Safe And Sound

Chapter Sixteen

Chapter sixteen

I lost consciousness as i felt how my head banged into some sort of hard thing i don't wanna know.

And as i open my eyes, everything feel so tragic. With blood everywhere, and the sharp quietness that kills me. Tila binabalik ako sa araw kung saan pagmulat ko ay sira na ang mundo.

Tahimik na ang lahat. Wala na kong marinig na ingay mula sa mga nagwawalang nilalang.
"G-guys" i stuttered weak and wan. All of a sudden dizziness striked me.

Walang sumagot sakin ni isa sakanila. Nang tingnan ko sila ay tila sinaksak ako ng paulit ulit. Pare pareho silang duguan at walang malay.

Nilingon ko ang katabi kong si Philip. Naiyak ako sa pinaghalong sakit na nararamdaman ko dahil sa mga pisikal na sugat at sakit ng masilayan ko sila sa ganitong sitwasyon.

Bumaliktad ang sasakyan namin sa patuloy na pag uga kanina. Napakahirap gumalaw sa posisyon na kinaroroonan ko at hindi ko alam kung paano kami makakalabas dito. I know somewhere down my lower body is injured. Tila may naiipit saken at hindi ko matukoy kung ano ito.

"Philip" tapik ko sa pisngi nya. Sugat ang noo nya at patuloy na pumapatak ang dugo dahilan na din na naka baliktad kami.

"Gumising kayo!" i wailed in frustration but it seem like i screamed to a deaf. No one hears me other than my own self.

I know somewhere in my thighs, legs and feet are injured but i don't know where did i get the strength to break the front window by kicking it real hard.

Hindi ako naka seat belt kaya walang pumigil sa akin na gumapang palabas ng sasakyan. Nang magtagumpay akong makalabas ay napahilata ako sa kalsada sa panghihina.

Lumiliwanag na ang kalangitan. Tanaw na tanaw ko ang magandang mga ulap. Mag uumaga na, ibig sabihin ilang oras akong nawalan ng malay.

Napaupo ako nang may matanaw akong sasakyan sa likod lang din ng sasakyan namin. Nangunot ang noo ko. Sigurado akong walang ibang sasakyan sa kalsada kanina bago kami bumaliktad.

Mas gusto ko mang tulungan muna sina Philip sa loob ay napatayo ako at siniyasat ang estrangherong sasakyan.

But suddenly a heavy force from my back pulled me stumbling to the road. Nang mawalan ako ng balanse ay napahiga ako. Napatili ako sa takot nang magsimulang pumaibabaw sakin ang nagwawalang nilalang.

I tried my best to get it off me but i was stunned with a loud noise echoed the almost empty road.
Unti unting nanghina ang nakapa ibabaw sakin at kalaunan ay bumagsak din ito, wala ng buhay. Dali dali akong tumayo at lumayo dito.

Nang lumingon ako diretso akong napaluhod at napataas ang magkabilaang kamay nang isang lalake ang tinutukan ako ng baril.

I am certain he's a normal person.
"Don't shoot, please. We need help" pagmamakaawa ko pa sa lalaki. Tiningnan nya ko ng may matatalim na mata.

"Parang awa nyo na ho, tulungan nyo kami. Y-yung mga kaibigan k-ko" napahagulhol ako habang halos sambahin na ang lalake sa harap ko, kaawaan nya lang ako.

He lowered his gun and placed it back to his pocket.
"I arrived here almost an hour ago and found that car lying there tragically. I thought no one from you survived. I left trying to find a thing that will help me get you out of there" he explained.

Pinunasan ko ang luha ko at tumahan. Sakanya siguro ang sasakyan na ito.
"Please, tulungan nyo ho sila. Ilabas nyo sila doon, nagmamakaawa ako" i pleaded desperately.

He sighed.
"Tumayo ka na dyan" nilampasan nya ako at dumiretso sa sasakyan naming tumaob. Lumuhod sya at muling sinilip ang loob.
"Tumaob kami ng itulak ng mga nilalang na yon ang kotse" i uttered.