegd door de raad van Estrella. Als ik dit deed, was de kans groot dat ik nooit meer welkom was in Estrella en dat ze weer al mijn herinneringen gingen afnemen en dat ik iedereen daar moest achterlaten. Wat moest ik doen?

Ik keek naar Audeline. Een oude vrouw die haar leven al had geleefd en genoot van haar laatste jaren. Dat deed ze liefst in gezelschap en dat gaf Manu haar. Ze voelde zich zonder Manu waarschijnlijk eenzaam en was bang dat ze ging sterven nog voordat ze Manu had kunnen vertellen hoe graag ze hem zag. Die schrik kon je duidelijk zien in haar ogen. Samen met bezorgdheid. Ze wou zo graag helpen, maar ik denk niet dat ze de kracht of macht had om alles eraan te doen. Vandaar dat ik ook schuldgevoel bespeurde in haar blik.

Ik zuchtte en stond op. Ik nam haar hand. Ze keek me aan met een verslagen blik.

“Audeline, ik beloof je dat ik hier niet terugkom vooraleer ik Manu veilig en wel bij je terugbreng. Ik laat je niet in de steek en ik hoop dat je me daarin zal vertrouwen.” Beloofde ik haar plechtig.

Ze glimlachte.

“Wel, ik zie waarom Manu zo gezet was op jou. “ bracht ze uit.

Nadien gaf ze me nog een knik als teken dat ze me vertrouwde dat ik mijn belofte ging nakomen. Ik schonk haar een glimlach terug, liet haar hand los en keerde terug naar Aurea.

Nog voordat ik buiten wou gaan, kwam Audeline nog snel aangelopen met wat voorraad water en eten voor onderweg. Ze zei dat ze ook wat lekkers had verstopt tussen al die voorraad als tussendoortje.

Ongelooflijk, dacht ik, wat een ongelooflijk lieve vrouw. Ik schonk haar een laatste dankbare blik en verdween dan door de deur die ze sloot achter mij.

Dan liep ik nog naar Aurea die braaf op me wachtte. Verder stopte ik de voorraad aan eten en drinken in de rijtassen die ik had meegenomen. Ik zorgde ervoor dat alles goed vastzat en dan

“aaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!’