Single use only #FMSC

Ο εισβολέας

Ψυχιατρική κλινική

Είναι βράδυ και όλοι έχουνε πέσει για ύπνο.

Όλοι εκτός από μένα.

Φυσικά εκτός από μένα.

Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και κοιτάω το ταβάνι.

Γεμάτο σκιές από το φεγγαροφωτο, πάνω του αναγράφονται κλαδιά από δέντρα που σου δίνουν την εντύπωση πως δεν είναι τίποτα άλλο από χέρια ανθρώπων που ψάχνουν να βρουν τη λύτρωση.

Επικρατεί ησυχία, κλείνω τα μάτια μου και απολαμβάνω την ήρεμη ατμόσφαιρα.

Σπάνια συμβαίνει αυτό, αφού από το πουθενά μπορεί κανείς να ακούσει ουρλιαχτά, πόρτες να κλείνουν και βήματα.

Βήματα, όπως αρκετά γρήγορο περπάτημα.

Σαν αυτό που ακούω τώρα.
Δεν κάνω τίποτα, μένω με κλειστά τα μάτια ώσπου να φύγει οποίος και να ναι, όμως αυτό δεν γίνεται ποτέ.

Η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει, μια μορφή μπαίνει μέσα στο χώρο και την κλείνει απαλά πίσω του.

Ανοίγω ελάχιστα τα μάτια μου για να δω, δυστυχώς όμως το φεγγάρι δεν είναι με το μέρος μου.

Στέκεται πάνω από το γραφείο και ψάχνει ανάμεσα στα βιβλία μου.

Αρχικά έμεινα να κοιτάω, όμως μετά θυμήθηκα

Το τετράδιο!

Ωω μα φυσικά θα είναι ο ίδιος που είχε έρθει τις προάλλες και το άνοιξε

Τον βλέπω να κρατάει ένα λεπτό βιβλιαράκι και να το ανοίγει, δεν παίρνει τις σελίδες από την αρχή, αλλά από τη μέση.

Προσπαθώντας να μην κάνω φασαρία, σηκώνω τον κορμό μου και πλησιάζω τον δεύτερο διακόπτη φωτός που βρίσκεται δίπλα ακριβώς από το κρεβάτι μου.

Μόλις ανοίγει ο διακόπτης έντρομος τινάζεται πίσω.

"Τί κάνεις εσύ εδώ;" τον ρώτησα επιθετικά.

Σαστισε και έκλεισε το τετράδιο

"Τί κάνεις ξύπνια τέτοια ώρα;"
Αφήνω ένα ειρωνικό χαμόγελο

"Αλήθεια; Από όλα αυτά αυτό σε πείραξε;" Απάντησα σαρκαστικά.

"Περνούσα από δω-" πήγε να απαντήσει όμως τον διέκοψα

"Και είπες να πεις μια καλησπέρα. Τι κάνεις με το τετράδιο μου;"
Σηκώθηκα και άρχισα να τον πλησιάζω.