Safe And Sound

Chapter Eleven

Paglingon ko kay Philip ay nakatitig na sya sakin. He stared at me in a way he never did before. And i wonder why is that.

I can't believe he wants me to stay. But since he insist, i didn't refuse to.
Umakyat ako sa harapan ng kotse at umupo. Nag iwan ako ng sapat na espasyo sa pagitan namin. Tinanaw ko din ang kalangitan na ngayo'y maraming mga bituin na nagniningning.

Sa unang mga minuto ay walang nagsalita. Parehas kaming tahimik at nakatingala lamang sa buwan.

"I just want to say I'm sorry" napatingin ako sakanya nang sa wakas ay nagsalita din sya. I didn't expect for him to say that.
Dahil sa sobrang gulat ko ay hindi ako nakasagot. Wala akong masabi. Hindi ko alam ang sasabihin.

"A week ago naka receive ako ng tawag mula kay ate. I can remember how her voice sounds almost fainting. She pleaded me to come home. May sakit daw si mama at hindi na nila alam ang gagawin" this is certainly the most long conversation he had said.

"Nung time na yon hindi pa masyadong kalat yung virus kaya nakapasok pa ko sa city. Pagdating ko don hinang hina na si mama at kahit isa sa amin walang alam kung anong klaseng sakit ang tumama sa nanay namin" there's something about his way of saying every words that make me listen to him intently.

"But i was a big dumb. Despite sa kondisyon ni mama umuwi ulit ako ng Manila nung gabing yon. School works were demanding to be submitted. And then it all happened so fast. Kinabukasan non nabalitaan ko nalang na quarantined si mama kasama ang ate at papa ko. And i was unable to do anything that time kase hindi na pinapayagan na may makapasok o makalabas man lang sa Baguio. Then boom, nalaman ko nalang na simot na yung pamilya ko. They all died in the same place, at the same time and all because of the same fucking reason. A goddamn virus"

Philip isn't crying. But his voice are. And i suddenly felt overwhelmed in the situation. Hindi ko alam kung anong sasabihin sakanyan. O kung may dapat ba kong sabihin.

"Why are you telling this to me?" it was all i could come up to say.
"Because i am sorry and at the same time grateful towards you" kumunot ang noo ko sa narinig. Hindi ko na sya naiintindihan.

"When i saw you that day on the mall, you were unconscious and badly injured. But despite all of that you were breathing. And so i knew you were a fighter. That's why I waited for you to wake up. I wanted to see how a young girl like you would react to the chaos that you're in. You are something that interests me, Mikee"

Nakatingala sya kalangitan habang sinasabi iyon. But when his eys went down to meet mine, i knew that night Philip and i are starting to build a special bond between us.

Ala syete ng umaga ng magising ako. Agad akong napaupo at agad nakiramdam. Gumagalaw ang sasakyan. Agad kong hinawi ang kurtina na nakaharang sa bintana at doon sumilip.

Nakita ko na umaandar na ang RV sa highway. Agad akong bumaba ng kama at natagpuan na wala na si Philip, Josh at Stello sakanilang mga higaan. Pero nadatnan ko si Dustin na mahimbing padin ang tulog sa pwesto ni Josh kagabi.

Lumabas ako ng kwarto at dumiretso ng banyo para maghilamos. Namamaga ang mata ko at nangingitim ang ilalim nito.

Hindi ko nga alam kung paano ako nakatulog kagabi matapos ng usapan namin na iyon ni Philip. Inalog ko nalang ang ulo ko upang palayasin ang kung ano anong isipin sa utak ko at nagpatuloy sa paghihilamos.

Nadatnan ko sa kusina na may niluluto si Josh at doon ko lang din naamoy ang pinipritong itlog at hotdog. Sa kabilang parte ng stove ay may nakasalang na kaldero na panigurado akong may laman na kanin. I wonder saan nila nakuha yan, dahil ang sabi nila kagabi walang ibang pagkain silang nahanap na pwedeng iluto kundi yung noodles.