Single use only #FMSC

Μπομπ ο παλιόφιλος

Οι ώρες περνάνε με εμένα να κοιμάμαι στο νέο, αφράτο κρεβάτι μου.

Λίγες στιγμές αργότερα ξυπνάω και ανασηκώνω τον κορμό μου τρίβοντας τα μάτια μου.

''Πόσες ώρες κοιμάμαι;'' αναρωτιέμαι μόλις αντικρίζω τον σκοτεινό ουρανό.

Με ένα σάλτο βρίσκομαι όρθια κρατώντας το ζαλισμένο μου κεφάλι.

''Γαμώτο.. Όχι απότομες κινήσεις μετά τον ύπνο! Πάντα ζαλίζομαι..'' ξεφυσάω και πηγαίνω στο μπάνιο να πλυθώ.

Σβήνω το φως του μπάνιου και ανάβω αυτό του διαδρόμου.

Παρατηρώ λίγο το χώρο γύρω μου, όντως το διαμέρισμα αν και μικρό είναι αρκετά φιλόξενο.

Τα χρώματα, η διακόσμηση σε κάνουν να νομίζεις πως είναι βγαλμένο από ταινία, αφού μοιάζει με αυτά τα μοντέρνα, αλλά απλά σπίτια, μιας ρομαντικής ιστορίας. 

Όσο παρατηρώ τον χώρο το βλέμμα μου πέφτει δίπλα στο μικρό τραπέζι του σαλονιού.

''Ωωω μα φυσικά! Το είχα ξεχάσει τελείως...'' αναφωνώ βαριεστημένα μόλις παρατηρώ τις παρατημένες αποσκευές.

Στιγμές αργότερα πιάνω τον εαυτό μου να πέφτει κουρασμένος πάνω στον καναπέ φορώντας τις πιτζάμες μου.

''Ας θυμηθώ την επόμενη φορά πως οι μπλούζες πρέπει να διπλώνονται καλά για να χωρέσουν μέσα στο οποιοδήποτε συρτάρι...'' μουρμουρίζω και τεντώνω τα χέρια μου να πίασω το τηλεκοντρόλ.

Πατάω το μικρό, στρογγυλό, κόκκινο κουμπί της έναρξης και ψάχνω κάποιον σταθμό.

''Σάπιο, όχι, κακόγουστο, μα τι έργο...Αχα! Όχι...'' αλλάζω συνεχώς κανάλια όπως παλιά στο σπίτι.

Περνάνε κάποια λεπτά με εμένα να παρακολουθώ Μπομπ Σφουγγαράκη στο παιδικό κανάλι του Nickelodeon.

''Πόσο μου έλειψες παλιόφιλε...'' λέω εύθυμα και ξαπλώνω πίσω βάζοντας τα χέρια στο κεφάλι για μαξιλάρι. 

Παρακολουθώ με τόσο μεγάλη προσήλωση το επεισόδιο που ο Μπομπ προσπαθεί να πάει την πίτσα στον πελάτη, ανοίγοντάς μου την όρεξη, μα τελευταία στιγμή θυμάμαι πως δεν έχω χρήματα για να βγω και να πάρω κάτι.

Σηκώνομαι και πλησιάζω το μικρό ψυγείο κάτω από τα μάτια της κουζίνας, ελπίζοντας να βρω κάτι να φάω.

Προς μεγάλη μου έκπληξη το ψυγείο είναι γεμάτο με κάθε λογής πράγματα. Παίρνω λίγο ψωμί του τοστ, βιτάμ, κασέρι και γαλοπούλα και φτιάχνω ένα σάντουιτς για να ικανοποιήσω το στομάχι μου.

Βάζω το δημιούργημα μου σε ένα πλαστικό πιάτο και κάθομαι στη θέση μου κρατώντας και ένα ποτήρι νερό.

Σκύβω μπροστά για να αφήσω το ποτήρι στο τραπεζάκι και νιώθω κάτι να με ενοχλεί στην τσέπη του παντελονιού μου.

Σμίγω τα φρύδια μου και αφήνω επιτέλους το ποτήρι πάνω στο σουβέρ δίπλα από το πιάτο. Χαμηλώνω την ένταση της τηλεόρασης δύο βαθμούς και αδειάζω το περιεχόμενο της τσέπης μου πάνω στο στρώμα του καναπέ.

Παρατηρώ τον παχύ φάκελο που μου έδωσαν το πρωί. Τον γυρνάω από την άλλη πλευρά και χαιδεύω το γραμμένο όνομα.

Jackson

Δαγκώνω εσωτερικά το μάγουλό μου αγχωμένη για το περιεχόμενό του.

Χίλιες σκέψεις πάνε και έρχονται μέσα στο κεφάλι μου και παραδομένη σε αυτές πετάω τον φάκελο πάνω στο τραπέζι μακριά από μένα.

''Δε θα τον ανοίξω.. Τουλάχιστον όχι τώρα.'' ψιθυρίζω  στον εαυτό μου και ανοίγω την ένταση στην τηλεόραση παίρνοντας το πιάτο με το φαγητό μου στα χέρια μου.

Περνάνε κάποια λεπτά που κοιτάω το επόμενο παιδικό έργο και προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε αυτό. 

Όσο μπορώ τουλάχιστον... 

Σηκώνω τον κορμό μου και αφήνω με δύναμη το πιάτο κάτω. 

Τρίβω τους κροτάφους μου και κοιτάω γύρω μου ενώ σκέφτομαι την επόμενη μου κίνηση, δαγκώνοντας το μάγουλό μου.

Το ορκίζομαι πως γεύτηκα το αίμα μου.

''Ωωωω μα ποιον κοροιδεύω, αφού δε θα αντέξω!'' 
παίρνω βιαστικά τον φάκελο και τον ανοίγω σκίζοντάς τον.