The secrets behind the stars

hoofdstuk 7

- klop klop -

"Hey lieve schat ik..." paps schrok " oh je bent al wakker? " vroeg hij. Wel jah al wakker, neen, ik was nog steeds wakker. Al die stomme vragen spookten door mijn hoofd. Maar de belangrijkste van allemaal zal hopelijk nu beantwoord worden. Had Laurens gelijk over het proces tegen mij en de straf?

" lieverd, ik hoop dat je wat genoten hebt van je verjaardag want dat verdiende je echt!" ging paps verder zonder antwoord te krijgen op zijn vorige vraag. " maar euhm, ik moet iets bekennen..." hij zuchtte.. En ergens wist ik wat hij ging zeggen maar ik moest het uit zijn mond horen. " lieverd, 8 jaar geleden werd er besloten je een vreselijke straf te laten ondergaan. Je euhm... " " ik vergat alles en iedereen van onze wereld voor 10 jaar lang?" vulde ik aan. " ja inderdaad en..."

paps schrok op " huh? Hoe weet je dat? Euhm? Heb ik iets gemist ofzo?" ik negeerde zijn vragenstorm en stelde zelf een vraag:" wat deed ik dat zo fout was dat ik alles en iedereen moest vergeten zodat ik onze wereld niet zou kunnen verpesten" papa twijfelde even maar besloot toen de hele waarheid te vertellen:" wel je was nog klein en schat je was gewoon zo ongelooflijk nieuwsgierig. Jij stond verder in je opleiding dan alle anderen en je had je naam al gekregen die jij moest beschermen. Niemand snapte hoe. Want om die naam te krijgen moest je je persoon al zijn tegengekomen en contact hebben gemaakt met elkaar, dat weet je. Mensen begonnen zich vragen te stellen. En toen betrapten ze jou toen je je persoon meenam naar onze wereld. Jij had hem meegenomen en liet alles zien. Ze konden je niet meer vertrouwen dus..."

" dus besloten ze me alles te laten vergeten." vulde ik bedenkelijk aan. Paps legde zijn hand op de mijne, maar ik trok weg. Hij keek me geschrokken aan. " jij hebt tegen me gelogen JARENLANG! mijn leven was 8 jaar lang een leugen! En ik herinner me niks meer van al die 8 jaren. Die waren dus gewoon verloren tijd. EN je hebt mijn vrienden in de leugen betrokken! En dat gewoon om mijn verjaardag te vieren?!! Terwijl ik beter gewoon mijn verdediging kon voorbereiden! Niemand had de eerlijkheid om me alles te vertellen en dan moest ik het horen van de man die mama vermoordde? Meen je dit nu!? " riep ik papa toe. Ik kolkte van woede en mijn ogen vulden zich met tranen. Hij keek me hulpeloos aan. En ik? Ik vluchtte de deur uit en verdween zo snel mogelijk naar Aurea.

Maar daar kwam ik Daan tegen. " hey ik wou eens komen kijken hoe het met je ging en .. Ow is alles oke?" merkte hij op. " Daan, ik zeg dit uit het diepst van mijn hart. Jij bent een van de weinige personen op deze wereld om wie ik ongelooflijk veel geef. Beeld je dan eens in hoeveel pijn het doet als die persoon je heel de tijd heeft voorgelogen? " met ieder woord kwam gewoon meer en meer woede. Ik wierp nog een laatste teleurgestelde blik naar hem en vertrok dan. "Aurea breng me ergens waar ik kan nadenken."

En dat deed ze. Na uren rijden, bracht ze me naar een prachtige tuin. Ik steeg af en ging zitten. In het midden stond een bescheiden fontein. Ik besloot me neer te leggen. De sneeuw knarstte onder me maar daar trok ik me niks van aan. Ik keek omhoog en natuurlijk kon je daar nog steeds de poolster zien. De stichter van onze wereld die zowel mensen als sterren de weg leidt naar hun bestemming. Wanneer sterren heengaan, gebeurt er een zekere traditie dat eindigt met een extra wit licht aan de hemel. Zo helpen ze hun persoon door licht te schijnen in de donkerste periodes van hun leven. Waar zou mama's ster zijn? Vroeg ik me ondertussen af.

" Liv? " een stem maakte me wakker uit mijn droom. Een knappe jongeman kwam op me af geslenterd en ik deinsde achteruit. Ik keek naar Aurea die geen gevaar aan gaf. Dus besloot ik rustig te blijven. Hij had spierwit haar, bijna zilver en wow sterke kaaklijnen. Zijn ogen waren zeer intrigerend grijs. " wat doe je op de grond? Heb je het niet koud?" ging de mysterieuze man verder. Hij hielp me recht door een hand te geven.

En van zodra ik zijn hand aannam, wist ik wie... " MANU!!" ik sprong recht en gaf hem een knuffel waardoor we beiden weer omvielen. "Auwtch, euhm mijn wondes van eergisteren zijn nog net niet genezen" zei hij nogal grijnzend. " ow sorry, maar wow ik ben dan gewoon terug hier." merkte ik op. Zijn verwarde blik waarschuwde me dat hij geen idee had waarover ik het had.

"Wat was je aan het doen op de grond?" vroeg hij me om van onderwerp te veranderen. Ik dacht eerst zorgvuldig na en nadien begon ik mijn uitleg:" ik heb een solicitatie gesprek waarbij ik eigenlijk duidelijk moeten maken dat ze mij kunnen vertrouwen en mij moeten toelaten in hun bedrijf."

En manu stelde dan meteen iets voor.

" hulp nodig? "