အ႐ုဏ္ဦးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းအလင္းေရာင္(အရုဏ်ဦးရဲ့ချစ်ခြင်းအလင်းရောင်)(Z/U)

အပိုင္း(၃၂)

(Zawgyi)

တစ္မနက္ခင္းလံုး ငိုင္ေနသည့္ကူးေလးကို ထိုင္ၾကည့္ေနရသည့္ ကြၽန္ေတာ့အျဖစ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးဆိုးရယ္ပါ...။

သူ႔အေဒၚလင္မယားေရာက္မလာခင္အထိ ဘြားဘြားနားကေန မခြာဘဲ မ်က္ရည္ေတြကတိတ္သြားလိုက္၊ ျပန္က်လာလိုက္ ျဖစ္ေနတာ...။ အခုက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က အခန္းေထာင့္ကခံုမွာဝင္ထိုင္ၿပီး ေဒၚမိေဆြတို႔ကို ေငးၾကည့္ေနၾကရံု....။ သူ႔အေဒၚလင္မယားေရာက္လာၿပီးမွ
ကူးေလးလည္း မ်က္ရည္က်တာရပ္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခုခုအား ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနသည့္ဟန္က ကြၽန္ေတာ့ကိုပါ
အေတြးမ်ားေစသည္။

ေဒၚမိေဆြတို႔လင္မယားမွာ ဝမ္းနည္းတတ္တဲ့စိတ္ေရာ ႐ွိရဲ႕လားလို႔ တစ္ေယာက္တည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ရတဲ့အထိ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဘြားဘြားေ႐ွ႕မွာ ပံုမွန္အတိုင္းပဲ ရပ္ေနၾကသည္။ မ်က္ႏွာက ဝမ္းနည္းေနသေယာင္ ႐ွိေသာ္လည္း မ်က္ရည္ တစ္စက္မက်...။ ဦးခင္ေမာင္ကေတာ့ ပိုဆိုးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို လွည့္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ေနပံုကို တမင္ျပသည္။

ကူးေလးကို ေစာင္းၾကည့္မိေတာ့ ေခါင္းငံု႔ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူေတြ႔မေတြ႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာ မသိေပမယ့္ ထင္းေနသည့္ပါး႐ိုးႏွစ္ဖက္က ေဒါသကိုအံႀကိတ္ၿမိဳခ်ထားရသည့္ပံု....။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေဆးရံုမဟုတ္ဘဲ အျပင္မွာသာဆို အဲလူႀကီးကို ဆြဲထိုးမိေတာ့မွာ...။

ကြၽန္ေတာ့တစ္သက္ ဒီလိုမ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္တဲ့ လူေတြကို မျမင္ခဲ့ရဖူးေပမယ့္ ကူးေလးကေတာ့ ဒီလူေတြနဲ႔အတူ ေနေနရသည္ဟု ေတြးမိေသာအခါ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ့ဘဝထဲသို႔သာ ဆြဲသြင္းခ်င္မိေတာ့သည္။

ဘြားဘြားရဲ႕အသုဘကိစၥလည္း ျမန္ျမန္ၿပီးသြားမွပါပဲ.....။
ဒါမွ ကူးေလးကိုလည္း သူတို႔ဆီက ႐ုန္းထြက္လို႔ရေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာ....။
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ဘြားဘြားကို ေရခဲတိုက္ထဲပို႔ရမည့္အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တြဲထားရသည့္ ကူးေလးခႏၶာကိုယ္က ပိုၿပီးေတာ့ၿပိဳလဲေတာ့မေယာင္...။