အ႐ုဏ္ဦးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းအလင္းေရာင္(အရုဏ်ဦးရဲ့ချစ်ခြင်းအလင်းရောင်)(Z/U)

အပိုင္း(၃၅)

(Zawgyi)

ဘြားဘြားမ႐ွိေတာ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြမွာ အိမ္မွာေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြက ကြၽန္ေတာ့အတြက္ ငရဲက်ေနသလိုပါပဲ....။ အေဒၚျဖစ္သူရဲ႕ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ဆူဆဲေနသံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့ကိုျမင္တိုင္း တံေတြးတဗ်စ္ဗ်စ္ေထြးေနတဲ့ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ ဦးေလးျဖစ္သူေၾကာင့္ နာက်င္ရတဲ့ရင္ကို အားတင္းဖံုးကြယ္ၿပီး sunရဲ့အေရွ့မွာ ဘာမွမျဖစ္သလို ေနရျခင္းကလည္း အႀကီးမားဆံုး ဆင္းရဲဒုကၡႀကီးတစ္ခုပါပဲ....။

Sunနဲ႔႐ွိေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ဒီျပႆနာေတြကို သတိမရသေလာက္ ေပ်ာ္ေနရေပမယ့္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်ခ်ျဖစ္ေနရျခင္းကေန တကယ္ကို လြတ္ေျမာက္ခ်င္ေနၿပီ....။

ငါ့အိမ္မွာလိုက္ေနပါလားလို႔...သူ.ေျပာတဲ့စကားကို ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္က အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နားေယာင္မိခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီေနရာမွာ ဘြားဘြားရဲ႕အမွတ္တရေတြ ႐ွိေနတယ္ဆိုတဲ့အေတြးက ကြၽန္ေတာ့ကို အရာအားလံုး ရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့သတၱိေတြအျပင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုလည္း ခိုင္မာေစသည္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ဆိုတဲ့အရာက အရင္ကေလာက္ေႏြးေထြးမႈ မ႐ွိေတာ့တာ အေသအခ်ာပါပဲ....။

ဒီစကားလံုးကိုၾကားတိုင္း ကြၽန္ေတာ့ရင္ထဲ နာက်င္ၿပီးပင္ပန္းရတာေတြ..တကယ္ကိုမ်ားေနၿပီ....။

အိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္းဆီးႀကိဳေနသည္က ဦးခင္ေမာင္ႏွင့္ အေပါင္းအပါတစ္စု၏...ေအာ္ဟစ္ဆူညံသံမ်ိဳးစံုျဖစ္သည္။ ေရာဂါသည္မို႔ တူျဖစ္သူကိုၾကည့္မရေသာ ေဒၚမိေဆြသည္ မူး႐ူးေနသည့္ အရက္သမားတစ္စုႏွင့္ေတာ့ အေပါက္အလမ္း တည့္လွသည္။

အထိန္းအကြပ္မ႐ွိေတာ့သျဖင့္ ေနခ်င္သလိုေနေနၾကေသာ လူတစ္စုအား ျပန္ေျပာဖို႔ရန္အင္အားမမ်ွသျဖင့္ ၿငိမ္ေနရေပါင္းမ်ားေသာ္လည္း ထိုလူေတြကေတာ့ နႏၵေသြးအား ရန္လာလာစၾကသည္။ ေဒါသျဖစ္စရာေကာင္းေသာ စကားလံုးမ်ားကို မၾကားဟန္ျပဳကာ ထိုသူတို႔ေဘးမွ ျဖတ္ေက်ာ္ရခ်ိန္တိုင္း လက္သီးတင္းတင္းမွ မဆုပ္ထားလ်ွင္ တုန္ေနေသာခႏၶာကိုယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မည္မထင္....။ ဤကဲ့သို႔ပင္ ေန႔စဥ္ေန႔ရက္တိုင္း ျဖတ္သန္းေနရသည္။ အေ႐ွ႕ကေန ကာကြယ္ရပ္တည္ေျပာဆိုေပးမည့္ ဘြားၫြန္႔မ႐ွိေတာ့ျခင္းက သူ႔အတြက္ကံဆိုးမႈႀကီး တစ္ခုလိုပါပင္....။