The secrets behind the stars

hoofdstuk 4

Ik voelde een zachte bries over mijn wangen en besloot maar wakker te worden. Ik opende mijn ogen en...

" waaaaaah" ik schrok me rot! Papa stond voor mijn neus me aan te staren met een enge grote glimlach. Nog voor ik kon reageren riep hij uit:" gelukkige verjaardag allerliefste schat!!! Eindelijk 18!! Joepieee!! Dit wordt een FANTASTISCHE dag! " " wowowow, rustig hè. Je weet dat ik je enkel deze verjaardag schenk om te vieren. Ik haat verjaren en geloof mij wat je nu doet, helpt totaal niet." papa zweeg meteen en dat deed me eigenlijk wel wat lachen. Ergens vond ik het wel schattig hoe hard hij had uitgekeken naar deze dag.

Ik stapte uit bed en maakte me klaar voor wat er vandaag ook ging gebeuren. Nadat ik klaar was besefte ik ineens iets. " waar is meneer brombeer? " vroeg ik bezorgd aan papa. " ah ja juist, ik heb hem deze nacht al naar huis gebracht. Hij wou dat zei hij..." vertelde papa me. Ergens stelde me dat wel teleur. Ik had het gevoel dat er een speciale band heerste tussen ons twee. Maar ochjah ik zal hem nog wel eens tegenkomen, hoopt ik stilletjes. "Klaar?" vroeg papa enthousiast. Met tegenzin knikte ik ja.

Nog voor ik in de auto kon stappen hield hij een zwarte lap voor mijn gezicht. Ik rolde met mijn ogen bij het herkennen van dit voorwerp. " een blinddoek, serieus?" klaagde ik. " jups, ik heb geen zin om een hele dag op die rollende ogen va jou te staan kijken dusjah. " en met deze woorden knoopte hij de blinddoek strak rond mijn hoofd. Daarmee was mijn zicht volledig verdwenen. Ik stapte in de auto en bleef met mijn gedachten bij Manu. Ik kon me gewoon niet inbeelden dat hij zomaar weg ging zonder iets te komen zeggen. Die gedachtes spookten de hele autorit door mijn hoofd.

Totdat de auto eindelijk stopt. Ik stapte uit de auto en nog voor ik kon vragen om mijn blinddoek af te doen, werd ik opgetild en ergens op gezet. Wat is dit nu weer, dacht ik. Het was hard maar ook weer zacht en maakte geluiden anders dan een auto. Ik had het gevoel dat het leefde. Ik strekte mijn armen uit en voelde iets dat leek op haren. Ja het was geen mysterie meer.

" Papa! Ben je gek? Geblinddoekt op een paard? " overdreef ik. Het enige wat paps daarop te zeggen had was wat gegrinnik en geklik met zijn tong zodat het paard begon te bewegen. Ik klampte mijn benen goed vast rond het paard en hield zijn of haar manen stevig vast met mijn handen. " aaah ik snap het al. Mijn dood is jouw cadeau voor mijn verjaardag. Ale merci hé!?" grapte ik alhoewel ik schrik heb voor zijn antwoord. " liv, nu is het genoeg. Je vertrouwt mij genoeg om te weten dat ik je niks zou laten overkomen." met deze strenge woorden reden we in stilte verder.

Aangezien ik geen zin had in small talk concentreerde ik me op de omgeving. Het blazen van de wind kon ik makkelijk onderscheiden en ook het geritsel van de bladeren wist ik te herkennen. Soms hoorde je wat getjilp van vogels. Dus ik ging er vanuit dat we in een bos waren.

Maar mijn gedachtes werden ruw verstoord door een sprong van dat beest. "Waaaaaaah" gilde ik. Ik probeerde me zo goed mogelijk vast te houden en ging ervan uit dat mijn laatste uur geslagen was. Maar vreemd genoeg voelde het paard mij perfect aan en verloor ik op geen enkel moment mijn evenwicht. Het was alsof ik zelfs niks moest doen om te blijven zitten. Dit beest is slimmer dan ik dacht. " Alles oke? " de bezorgde stem van papa stelde me gerust en ik knikte. Hierop draafden we verder dooe het bos, gokte ik.

Uiteindelijk stopten we. Na uren rijden!! Ale, ik ging daar eigenlijk gewoon vanuit aangezien ik geen uurwerk had om te lezen. Of zicht had om het uur te weten. " mag ik nu eindelijk mijn blinddoek af doen? " aangezien mijn vraag gewoon genegeerd werd, wist ik het antwoord al. Ik zuchtte en grappih genoeg deed mijn paard het zelfde. Pffffft.

-KLIK-

Na dat ene geluid volgde een reeks van andere mysterieuze geluiden. Ik hoorde water dat hevig bewoog en een luid gerommel zoals donder. Ik kreeg er bijna kippenvel van. Stiekem was ik op dit moment een klein beetje blij dat ik niks zag. Een klein beetje maar hoor...

Onze tocht zette zich voort. Maar we bevonden ons niet meer in het bos. Nee, de geluiden van kolkend water gaven mij het gevoel dat ik omsingeld was door water. Ik voelde me niet echt op mijn gemak en wou dat dit deel van de reis zo snel mogelijk voorbij was.

En mijn vraag werd beantwoord. Niet veel daarna veranderde de geluiden rondom mij weer. Maar deze keer was het eerder geruststellend. Ik hoorde namelijk mensen praten. We waren dus toch niet in the middle of nowhere. Wat de mensen aan het zeggen waren, maakte me niet echt veel uit. Ik zou het ook vreemd vinden, moest er iemand geblinddoekt op een paard aan komen. Het enige woord dat ik kon onderscheiden was mijn eigen naam. Ik ging er dus vanuit dat papa me had gebracht naar een geheime locatie voor een verrassingsfeestje. Maar waar? Pffff... Die nieuwsgierigheid is vermoeiend.

Wederom stopten we en ik ging ervan uit dat we weer gewoon ergens even moesten stoppen. Want vorige keer dat ik dacht dat het eindelijk ziver was, dan werd ik diep teleurgesteld... Maar wat ik hoopte dat papa was, tilde me van het paard. " spring maar in mijn rug lieve meid" zei papa. Hij kon het zien maar onder mijn blinddoek waren mijn ogen aan het rollen hoor. Wat was dit nu weer dacht ik. " hallow? Ik ben eindelijk 18 en dan moet ik nu in je rug zitten als een klein kind? " zei ik fel. " liv, je bent 18 maar ik wil dit laatste moment dat ik je nog een keer als mijn kleine meisje mag behandelen, koesteren. Morgen mag ik dat inderdaad niet meer..." stelde hij me gerust. Daar kon ik natuurlijk niks tegen in brengen en sprong met tegenzin in zijn rug.

Toen ik eindelijk uit papa's rug mocht zei hij kalm: "Doe nu je blinddoek maar af". Ergens in zijn stem kon je toch een zeker spoor van angst vinden. Dus ik deed mijn blinddoek heel voorzichtig af. Dan ineens werd ik verblind door het felle witte licht rondom mij. Ik liet mijn ogen wennen aan de helderheid en zocht de kamer af. De kamer was leeg. Er stond enkel een soort van bed en een vreemde machine. Ik voelde mij niet op mijn gemak en dus zocht ik naar papa die mij sowieso kon uitleggen wat hier aan de hand was.

Maar toen ik hem vond, kreeg ik geen antwoord. Er kwamen alleen maar vragen bij. Zoals waarom hij met tranen in de ogen me aanstaarde. Of waarom hij 'sorry' zei. Nog voor ik kon reageren, bewoog zijn arm en voelde ik een scherpe pijn in mijn zij. Ik kon nog een laatste verwarde blik naar papa werpen voordat ik ineen zakte en...