Single use only #FMSC

Θα σε περιμένω...

                 Ψυχιατρική κλινική

Είμαι κουλουριασμενη πάνω στο άβολο και σκουριασμένο κρεβάτι της κλινικής για 35 συνεχόμενη ημέρα

Γυρισμένη στον τοίχο πάντα γυρισμένη προς τον τοίχο...

Χαράζοντας γραμμές, σχήματα και ότι άλλο θα μπορούσε κανείς να χαράξει πάνω σε ένα κομμάτι τσιμέντου αναμειγμενο με αρμοστοκο...

Ακούω από παντού ψιθύρους, γέλια και φωνές, φωνές να σχολιάζουν έμενα...

Κοίτα κατάντια...

Τελικά είναι δύσκολο να προσπαθείς να κρατηθείς στα πόδια σου από τη στιγμή που είσαι ένα τίποτα...

Ένα τίποτα, σωστά!

Ένα απλό σκουπίδι που έχει χάσει πλέον την ιδιότητά του

Ένα τενεκεδενιο κουτάκι πορτοκαλάδας , την μιας χρήσεως

Πίνεις και πετάς

Πληγώνεις και κλωτσας...

Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Μήπως δεν είναι όλα τα κουτάκια ίδια με το δικό μου;

Ίσως.

Μπορεί.

Μάλλον.

Θα δείξει.

Θα δούμε.

Λέξεις που γυρίζουν μέσα στο μυαλό μου

Αναμνήσεις που ενοχλούν το υποσυνείδητο μου

Τι διάολο?

Γιατί είμαι εγώ εδώ?

Σηκώνομαι, πλησιάζοντας την πόρτα

Ψίθυροι, παντού ψίθυροι

Απορώ τι ώρα να ναι...
Μοιάζει να είναι βράδυ

"Άρα όλοι κοιμούνται", σκέφτηκα

Έβαλα την ρόμπα μου, άνοιξα την πόρτα και βγήκα στον σκοτεινό διάδρομο

Προχωρώ με σκοπό...

Πφφ ποιος να θυμάται;

Ίσως να βγήκα για να πάρω απλώς αέρα...

Ίσως.

Είμαι ένα μήνα μέσα στο δωμάτιο και δεν τόλμησα στιγμή να σηκωθώ από το κρεβάτι μου...

Σταματάω στην γωνία...

Παίρνω βαθιές ανάσες

Πάλι η ίδια κρίση...

Νιώθω ένα χέρι πίσω στην πλάτη μου

Φοβάμαι

?: Να σε βοηθήσω; Μήπως χάθηκες;

Γυρίζω για να δω

Ένας ψηλός άνδρας, με γυαλιά και μούσια λίγων ημερών στεκόταν πίσω μου

Χμ δεν τον έχω ξαναδεί εδώ
τόσα χρόνια...

Καινούργιος θα είναι...

Ε: Όχι, είμαι καλά

Του απάντησα και έφυγα με προορισμό την κουζίνα

Νιώθω το γνωστό σφίξιμο στην καρδιά μου

Ηλίθια αρρώστια γιατί υπάρχεις;

Σκοτάδι παντού.

Λατρεύω το σκοτάδι.

Άνοιξα το ντουλάπι και πήρα ένα γυάλινο ποτήρι, το γέμισα με νερό  και έφυγα

Μπήκα στο διπλανό δωμάτιο που είναι το σαλόνι και από κει βγήκα στο μπαλκόνι

Απαγορεύεται το βράδυ, αλλά ποτέ δεν θα μάθουν πως κάποιος βγαίνει  βράδυ από το δωμάτιό του μια φορά τον μήνα για να απολαύσει την πανσέληνο

Κάθομαι στη καρέκλα, αφήνω πάνω στο γυάλινο τραπεζάκι το μισογεμάτο πλέον ποτήρι μου και απολαμβάνω το φωτεινό φεγγάρι

Γιατί πρέπει οι άνθρωποι να είμαστε τόσο άσχημοι;

Γιατί να κρύβουμε τόση κακία μέσα μας;

Γιατί...

Γιατί....

Γιατί...

Γύρισα και κοίταξα πίσω

το ρολόι στον τοίχο μέσα δείχνει 3 η ώρα...

"Καιρός να επιστρέψω", είπα στο φεγγάρι

"Θα τα πούμε σε λίγες βδομάδες ξανά"

Μα πριν πάω μέσα ορκίζομαι...

Το ορκίζομαι...

Πως μου μίλησε και μου είπε:
"Εγώ θα είμαι εδώ, θα σε περιμένω"

Υπόσχεση που εμείς τα τενεκεδενια κουτάκια μιας χρήσεως αψηφησαμε και προδώσαμε...

Γύρισα πίσω στο δωμάτιό μου, έκλεισα την πόρτα, άφησα την ρόμπα και ξάπλωσα

Έκλεισα τα μάτια μου και κουλουριαστηκα προς τον τοίχο...

Πάντα γυρισμένη προς τον τοίχο...

Γιατί;

Γιατί βρίσκομαι εγώ εδώ;