The secrets behind the stars

hoofdstuk 5

Mijn hoofd deed ongelooflijk veel pijn. Wat was er gebeurd? Waar ben ik? Vroeg ik me af terwijl ik rond keek. Ik was gewoon in mijn kaimer dus geen reden om bang te zijn.

-klop klop-

"Ja?" vroeg ik voorzichtig. " voordat we binnen komen, moet je je ogen sluiten." zei een mysterieuze stem achter de deur. Ergens in mijn hersenen was er een deel dat de stem herkende. Dus besloot ik mijn ogen te sluiten. Ik hoorde de deur open gaan en voelde niet veel later twee frisse handen over mijn ogen schuiven. Ik schrok even en snapte nadien wat het doel was van deze mysterieuze spelletjes. " nu moet ik raden wie je bent zeker?" zei ik vol zelf vertrouwen. Alhoewel het moeilijker was dan ik dacht.

Met mijn handen voelde ik aan het haar van de persoon achter mij. Het leek alsof het nooit stopte, zo lang was het. Het had een golvende structuur en alles aan de persoon voeldz bekend aan. En dan plots...

" ik ken maar een iemand met zo een lang haar en zo een koude handen. Ro genoeg met die spelletjes." nog voor ik mijn zicht terug kreeg van Ro vloog ze me in de armen. " je kent me nog? Oh wauw!! Je herinnert me nog!!! Yayayayayayay!" ro riep het uit. Het enige wat ik kon doen was glimlachen om het geluk van mijn hartsvriendin.
Toen we uit onze eeuwige knuffel kwamen, veegde ze haar tranen weg. " wat scheelt er toch? En wat is dat gedoe met je kent me nog? Ik heb je gisteren nog maar net gezien?" vroeg ik haar verbaasd. Zij keek me met bange ogen aan. " euhm, wat was er gisteren precies gebeurd?" vroeg Ro an me. Ik snapte er niks van maar besloot haar gewoon ons avontuur te vertellen. " wel we zijn gaan rijden langs de grenzen van Estrella en daar zijn we iemand tegengekomen die ik kende van mijn somnixtraining.
Dan hebben we heel de tijd met hem door gebracht en nadien zijn we gewoon naar huis gegaan. " zei ik vol zelfvertrouwen. Ro's ogen werden nog groter dan daarvoor en ze gaf me een verwarde blik.

Nog voor ik kon vragen wat er scheelde, kwam papa zonder te kloppen binnen. " gelukkige verjaardag sterretje van me!" hij gaf me een dikke knuffel en sleurde me dan uit mijn bed. Tot mijn verbazing was ik volledig aangekleed. Ik snapte er niks van. " je eerste cadeau krikg je nu al van mij en je vriendinnen" en met die woorden gaf hij me een groot en lang pakje af. " dat had je echt niet moeten... Ooooh wauw! " ik keek vol verbazing naar een prachtige gouden satijnen jurk. Gecentreerd in het midden door een doorzichtige sleep met gouden glitters. Zo was het een kort kleedje maar door de sleep tpch nog mooi lang. " oh dankje Ro en paps! " dankte ik hen. Ze gaven me tijd om me om te kleden en klaar te maken. Geen idee waarvoor want ik luisterde niet meer van zodra ik mijn cadeau zag. Ik besloot mijn blonde haren los te laten. En dan ontbrak er nog een ding. Mama's ketting: een gouden korte ketting in de vorm van een sneeuwvlokje.

Nadat ik eindelijk klaar was, sloot ik mijn kamerdeur op de weg naar buiten en besloot naar buiten te gaan. Maar niet zonder eerst dag te zeggen tegen Aurea. Ze stond nog in de stal. " hey lieve schat, maken we straks zen verjaardagsritje? " het paard gooide haar hoofd omhoog als antwoord. Soms heb ik echt het gevoel dat ze mij echt kan horen.

Nadien verliet ik de stal en begaf me naar onze voordeur. Ik opende de deur en ik kon mijn ogen niet geloven!