Single use only #FMSC

Κανένας τρόπος διαφυγής

Ψυχιατρική κλινική

Ένας μήνας μετά

Βράδυ.

Σκοτάδι τριγύρω.

Ένα απαλό αεράκι με διαπερνά και στο πέρασμά του παρασέρνει τα σγουρά μαλλιά μου σε ένα ήρεμο χορό

Σηκώνω το κεφάλι μου κοιτάζοντας το μαυριδερό, σκούρο μπλε καμβά που γυαλίζει όταν τα φώτα της πόλης αντανακλούν πάνω του την λάμψη τους.

Αφήνω το στυλό κάτω.

Κλείνω τα μάτια μου.

Αδειάζω το μυαλό μου από τις σκέψεις που το βαραίνουν τον τελευταίο καιρό.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και τα ξανά ανοίγω.

Κενό.

Τίποτα διαφορετικό.

Απογοήτευση και πόνος.

Πόνος και απογοήτευση.

Παίρνω το στυλό στα χέρια μου και πάω να συνεχίσω μα...

Κάτι φωνές με διακόπτουν.

Κοιτώ δεξιά.

Ένα αγκαλιασμένο ζευγαράκι περνάει από το πεζοδρόμιο δίπλα στον μεγάλο φράχτη.

Είναι ευτυχισμένοι

Είναι χαρούμενοι και ερωτευμένοι

Περπατάνε πλάι ο ένας στον άλλον και γελάνε

Τους κοιτάω, δεν με καταλαβαίνουν, συνεχίζω να τους ακολουθώ με το βλέμμα μου

Η κοπέλα φαίνεται να με αντιλαμβάνεται και γυρνάει προς το μέρος μου.

Το χαμόγελό της μεγαλώνει.

Σταματάει μπροστά στο σύρμα.

Το αγόρι της σταματάει και αφήνει το βλέμμα του να την ακολουθήσει.

Η λάμψη στα μάτια της γίνεται όλο και πιο έντονη.

Σηκώνει το χέρι της για με χαιρετήσει.

Της ανταποδίδω τον φιλικό της χαιρετισμό, εκείνη μου γνέφει όλο χαμόγελο και συνεχίζει το δρόμο της με το χέρι της αυτή τη φορά γύρω από τη μέση του αγοριού της.

''Και πάλι μόνη'', σκέφτηκα

Κοιτάω το άσπρο χαρτί πάνω στα πόδια μου.

Άγχος.

Άγχος για το τι θα ακολουθήσει.

''Όνειρο είναι ένα απλό όνειρο'', λέω από μέσα μου

Συνεχίζω την δουλειά μου...

Να καταγράψω το όνειρο που βλέπω εδώ και τρία χρόνια.

Κάθε βράδυ.

Στο ίδιο μέρος.

Με το ίδιο τρομακτικό άτομο.

Στη μέση ένας διάδρομος, τον ακολουθώ

Σταματώ και κοιτώ γύρω μου

Αυτός ο διάδρομος δεν βγάζει πουθενά.

''Αδιέξοδο'', ψιθυρίζω στον εαυτό μου

''Πράγματι'', απαντάει η τρομακτική φωνή πίσω μου.

Νιώθω την παγωμένη ανάσα του στον σβέρκο μου

Αναμνήσεις ξυπνάνε μέσα μου.

Ακούω ήχους, φωνές, τσιρίδες, κλάματα και...

Μπουκάλια να σπάνε.

Πισωπατώ

Τα μάτια μου υγρά.

Όλα θολώνουν.

Εικόνες επανέρχονται στο νου μου.

''Δεν μπορώ να συνεχίσω αυτόν τον δρόμο, θέλω να γυρίσω πίσω... Φοβάμαι...'', λέω προσπαθώντας να πάρω βαθιές ανάσες.

Η κρίση...

Η ίδια γαμημένη κρίση.

''Μα δεν μπορείς... Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής από αυτή την κόλαση''

Σηκώνομαι όρθια και διπλώνω το χαρτί

Σκουπίζω τα δάκριά μου και μαζεύω τα πράγματά μου

Ανοίγω προσεκτικά την μπαλκονόπορτα και μπαίνω μέσα

Δεν θέλω να με ακούσουν...

Θα βρω τον μπελά μου ...

Περνάω από το μεγάλο χολ που χωρίζει τις πτέρυγες και ρίχνω μια ματιά

Κανένας φύλακας

Συνεχίζω τον δρόμο μου για το δωμάτιό μου.

Φτάνω μπροστά στην πόρτα μου.

Βήματα.

Ακούγονται βήματα.

Προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου μπαίνω μέσα.

Σκύβω αφήνοντας κάτω από το κρεβάτι μου τα ''σύνεργά'' μου και ξαπλώνω όπως όπως...

κλείνω τα μάτια μου και κάνω πως κοιμάμαι.

Τα βήματα σταματάνε μπροστά από την πόρτα μου

Σφίγγω με τα χέρια μου την κουβέρτα που με καλυπτει.

Φοβάμαι.

Ακούω την πόρτα να ανοίγει και χαλαρώνω τους μύες μου για να είμαι πιο πειστική.

Αφού τελείωσε ο έλεγχος και ο φύλακας βεβαιώθηκε πως ήμουν στο κρεβάτι μου ακουσα την πόρτα να κλείνει

Και αμέσως άνοιξα τα μάτια μου.

''Παρατρίχα'', ψιθύρισα

-autokatastrofh- να σαι καλά bro 💕