Safe And Sound

Chapter Fifteen

Chapter Fifteen

I surged up in the stairs as quiet and careful as i can.
My legs were trembling but i managed to arrive at Paulo and Josh' room.

Josh is much more nearer so i stumble my way to him. Natutulog sya ng mahimbing sa couch nang tapikin ko ang braso nya.

I am unable to utter any words. My hands and legs are trembling. Pakiramdam ko mauubusan ako ng hangin na sinisinghot.

"Mikee?" he had to squint his eyes as he arose and sit from the couch.
"What's wrong bakit namumutla ka?"

Umupo ako sa tabi nya. Nakahawak lamang ako sa dulo ng mahabang sleeves ni Josh habang tumititig sakanya, hinihiling na sana maintindihan nya agad ang nangyayari.

"P-philip is downstairs" i whispered stuttering.
"Josh they are here. Right now they are downstairs" i tightened my grasp into his sleeves impulsively.

For a short moment of time, his eyebrows furrowed. Alam kong naintindihan na nya ang nangyayari nang sumeryoso ang mukha nya.
Sandali syang lumingon kay Paulo at bumalik din sakin ang kanyang paningin.

"Where are the others?" his voice came out too softly that i just understood it by reading his lips.
"Nasa kwarto pa sina Stell at Josh. Si Philip nasa baba, sya ang nagpaakyat sakin dito" i replied.

Tumayo si Josh at lumapit kay Paulo. He shook him up until he was awaken.
Nang masabi ni Josh kay Paulo ang nangyayari ay tila nabuhayan ito.

Agad kumilos si Paulo sa kabilang kwarto upang sabihan sil Stello doon.
Nanghihina akong napatulala sa kawalan. A moment ago i was sleeping peacefully and then things started to turn out this way.

Pinasukbit na sakin ni Josh ang isang backpack. Pagbalik ni Paulo ay kasama na nya si Dustin at Stello na bakas pa sa mga mata ang pagod at kakulangan sa tulog pero pilit na tumayo dahil sa nangyayari ngayon.

"Philip is downstairs. We have to see him and get out of here" bulong ni Paulo.

Hindi na kami nag aksaya ng oras at kumilos na kami agad. Binaybay namin ang hagdan nang may pag iingat at alerto.

Tinuro ko ang pintuan ng banyo kung saan ko naiwan si Philip. Pero nang silipin nila ito ay wala na si Philip sa loob.

Tahimik ang paligid at kung hindi lang dahil sa mga bubog na nanggaling sa nasirang glass window sa office ay iisipin naming normal ang lahat.

Alam kong matalino at malakas na tao si Philip pero habang hinahanap namin sya at hindi namin makita ay hindi ko mapigilang kabahan. We can't afford to lose anyone right now. I can't afford to lose anyone of them.

"Philip!" Dustin hissed. Philip is standing at the door of the office area. His index finger placing at his lips, telling us to stay quiet. I sighed in relief.

At tila doon lang namin napansin ang presensya ng ibang nilalang na kasama namin ngayon. Nasa loob ng office area ang kaisa isahang nakapasok. Samantalang naaaninag ko sa labas ang iba pa. Kalmado sila. Mga nakayuko na sa malayuan aakalain mo na taong naiidlip lang habang nakatayo. Malayong malayo sa mga naka engkwentro namin nung nakaraan.

"Marami sila sa labas" litanya ni Stello. Alam kong pigang piga na ang utak nila sa kaiisip kung paano kami makakalabas dito ng hindi nabubulabog ang mga nilalang na ito.

Unti unting sinara ni Philip ang pinto ng office habang naiwan sa loob ang nilalang na kalauna'y nagwala nang marinig ang kaluskos ng pinto. Nagsimulang mag ingay ang bawat isa sakanila mula sa labas. At alam naming nasa panganib na talaga kami.

"Shit! We have to get out of here now" asik ni Philip habang lumalakad sya pabalik sa amin. Nabalik ko ang aking paningin sa hagdan. Bumaba ang tingin ko sa gilid nito. Sa may madilim na parte nito may naaninag akong isang pinto.

"That must be the back door!" i announced as i point the door with my finger. Agad naming chichieneck kung saan kami dadalhin ng pintuang iyon. Ngunit sa kamalas malasan ay ayaw nitong bumukas. The door is locked and we have no time to look for keys.

Nagsisimula nang hampasin ng hampasin ng nillalang na nasa loob ng office ang pinto. I bet marami ng nakapsok roon at tulong tulong sila sa pagbangga sa pinto. What a headache.

Josh suddenly pull a hair pin from my hair. Gumilid kami habang lumuhod sya at kinalikot ang door knob gamit ang hairpin ko. Maya maya lang ay narinig namin ang pag click nito na senyales na nabuksan na ang pinto.

I looked at him with admiration.

As they open the door, the chilling breeze from the outside greet us. Madilim pa kaya nahirapan ang aming mga mata na makapag adjust sa kapaligiran.

Nabuhayan kami ng makakita kami ng sasakyan na naka park sa labas. Pero agad din akong nanlata ng marealize na wala naman kaming susi dyan.

When did keys became a problem?

But then Dustin lifted his finger and something that hangs from it gracefully swings. And it's a key!
"Kapag nagkakakalkal ka, you'll find things you'd be thankful for" ngisi nyang saad at pinuntahan na ang sasakyan.

Sumunod din kami. Nabuksan agad ang sasakyan na syang pinagpapasalamat ko. Pero maliit ito kumpara sa van na sinakyan namin nung nakaraan. Masikip at paniguradong hindi kami magkakasya.

Automatic na umikot para sa driver seat umupo si Paulo.
"You'll sit with me" marahan akong tinulak ni Philip papasok sa may shotgun at ginitgit ako hanggang sa makapasok at magkasya sya. Nang isara nya ang pinto ay nakagat ko labi ko dahil naiipit na ako.

From the rear view mirror ay saktong sakto lang doon sina Dustin, Stello at Josh. Paulo started the engine. It created a roaring sound that sent chills to my spine. Kapag hindi pa kami makaalia dito ngayon ay dudumugin kami ng mga nagwawalang nilalang na iyon sa harapan ng bahay.

The front lights of the car started to help us see the road clearly. Maya maya lang ay nagsimula na itong umandar. Umikot kami mula likod hanggang sa harap ng pinag stay-an naming bahay. Humarurot ang sasakyan at tila pigura nalang ang naaninag ko sa mga nilalang na nasa labas sa bilis ng takbo ng sasakyan.

Pero hindi pa kami ganon nakakalayo ay unti unting bumagal ang takbo. Akala ko si Paulo lang iyon na in-adjust ang speed subalit napansin ko ang kunot sa noo nya. Hanggang sa sobrang bumagal ang sasakyan at huminto na ito. Namatay ang makina.

"No no no no!" kahit anong pilit nyang buhayin ang makina ay hindi na ito nakikisama. Hindi ko alam kung wala na bang gas o sadyang may problema lang sa sasakyan.
"Fuck!" Paulo hit the steering wheel in frustration.

Napalingon ako at nakita na hinahabol kami ng mga nilalang na iyon. Palapit na sila ng palapit at natatakot na ako.
Paulo tried once again and again until his almost out of breath and exhausted but the car just won't work anymore.

Napatili ako nang maabutan na kami ng mga bayolenteng nilalang. Nagwawala sila at kinakalampag ang bawat parte ng sasakyan. Ang pag uga at ingay na nagaganap ay dumadagdag sa takot at pagkabahalang nararamdaman ko.

They are everywhere. They are surrounding us. We just can't escape. I wonder why world won't let us run away from this hideous monsters trying to invade our world and harming us humans.

I am trying hard to cover my ears suppressing the unwanted noise and sight outside the car.

Biglang sumagi sa isip ko ang mga magulang ko na gusto ko pang uwian. Gusto ko silang balikan pero tila napakahirap. Hanggang dito nalang siguro ako. Hindi na ata kami makakatakbo.

With those thoughts of mine i felt Philip's body against mine. His hands pressing me gently into his chest, caressing my hair. He's hugging me.

Ang mga bisig nya ang nagparamdam sakin ng kaligtasan kahit sa pinaka sandaling oras lamang.
I closed my eyes and let my tears flow from my eyes down to my cheeks as i felt the car turned upside down.

***