"Hadi bakalım, sana iyi kudurmalar. Malum bu kız kolay kolay doktorunun peşini bırakacak gibi durmuyor." kenarda duran mandalinayı Jung woo'ya fırlatıp, suratımı astım.
"Sen o'na bakma aşkım, git Jungkook'u kurtar o kızdan!" demişti Min ji, gaz vererek.
"Uf başımı ağırtınız be!" diyip, suratımı buruşturdum ve cevap vermelerini beklemeden kafe'den çıkmıştım.
"Sun yeon!" arkamdan bağıran doktorla, olduğum yerde durup yanıma gelmesini beklemiştim.
"Ne var?" demiştim sıkkınca.
"Nereye gidiyorsun, arabam kafe'nin önünde?" başımı sallayıp geldiğim yolu geri yürümeye başlamıştım.
"Sen neden sinirlisin böyle?" kaşlarımı çatıp, anlamazca doktora baktım.
"Sinirli değilim." arabanın ön koltuğuna, çürük domates oturmuştu.
Göz devirip, arka koltuğa yerleştim.
Kısa bir yolculuğun ardından, eve gelmiştik. Arabadan hızla inip, eve girmiş ve odama çıkmıştım.
O kızın burada olmasından rahatsız oluyordum.
Normal, çünkü kızı sevmiyordum. Başka açıklamasıda olamazdı zaten.
Üzerimi çıkartıp, rahat bir şeyler giymek için dolabıma ilerledim.
Bir kaç bir şey bulduğumda, hemen üzerimi giyinmiştim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sıkkınca yatağa ilerleyip, yüz üstü yatağıma bırakmıştım bedenimi.
Acaba ne yapıyorlardı?
Rahat edemeyip yatağımdan kalkarak, aşağı inmiştim.
Salona baktığımda, yoktular.
Odaya çıkmış olmasınlar? Elimi şaşkınlıktan açılan ağzıma kapatıp, şokla gözlerimi açtım.
Gidip baksamıydım acaba?
Aman be, banane!
Dudaklarımı sarkıtıp, omuzlarımı düşürdüm ve ayaklarımı sürte sürte mutfağa ilerledim.
