Single use only #FMSC

Η ιστορία μου

Ψυχιατρική κλινική

''Λοιπόν όπως ήδη σου έχω πει μεγάλωσα στο Περιστέρι. Ζούσα μια πολύ όμορφη ζωή, είχα το σπίτι μου, δύο γονείς που με αγαπούσαν όσο τίποτα άλλο, είχα φίλους... Πολλούς φίλους. Όμως όλα αυτά τελείωσαν κάπως.. Άδοξα.'' είπα και πλησίασα το παράθυρο.

Βλέπω την αντανάκλασή του μέσα από το παράθυρο. 

''Τί εννοείς;'' απόρησε κοιτώντας με.

''Ήταν καλοκαίρι του 2004, ήμουν 4 χρονών τότε, είχαμε πει πως εκείνη τη χρονιά θα πηγαίναμε διακοπές σε κάποιο νησί. Ένα βράδυ λοιπόν πριν την πτήση μας θυμάμαι πως καθόμουν πάνω στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά και παρατηρούσα τη μαμά ναι διπλώνει προσεκτικά τα ρούχα τους και να τα τοποθετεί μέσα στη μεγάλη βαλίτσα. Μιλούσαμε και γελούσαμε μέχρι μου με πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησα αργά πλέον,άκουγα τσιρίδες και κλάματα, ήμουν τυλιγμένη με ένα βρεγμένο σεντόνι στην αγκαλιά του μπαμπά και τρέχαμε. Ήμασταν περικυκλωμένοι από τη φωτιά. Όταν γύρισα να κοιτάξω πίσω είδα τη μαμά μου να τρέχει για να μας φτάσει, όμως δεν τα κατάφερε.''

Έκανα μια παύση προσπαθώντας και αναπνεύσω καταπίνοντας εκείνον τον μεγάλο κόμπο στο λαιμό μου. Κούνησα το κεφάλι μου και εστίασα στο μεγάλο λόφο που φαίνονταν στο βάθος.

''Ο πατέρας μου στο άκουσμα της τσιρίδας της γύρισε πίσω. Με το χέρι του έκρυψε το κεφάλι μου στο βαθούλωμα του λαιμού του προσπαθώντας να με αποτρέψει να δω το χαμό της μάνας μου. Καιγόταν... Ήταν λίγα μέτρα μακριά μας, στις σκάλες του πρώτου ορόφου τυλιγμένη στις φλόγες. Συνεχίσαμε όμως προσπαθώντας να βγούμε επιτέλους από την οικοδομή που ζούσαμε τα τελευταία χρόνια. Μου ψιθύρισε στο αυτί πως η ίδια θα ήθελε να συνεχίσουμε και να ζήσουμε. Δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος, ήταν όμως μια προσπάθεια για να σταθούμε έστω και έτσι..''

Γύρισα πίσω και τον κοίταξα, με κοιτούσε ήδη. Σηκώθηκε και με αργά βήματα με πλησίασε, σκούπισε τα καυτά μου δάκρυα  και με αγκάλιασε.

Πλέον έκλαιγα με λυγμούς στον ώμο του.

''Συνέχισε'', με παρότρυνε τρίβοντάς με απαλά στην πλάτη.

''Στο τέλος επέζησα μόνο εγώ, ήμουν μία ανάμεσα σε τρεις τραυματίες.''

''Και εκείνος;;'' με ρώτησε επιφυλακτικά.

'' Λίγο πριν φτάσουμε στην έξοδο μία φλεγόμενη δοκός έπεσε πάνω στον πατέρα μου. Ένας πυροσβέστης άκουσε τις φωνές και το κλάμα μου και με έσωσε... Έπειτα μεταφέρθηκα σε κάποιο νοσοκομείο με αρκετά τραύματα και αναπνευστικά προβλήματα, εκεί μου είπαν πως ο πατέρας μου είχε πεθάνει προσπαθώντας να με σώσει και πως θα πρέπει να είμαι πολύ περήφανη για αυτόν. Έκλαιγα συνέχεια και δεν έτρωγα. Σε δύο μέρες και έχοντας ακόμα θέματα με την αναπνοή μου  μπήκα σε ίδρυμα ανηλίκων.''