A Wifes Cry of Intimate Pain

Chapter 41

Chapter 41

Third Person's POV

Walang mapaglagyan ang takot ni Jelene habang sakay sa isang itim na van, hindi siya natatakot sa kaniyang sarili kundi para sa kaniyang anak. Alam niyang ang mga lalaking dumukot sa kaniya ay konektado rin sa mga dumukot sa kaniyang anak.

Maya maya pay may tumawag sa lalaking ngayon ay katabi niya, nakakatakot ang hitsura nito at ang laki pa ng katawan kaya hindi siya pumalag at hindi niya sinubukan pang tumakas, alam niyang talo siya kahit ano pang gawin niya, at isa pa ay gusto niya pang makita ang kaniyang anak.

~Jelene~

"Boss, nandito na po siya." Bungad nang lalaking ngayon ay katabi ko na alam kong ako ang tinutukoy nito.

"Good, make it sure that you live no evidence that we kidnapped her." Nakaloudspeaker ang phone kaya rinig na rinig ko ang boses ng kabilang linya. The voice is familiar to me.

"Yes, boss." Akmang ibababa na niya ang tawag ng pigilan ko siya.

"Wait can I talk to him?" Lakas loob kong tanong kahit natatakot na ako, I just want to know if my son is okay.

"Let her talk to me Dino." Sabat ng lalaki sa kabilang linya.

"Who are you?" Tanong ko sa lalaki sa kabilang linya.

"The guy you owe your virginity." Napanganga naman ako, abay bastos to ah. But somehow his voice is familiar.

"I am not virgin anymore." Walang gana kong sagot.

"And I'm pretty sure that you are the one who kidnapped my son too." I added. I tried really hard to sound brave, I dont want him to hear that I am in fear.

"You are smart huh?" He chuckled.

"At wala akong pinagkakautangan ng virginity ko mister." I answered instead.

"And dali mo naman atang makalimot Jelene."

"Hindi ako nakalimot, sadyang totoo lang talaga ang sinasabi ko. And please lang kung ano man ang kalokohang to wag mo ng idamay ang anak ko, parang awa mo na." No matter how I tried to sound brave naiyak pa rin talaga ako, basta pagdating sa kaligtasan ng anak ko pinanghihinaan ako bg loob.

"Please lang wag mo siyang idamay, sa akin ka may kailangan di ba? Sige ako na lang, wag na ang anak ko." Humahagulgol na ako habang nagmamakaawa. Akala ko sa mga teleserye lang nangyayari ang mga ganitong bagay pati rin pala sa totoong buhay.

Sabagay, buhay ko nga eh puno na ng twist. Nabuntis ako, nagpakasal, nagkaroon ng kabit ang asawa ko, iniwan niya ako, nagkaanak ako, nalaman kong hindi pala talaga kami totoong mag-asawa, at ngayon nagbalik siya. Ngayong palagay na ang puso ko sa kapatid niya.

Nakakatawa di ba? Buhay nga naman puno ng twist, pero wag naman sanang umabot sa punto na pati ang anak ko mawawala.

"What do you really need?"

"I need you, that's it." Agarang sagot nito, sa halip na makipag bangayan pa sa kaniya ay may naisip ako.

"Can I talk to my son?" Walang sagot.

"Please."

"Bakit?"

"I just want to make sure that he is fine."

"Ok 1 minute."

"Mommy!" Nagulat naman ako sa masiglang boses nito, ibig sabihin lang noon na hindi siya pinapahirapan.

"Baby! How are you?" Nag aalala kong tanong.

"I'm fine mommy. Tito gave me a lot of toys and its all amazing." Proud na proud pa ito, kung alam mo lang na kiddnaper yan anak.

"G-ganun ba?"

"Baby can you give it now to tito, your mom and I needs to talk." Rinig ko sa background.

"Ok tito, bye mom love you."

"Now you know, he is in a good condition. At kung gusto mo siyang makita ulit, wag na wag mong susubukang tumakas Jelene. Hinding hindi ako magdadalawang isip na ilayo siya sayo."