"මගේ දරුවෝ නැගිටින්න"
කාගෙදෝ කටහඩකට ජන්කුක් හිමින් එයාගේ ඇස් අරින්න ගත්තා....
හිමින් හිමින් ඇස් අරිනවිටයි එයාට තේරුනේ එයා කොහෙද ඉන්නේ කියන එක....
ඒ තාමත් ඒ දවස...කිසිම දෙයක් වෙනස් වෙලා තිබුනේ නෑ...
එයාගේ මූනට වැටුනේ සද එලියක්...තාමත් වටපිටාව ඒ විදියමයි...තාමත් ඒ දේවල් ඒ විදියමයි..ජන්කුක් තාමත් හිටියේ ටේ හ්‍යුන්ග්ගේ කාමරේ.....
ඉක්මනින් නැගිට්ට ජන්කුක් වටපිට බැලුවා...
දම් පැහැ පුරහද තාමත් එහෙමමයි...අනිත් අයත් වැටිච්ච වැටිච්ච තැන් වල.....ටේ හ්‍යුන්ග් වැටිලා ඉදියේ එයාගේ ලගින්ම එහා පැත්තෙත් ..ජීමින් සහ සුගා එයාගේ අනිත් පැත්තෙත් වැටිලා ඉදියේ....
ජන්කුක් ඉක්මනින් ගිහින් දනගහගත්තේ ටේ හ්‍යුන්ග් ලග..ටේ හ්‍යුන්ග්ගේ ඔලුව හෙමින් එහා මෙහා කල ජන්කුක් ටේ හ්‍යුන්ග් ව ආයෙමත් හරි සිහියට ගෙනාවා...
"ටේ හ්‍යුන්ග් ...නැගිටින්න .."
ටේ හ්‍යුන්ග් ඇස් දෙක ඇරන් කෙලින්ම බැලුවේ ජන්කුක් දිහා...ටේහ්‍යුන්ග්ගේ ඇස් වලින් කදුලු ඇවිත් තිබුනත් ඒකට හේතුව දෙන්නම දැනගෙන ඉදියේ නැහැ...සමහර විට ඒ දැකපෞ අතීතය නිසා වෙන්නැති.....
ඊලග මොහොතේ ජන්කුක්ට දැනුනේ ටේ හ්‍යුන්ග් එකපාරටම එයාව බදාගන්නවා...ජන්කුක්ගේ හුස්ම හිර වෙන තරම් තදින් එයාව බදාගත්ත ටේ හ්‍යුන්ග්ගේ ඇග වටේ අත් යවලා එයත් බදාගත්තේ නිරායාසයෙන්මයි.....
"මගේ රෝස මල ඔයා අඩනවද?"
කිසිම දවසක කිසිම කෙනෙක්ට මේ තරම් ආදරෙන් වචනයක්වත් කියලා නොතිබුන ජන්කුක්ගේ කටින් ඒ වචන පිට වුනේ දන්නෙම නැතුව.....
ටේ හ්‍යුන්ග් ගේ ඉකි ගහන සද්දෙට එයාව එයාගේ තුරුලෙන් මුදවලා එයාගේ ලගට ගත්තේ ටේ හ්‍යුන්ග්ගේ මුහුන දෙපැත්තෙන් අත් දෙක තියලා එයාගේ කදුලු පිහිදන ගමන්....
"මගේ හා පැටියෝ...."
ටේ හ්‍යුන්ග් බැලුවේ ජන්කුක්ගේ ඇස් දිහා...ඒත් එක්කම එයා එයාගේ හදවතට අත තිබ්බේ එතනින් දැනුනු අසාමාන්‍ය හැගීමට..
