The secrets behind the stars

hoofdstuk 12

Het werd stil aan tafel. Fleur kreeg tranen in haar ogen. En ik wist totaal niet wat er aan het gebeuren was. Niemand wou uitleggen wat er aan de hand was. Tot Lars uiteindelijk het woord nam. " Liv, toen jij vertrok, is Daan ingestort. We denken door de emoties en dus hebben we hem naar de helixen gebracht om te onderzoeken wat er met hem scheelde. Hij is nog steeds bewusteloos..." ik kon mijn oren niet geloven. Mijn ademhaling versnelde. Mijn ogen vulden zich met tranen. Mijn hoofd was een chaos van gedachten. Na een tijdje kon ik toch een paar woorden uitbrengen:" wanneer kan ik hem bezoeken?"

Daarop antwoordde Fleur:" hij moet daar zeker 1 zonner en mooner blijven. Dus nog even geduld allesinds. Ik maak me ook echt zorgen maar we kunnen nu eventjes echt niks doen. Na deze mooner mogen we hem bezoeken."

De woorden van Fleur stelden me nou niet echt gerust maar veel tijd had ik niet om erover te piekeren. Ik werd namelijk verstoord door Aurea's onrustige gedrag. Meestal wou dat zeggen dat ze me ergens naartoe moest brengen waar ik hoorde te zijn.  Ik repte me naar haar en van zodra ik haar besteeg, schoot ze in galop.

Uiteindelijk kwamen we aan op een soort heuvel. Ik stapte af en deed een paar stappen vooruit. 1,2,3 stappen deed ik. En plots lichtte een cirkel op rondom mij op de grond. En dan zag ik het. De eeuwenoude treurwilg in het midden van de cirkel. Ik kende deze plaats. Van vroeger. Het was de plaats waarop je leermeester werd bekend gemaakt. Hier startte jouw opleiding. Ik ben hier al eens geweest 8 jaar geleden. Ik gokte dat de sterrenbeelden dit moment hadden uitgekozen om mijn leermeester bekend te maken.

Dan hoorde ik geneurie en zag een massa van mensen de heuvel op komen. Iedereen had het licht gezien en was benieuwd wie mijn nieuwe leermeester werd. Mijn vrienden en vader waren er allemaal. Zelfs de Avalon en Valeria waren van de partij.

Ik stons nog steeds in de lichtcirkel. De treurwilg begon heen en weer te wiegen op het ritme van het geneurie.  Ik kende het ritueel en wist wat ik moest doen. Ik sloot mijn ogen zodat ik straks niet verblind zou worden en strekte mijn hand uit. Daardoor verdween mijn hand tussen de treurtakken en bladeren van de wilg. De eeuwenoude boom begon stilaan op te lichten en ik wist hoe fellee het werd, hoe dichterbij het moment kwam dat mijn leermeester zich bekend zou maken.

Ineens werd het super fel wit. Zelfs met mijn ogen toe merkte ik dat. En dan nam het licht af enkel van de treurwilg. De cirkel rondom mij bleef een muur van wit licht. Zo zagen de omstaanders mijn leermeester niet en was hrt volledig mijn beslissing of ik hem of haar zou accepteren zonder hun reacties. Van zodra ik het ritueel had voltooid, was er een ontkomen meer aan. Dan was hij of zij mijn leermeester hoe dan ook.

Dan voelde ik de bladeren en takken bewegen rondom mijn arm. Ik voelde een hand zich vastklampen rondom mijn arm. Dat was mijn leermeester. De treurwilgslinger was nu mij en mijn leermeester aan het verbinden door zich te wikkelen rondom onze armen.

Van zodra de beweging stopte van de wilg opende ik mijn ogen. Ik zag nog steeds de treurwilg die nu gewoon op een normale boom leek. Dit was het moment waar iedere ster op wachtte. Ik was er klaar voor om.heel de opleiding nog eens te doorstaan.

Ik telde af voor mezelf.

3,2,1...

Ik trok zo hard als ik kon zo dat de leermeester bijna struikelde. Nadat hij zijn evenwicht terug had gevonden, keek hij op. Ik zag zijn gezicht en...

"No way! Jij?! JIJ bent MIJN leermeester???"