The secrets behind the stars

hoofdstuk 11

Alle geluiden rondom mij verstomden. Ik verstijf en bleef aan de grond genageld staan. Starend in de verte. Blik op oneindig. Mijn ketting werd ingeleverd en deze zag ik waarschijnlijk nooit meer terug. Net zoals Manu. Wat nu? Ik wist niet dat Manu mijn objix was? En nu moet ik hem laten vallen om mijn droom waar te maken: in de voetsporen van mama treden. Ik kan het nog steeds niet geloven. Hoe kan ik hem nu laten vallen zonder enige uitleg? Ik werd naar buiten geleid door papa. Gelukkig ondersteunde hij me want anders was ik al lang gestruikeld over mijn eigen voeten.

Eens buiten was alles nog steeds onbrlangrijk voor me. In mijn hoofd wzs het chaos. Papa leek een uitleg te mompelen maar daar was ik nu niet mee bezig. Manu was de enige in mijn hoofd op dit moment. Manu die...

"Liv!" Fleur sprong in mijn armen terwijl ze duizend maal sorry zei. Dat schudde me wakker. Ik schudde met mijn hoofd om de laatste gedachten even te laten vallen in mijn hoofd. Ik kwam uit Fleurs knuffel en glimlachte naar haar als teken dat alles oke was.

Ik draaide me om en zag papa staan. "Jij" was bijna het enige wat ik kon uitbrengen. " jij wist ervzn! Vanaf het moment dat Manu aan onze deur stond, wist je het! En weeral hield je het verborgen? Hoe kon je? Ik had een ongelooflijke band met hem rn nu snap ik waarom. En nu moet ik hem opgeven voor mijn droom? Hoe kan ik hem ooit laten gaan of laat staan vergeten!? Wat moet ik nu?" riep ik eerst kwaad uit maar nadien rolden de tranen over mijn wangen. Ik viel in papa's armen al snikkend. " het spijt me sterretje van me... Ik kon niet anders... Je moest je straf uit zitten... Als ik je torn iets had verteld, kon het zijn dat je nooit meer welkom was in ons rijk en dat kon ik je niet aandoen... Ik wou je de kans geven ervoor te vechten zoals ik weet dat je dat kan..." troostte hij me.

Fleur keek treurig toe.

" je weet wat je te doen staat. Het is nog steeds jouw keuze. Je hoeft hem niet op te geven. Maar als je het niet doet, zal je nooit uitgroeien tot een volleerde stellix... Als je hrt wel doet, kan je opnieuw beginnen. Maar helaas zonder Manu. In plaats van hem krijg je een nieuwe objix. Het is niet hetzelfde. Maar het is een nieuwe kans. Tijdens je hoorzitting overtuigde je de jury maar wat je nirt wist, was dat je de zaal ook moest overtuigen. Ook de zaal kreeg een zeg in het oordeel over je toekomst. De kettingen die oplichtten na je toespraak waren de stemmen die je had gewonnen. Nog nooit was er zo een unaniem akkoord. Je hebt geen idee hoe zeldzaam deze tweede kans is. Je moet jezelf gewoon afvragen of Manu het waard is om dit op te geven..." legde papa me uit.

Ik keek op in zijn groengrijze ogen die altijd al wijsheid hadden uitgestraald. Ik wist dat ik zijn raad moest opvolgen. Dus ik stapte naar de koninklijke stallen waar ik Aurea had achtergelaten. Het was nog zonner en ik hoopte nog voor mooner terug te keren. In de buitenwereld was het nu hartje winter dus grabbelde ik een deken mee voor onderweg. En ik wist dat ik zeker nog langs thuis moest passeren voor een paar warme kleren. Ik besteeg Aurea maar niet voordat ik zowel paps als Fleur een afscheidsknuffel gaf. En dan vertrok ik.

Terwijl ik me omdraaide en vertrok, kwamen Ro en Lars afgelopen op Fleur. " liv!! Waar gaat ze naartoe? Is ze nog boos?" vroeg Ro zich af. " nee hoor dat ligt niet in haar aard. Ze laat haar geliefden nooit alleen. Ze moest gewoon nog een iets regelen vooraleer ze voor altijd terug thuis komt. " stelde Fleur haar gerust. Lars liet zoals gewoonlijk niet merken dat hij ook opgelucht was. Dus zei hij niets zoals gewoonlijk. Daar was hij te verlegen voor. Maar ergens in dat kleine hartje van hem miste hij zijn beste vriendin ongelooflijk hard.

Hier ging ik weer... Weer reed ik terug naar de buitenwereld. De koude wind sneed op mijn gezicht. Ik had geen map nodig om Manu te vinden. Zolang ik maar wist dat ik bij hem moet zijn, brengt Aurea me precies daarheen.

We reden uren door zoals gewoonlijk. Want natuurlijk wou mijn vader me niet gewoon dichtbij Estrella verbergen. Dus de tocht duurde toch wel even. We passeerden mijn oude thuis. We passeerden mama's begraafplaats en reden verder tot we in een soort wijk kwamen waar ik nog nooit was geweest. De straat stond vol rijhuizen. Het leek eigenlijk niet echt gezellig. Ergens hoopte ik dat de reis nog even verder bleef duren.