The secrets behind the stars

hoofdstuk 18

Ik keek hem gespannen aan. Ik stond op het punt te ontploffen.

“Liv, euhm… je herinnert je er waarschijnlijk niets van maar ik was erbij toen. 8 jaar geleden. Ik was daar toen ze je herinneringen afnamen.” Bracht hij uit.

“Jij was daar? Waarom? Wat had jij te maken met mij?” vroeg ik vol ongeloof.

“wel nog niet zoveel. Ik was nog maar net volleerd als faitix. Ik was de persoonlijke bewaker van het koninklijk paar en had toen de opdracht gekregen jou in het oog te houden zodat je de volledige behandeling zou doorstaan.” Ging hij verder.

“ik wil dat je weet dat ik toen een ander persoon was. Heel uitgesproken en extravert. Ik was er toen van overtuigd dat je alles verdiende wat je had gekregen.

Maar ik was zelf eigenlijk niet veel beter. Ik ben een jaar later ook in de fout gegaan waardoor mijn titel als faitix werd afgenomen en ik met een nieuwe leermeester uit mijn fouten moest leren.

En die nieuwe leermeester was je moeder. Zij heeft me zoveel fouten doen inzien en ik heb zoveel van haar geleerd. Ik was helemaal veranderd.
Maar dat besefte ik pas toen het te laat was.

Toen je moeder stierf, besefte ik pas dat jij jouw straf helemaal niet verdiende. Ik kreeg een tweede kans en door die tweede kans die ik kreeg, is je moeder dood. En jij kreeg geen tweede kans?! Ik kan het nu nog steeds niet geloven! Ik, de man verantwoordelijk voor de dood van je moeder kreeg een tweede kans en een klein onschuldig kind van 10 jaar niet!!!

En oh Liv toen je moeder stierf, kon ik niets anders doen dan denken aan jou. Zij lag daar en ik kon niets meer doen. Alle schade was al aangericht. En ik kon me alleen jouw verdriet inbeelden. Je verdriet over het verlies van je moeder die je eigenlijk al 6 jaar niet meer kende zoals ze was.  Jij ging je helemaal niets herinneren van wie je moeder in die 6 jaren was geweest, jij zou het recht niet krijgen haar begrafenis bij te wonen. Man, je weet niet eens waar haar licht straalt aan de hemel. Ik kreeg zoveel medelijden met je en toen besefte ik pas dat ik veranderd was.

Maar dat was toen al te laat want ze hadden me al veroordeeld tot eeuwige duisternis. De ergste straf voor een stellix eigenlijk zowat. En ik verdien het sowieso maar eigenlijk weet ik ook dat Odette…”

Hij kon zijn verhaal niet afmaken want Liv was tijdens zijn laatste zinnen opgestaan en weggevlucht. Weggevlucht van de training, haar leermeester, haar verdriet.

Laurens kon niet anders doen dan kijken hoe haar lange blonde haren mee waaiden in haar vlucht naar haar paard. Hij deed zelfs de moeite niet om haar na te roepen. Hij beseft dat ze nu alleen wou zijn.

En dus veegde hij de traan weg die over zijn wang rolde, liet hij de tralies los waaraan hij zich tijdens het ophalen van die pijnlijke herinnering vastklampte en verdween dan terug in de duisternis van zijn cel.

Aurea zag Liv al van ver aankomen en maakte zich klaar om haar baasje meteen te brengen naar een plaats waar ze zich veilig voelde. En die was gelukkig niet ver.

Ze kwamen al snel aan op de favoriete ontmoetingsplaats van de vriendengroep. Het kleine meertje met de waterval omgeven door het oude woud. De enige open plaats in het woud waar je de sterren kon zien.

Liv steeg af en ontdeed zich va haar schoenen. Met haar voeten betrad ze het kleine strand met sneeuwwit zand. Uiteindelijk zette ze zich neer aan de lijn waar water en aarde elkaar raakte. Liv voelde zich veilig hier. Ze keek omhoog naar de sterrenhemel en vroeg zich af waar haar moeders licht straalde. Zou ze het ooit te weten komen? Wat er die mooner gebeurd was?

Dan raakte ineens een hand haar schouder. Ze schrok op maar werd dan gerustgesteld door de warme blik van Daan. Hij glimlachte en zette zich naast haar neer. Hij deed niet veel maar het maakte een wereld van verschil voor Liv. Hij streelde haar zachtjes over haar rug en legde zijn andere hand op de hare. Liv kneep in de zijne om te laten weten dat ze zijn troost echt apprecieerde. Zij legde haar hoofd op zijn schouder en sloot haar ogen. Daardoor viel er een traan op zijn schouder. Ze keek hem beschaamd aan alsof ze niet wou dat hij haar zag wenen. Ze draaide haar hoofd weg.

Maar Daan liet dit niet gebeuren. Hij legde zijn hand op haar wang en draaide haar hoofd weer terug zodat ze de liefkozende blik in zijn ogen kon zien. Waardoor ze wist dat ze volledig zichzelf kon zijn bij hem en zich moest schamen voor niks. Hij veegde de traan weg die zich ondertussen had gevormd op haar andere wang.

Om haar te troosten wou hij haar kussen op haar voorhoofd. Maar Liv keek hem recht in de ogen en nadien naar zijn lippen om dan weer te verdwalen in zijn hazelbruine ogen. Dat was duidelijk genoeg voor hem. Hij sloot zijn ogen en leunde wat naar voren. Zij deed hetzelfde.

En…