Single use only #FMSC

Καταφύγιο

Ψυχιατρική κλινική

"Η φιλία είναι ένα είδος αρετής ή τουλάχιστον συνυφασμένη με την αρετή.

Εκτός όμως απ΄ αυτό, η φιλία είναι και πράγμα πάρα πολύ αναγκαίο στη ζωή του ανθρώπου, γιατί κανείς δεν θα προτιμούσε να ζει χωρίς φίλους, έστω κι αν έχει στην κατοχή του όλα τα άλλα αγαθά.

Γι΄αυτό ακόμα και οι πλούσιοι και εκείνοι που κατέχουν αξιώματα και πολιτική εξουσία, πιστεύουν ότι η παρουσία φίλων είναι πολύ μεγάλη ανάγκη.

Εξάλλου οι άνθρωποι στη φτώχεια και στις άλλες δυστυχίες τους, πιστεύουν ότι το μόνο καταφύγιο είναι οι φίλοι.

Επιπλέον, οι φίλοι συνδράμουν τους νέους, ώστε να τους αποτρέψουν από τα λάθη, και, προκειμένου, για τους μεγάλους στην ηλικία, τους φροντίζουν και αναπληρώνουν τις δυνάμεις που τους λείπουν.

Δύο πηγαίνουν μαζί, διότι και οι δυο είναι πιο ικανοί να κατανοήσουν από κοινού και να ενεργήσουν."

Κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μία βαθιά ανάσα.

Πέρασαν 10 μέρες από το συμβάν στο δωμάτιο μου και ακόμα να πιστέψω πως έχασα τον φίλο μου

Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να κρατηθώ στην "επιφάνεια"..

Τα ανοίγω ξανά και ρίχνω το βλέμμα μου ξανά στη σελίδα του βιβλίου μου

"το μόνο καταφύγιο είναι οι φίλοι"

Κολλάω σε αυτό το σημείο, το διαβάζω ξανά και ξανά, υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου πόσο δίκαιο είχε ο αρχαίος.

Είναι το καταφύγιο για κάθε γιατί, κλάμα, χαρά και πόνο.

Και πονάει πολύ όταν αυτό το καταφύγιο "ως δια μαγείας" εξαφανιστεί.

Ένας ήχος από παπούτσια με βγάζει από τις σκέψεις μου.

Κάποιος κατεβαίνει τις σκάλες και σέρνω το σώμα μου στην άκρη για να μην είμαι εμπόδιο.

"Πάλι μελετάς;" ρωτάει εύθυμα και κάθεται δίπλα μου

"Αχα" του απαντάω εξίσου εύθυμα.

Παίρνει το βιβλίο από τα πόδια μου και γυρνάει να δει το εξώφυλλο.

" Ομολογώ πως εκπλησσομαι!
Δεν περίμενα ποτέ μια ασθενής μου να διαβάζει... Αριστοτέλη!"

Κουνάω αποδοκιμαστικα το κεφάλι μου έχοντας ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπο μου.

"Τζάκσον, φτάνει!" τον επιπλήττω όταν τον βλέπω να κουνάει πάνω κάτω το βιβλίο.

Το αρπάζω από το χέρι του και τον κοιτάω σοβαρά

"Ωχ.. Τι;" ρωταει αγχωμενος.

"Θέλω απλά να σε ευχαριστήσω που γύρισες ακόμα και αν είχες άδεια..."
λέω ήρεμα κοιτώντας τον στα μάτια

Μένει να με κοιτάει για μερικές στιγμές.

"Χρειαζοσουν βοήθεια, έπρεπε να έρθω και στο κάτω κάτω... Είμαι  γιατρός και φίλος σου επιβάλλεται να είμαι εδώ!" απαντά τελικά και χαϊδεύει την κορυφή του κεφαλιού μου.

Φίλος..

Γιατρός..

Για κάποιο λόγο νιώθω απογοήτευση, όμως δεν κάνω κίνηση για να του το δείξω.

Κοιτάω το ρολόι μου και σκεπτόμενη μια γρήγορα δικαιολογία σηκώνομαι.

Αντιγράφοντας τις κινήσεις μου σηκώνεται και μου παραδίδει το τετράδιο.

"Είναι η ώρα για το μεσημεριανό, πρέπει να φύγω" εξηγώ τελικά τρίβοντας τον αγκώνα μου.

Παρατηρεί αυτή μου την κίνηση, αφήνει έναν αναστεναγμό, όμως δεν λέει τίποτα.

Κουνάει θετικά το κεφάλι του  και μου ανοίγει το δρόμο.

"Καλή όρεξη λοιπόν" λέει απλά και πάει να φύγει

Πριν απομακρυνθεί από το μέρος μου τον σταματώ τραβώντας τον από τον ώμο.

"Περίμενε!"

"Τι συμβαίνει;" ρωτάει κουρασμένα

Καθαρίζω το λαιμό μου.

"Υποσχέσου μου πως θα με βοηθήσεις να βρω ποιος έκανε ότι έκανε.." λέω τελικά.

"Ξέρεις πως θα το έκανα ούτως ή άλλως" είπε τελικά και έφυγε αφήνοντας με μόνη παρέα με τις σκέψεις μου.

•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•

Ω ναι, ζω!

Ζητώ συγγνώμη που καθυστέρησα να ανεβάσω ..

Να είστε όλοι και όλες καλά ❤️