The secrets behind the stars

hoofdstuk 6

" verrassing!!" riep de hele groep in koor. Ik kon wel 100 mensen tellen die nu in koor zongen voor mijn verjaardag.

Na het lied stormde ik af op mijn vrienden. Ze waren er allemaal.
Ro, Daan, Fleur en Lars.
Ik besloot ze al mijn spannende plannen te vertellen voor mijn verjaardag. Maar tijdens mijn geratel zag ik alleen maar verwarde blikken en tranen in hun ogen.

Fleur, die normaal vele spraakzamer is, kwam als eerste op me af gestapt en vroeg met duidelijke nagst in haar stem:" herinner je me nog? " ik keek haar verbaasd aan en besefte toen dat ze serieus was. " oke wat is hier aan de hand? Eerst Ro en papa deze ochtend en nu jij Fleur? Is dit een grote grap voor mijn verjaardag ofzo? " haalde ik uit naar mijn vrienden. Fleurs verwarde blik veranderde al snel in een grote glimlach gevolgd door een onmenselijk gegil en gejuich. Ze vloog in mijn armen. Iedereen barstte van het lachen en ik kon alleen maar denken ' hoe kan ik Fleur nou ooit vergeten? '

Nadien gaf Ro me nog een knuffel en Lars wou er ook een. Wat vreemd was aangezien hij niet echt de aanhankelijke sentimentele persoon is. Maar misschien is dit zijn verjaardagscadeau. Wat lief, dacht ik.
Nu bleef enkel Daan nog over. Ik draaide me om en keek recht in zijn hazelnoot bruine ogen. Ze keken me teder aan en hij lachte naar me. Er verscheen een blos op mijn wangen. " kom hier" zei hij uitnodigend terwijl hij me vastnam in zijn armen. De veiligste plek op aarde.

Door het gegniffel van Fleur ontwaakkte ik uit mijn fantasie. " oke wat wil je als allereerste doen? " vroeg Ro nieuwsgierig. " wel, eerlijk gezegd wil ik een privefeestje op onze meest favoriete plek!" antwoordde ik haar. We spraken een uur af en iedereen ging snel om zijn paard. Ik besteeg Aurea en zonder nog maar te zeggen waar ik naartoe wou, schoot ze in galop. Ik genoot van de wind door mijn haren en de zon die prachtig scheen. Want ja Estrella was overdag altijd zonnig. Wij kennen hier namelijk maar 2 seizoenen. Overdag zonner en wanneer de zon onderging mooner. Ik hield wel van dat soort ritme.

Toen Aurea stopte, steeg ik af en keek ik rondom mij. Dit was niet de plaats die ik in gedachten had. Ik keek Aurea verbaasd aan. Ze gaf me een vastberaden blik terug. Ik vertrouwde haar aangezien ze me altijd brengt waar ik hoor te zijn. Het leek wel of ze me op de enige donkere plaats in Estrella had afgezet. Een grote berg dook voor me op met een enkele deur die voor me opende. Ik stapte binnen en het was pikdonker. Ik had de krachten nog niet van een volleerde ster dus kon ik mijn licht niet laten schijnen in de duisternis. Ik gebruikte een fakkel die in mijn buurt hing.

Nadat ik een eindeloos kronkelende trap naar beneden gestapt was, kwam ik in een soort kerker terecht. Geen idee wat Aurea wou dat ik hier kwam zoeken. Ik bekeek alles van kop tot teen maar ik snapte niet wat ik hier moest doen. " probeer eens goeiendag te zeggen" stelde een vriendelijke stem me voor. "Dankje" antwoordde ik. En dan pas besefte ik wat er zonet gebeurd was. Er is hier iemand aanwezig. Ik ging op zoek naar de oorsprong van het geluid.

En deze vond ik uiteindelijk in de vorm van een jongeman die onder het roet en vuil zat. Als jz al dat vuil even weg dacht, kon je er vanuit gaan dat het best wel een knappe man zou zijn. Ik liep er naartoe maar besefte toen dat hij achter tralies stond. " wie ben jij en waarom ben ik hier? " vroeg ik hem zonder enige angst whatsoever. " wel hallo prinses, mijn naam toeternitoe. Maar wat je hier komt zoeken wel. Je komt namelijk de waarheid zoeken. Ik hoop dat je nu al lang beseft dat je vrienden en familie allen iets verzwijgen voor jou. Ik weet wat dat iets is. Maar ik stel voor om hen nog één kans te geven om eerlijk te zijn. Ga dus maar naar je afspraak en als ze je niets vertellen wel kom dan maar terug. " vertelde hij me. Ik wist niet goed wat ik met deze uitleg kon aanvangen maar besloot hem te gehoorzamen.

" liv? " daan knipte met zijn vingers. Ondertussen was ik aanbeland op de plaats van de afspraak. De hele weg naar hier bleef ik me afvragen wat die man bedoelde. Dus ik was er niet echt bij met mijn gedachten. Ik besloot van de gelegenheid gebruik te maken en het advies op te volgen van de vreemde man. " seg wat is er eigenlijk aan de hand vandaag? Iedereen wilt constant weten of ik hen noh herinner en ik heb stekende hoofdpijn al een hele dag lang." vroeg ik me luidop af. Mijn vrienden keken elkaar bang en geschrokken aan. " vanwaar komt deze nieuwsgierigheid ineens? Wat is er onderweg naar hier gebeurd misschien?" ondervroeg Lars me. Ik besloot heel het verhaal te vertellen over de man achter de tralies en te zien wat mijn vrienden met deze informatie zouden doen.

Na mijn uitleg keek iedereen verwachtingsvol naar Daan. Hij neemt meestal het woord op cruciale momenten. " Liv... Die man achter de tralies daar zit een verhaal achter... Jouw moeder kende hem als Laurens. En hij was haar leerling. Niet in het begin van zijn leven. Maar op een dag leidde zijn pad naar haar. Je weet wel hoe dat gaat. Hun paarden werden geleid naar de eeuwenoude wilg die hen verbond als leerling en meester. Ze leerde hem alles wat ze wist en nog veel meer. Ze hadden samen een opdracht aangezien diegenen die zij moesten beschermen, verbonden waren. Maar er ging iets mis. Daarom brachten ze hun objixes naar het meer van Estrella. Het was mooner en op die nacht op het bevroren meer van Estrella stierf je moeder. En Laurens kreeg de schuld. Niemand weet wat er fout liep met hun opdracht maar er waren meerdere getuigen die hadden gezien dat Laurens je moeder opofferde om zichzelf en zijn objix te redden. "

Na dit verhaal was het pijnlijk stil. Woede, verdriet, angst, afkeer stroomde door mijn lijf. Ik stond op en stormde naar Aurea. " Liv het wordt zo mooner! Kom terug! " fleurs woorden echooden door de bomen terwijl ik terugkeerde naar die berg. Daar aangekomen rende ik de trappen af en " ah, ze is teruggekeerd. Hebben ze je de waarheid vertelt prinses? " zei Laurens met een smede stem. " jij! Jij hebt mijn moeder vermoord en verwacht dat ik jou nu geloof over mijn vrienden en familie!! " spuwde ik in zijn richting. " oh wauw, slim gespeeld van je zogezegde vrienden mij onbetrouwbaar maken zodat je me niet meer zou geloven. Wel luister eens goed schat. Of je me nu wilt geloven of niet. Hier is de waarheid: jij beging een misdaad op je 10 jaar. Jouw straf was je alles en iedereen van ons bestaan te laten vergeten tot je 18e verjaardag. Zodat je dan jezelf kon verdedigen en oud genoeg was voor een eerlijke discussie over je toekomstig lot hier in Estrella. En mijn gok is dat je je verjaardag nog kreeg. Maar wanneer morgen de eerste seconden van zonner starten, zal je vader je plots bij je roepen en je alles proberen uitleggen zo goed hij kan. En dan heb je 24 uur de tijd om met een verdediging te komen. Veel succes! En als je me niet gelooft, wacht dan maar af tot morgen!" met dezr woorden verdween hij in de duisternis en ik die nog steeds kolkte van woede riep:" kom terug, je bent me een uitleg verschuldigd, wat is er die avond gebeurd? En waarom vermoordde je mijn.moeder?? Lafaard! Kom hier!"

" geloof me meid je hebt nog tijd genoeg om ook achter de waarheid van je moeder te komen, hou je nu maar eerst bezig met de waarheid van morgen i.p.v. die van het verleden." echoodde het door de kerker.

T.o.v. Laurens
Haar voetstappen klonken steeds verder en verder weg. Met iedere stap nam ze meer afstand van me. Och, het was zo ongelooflijk moeilijk haar te zien. Ze leek zo hard op Odette. Alles aan haar deed me pijn. Haar stem, ogen, haar, karakter... Och Odette, wat mis ik je zo. Waarom moest ik jou nu laten gaan?
Liv's fakkel verliet de kerker en ik werd opgeslokt door we duisternis. De ergste straf voor een ster. Maar ja... Hier hoor ik thuis, volgens hen...

Want wie gelooft ooit dat ik onschuldig ben?