Single use only #FMSC

Εγκαίρως

              Ψυχιατρική κλινική

Αφήνω ήρεμα κάτω το κουτάλι της σούπας, σκουπίζω το στόμα μου και σηκώνομαι.

Παίρνω στα χέρια μου το μικρό δίσκο και βγαίνω από την τραπεζαρία.

Τοποθετώ τα πράγματα στον νεροχύτη και πλένω ένα μήλο, το σκουπίζω από τα νερά και προχωρώ για την αυλή.

Προσπερνώ για άλλη μια φορά το πλήθος γιατρών που απολαμβάνουν το μεσημεριανό τους και ρίχνω μια διακριτική ματιά στο χώρο.

''Δεν ήρθε σήμερα'' λέω στον εαυτό μου και αφήνω μια ανάσα γεμάτη ανακούφιση.

Επιταχύνω το βήμα μου για να προλάβω το φύλακα πριν κλείσει η πόρτα διαφυγής μου.

''Οπ.. Έλα'' μου χαρίζει ένα χαμόγελο και αφήνει ανοιχτή την πόρτα.

Γυρνάω να κοιτάξω πίσω με τη σιγουριά πως μιλάει σε κάποιο γιατρό ή νοσηλευτή, όμως μιλούσε σε μένα..

''Τί γίνεται;''αναρωτιέμαι.

Ανασηκώνω τους ώμους μου και ξεκινώ να κάνω βόλτες κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο.

Παίρνω μια γενναία μπουκιά από το φρούτο μου και κάθομαι σε ένα παγκάκι.

Κοιτώ τον ουρανό, σε κλάσματα στρέφω το βλέμμα μου χαμηλά.

''Γαμώτο..'' αναφωνώ για τα δακρυσμένα μου μάτια

Τα ανοιγοκλείνω γρήγορα και νιώθω την ενόχληση να υποχωρεί.

Παρατηρώ το χώρο γύρω μου και μένω να κοιτώ μια παρέα ατόμων, που αν κρίνω από τις φορεσιές τους ανήκουμε στο ίδιο ίδρυμα..

Φαίνονται χαρούμενοι, γελάνε δυνατά και κυνηγούν ο ένας τον άλλον.

Χαμογελώ, στην ανάμνηση του Leo, όμως το χαμόγελο σβήνει στη θύμηση των γεγονότων.

''Μη κλάψεις...'' επαναλαμβάνω για χιλιοστή φορά στον εαυτό μου.

Άδικος κόπος..

Προσπαθώ να διορθώσω την ακανόνιστη αναπνοή μου και σκουπίζω τα δάκρυα που κατάφεραν να δραπετεύσουν από τα μάτια μου.

Εισπνέω και ξανά στρέφω την προσοχή μου στην μικρή παρέα τρέχοντας για άλλη μια φορά μακριά από σκέψεις και προβλήματα.

Είναι καθισμένοι κυκλικά και γελάνε..

Γελάνε δυνατά...

Λένε πως το γέλιο φανερώνει τον χαρακτήρα του ανθρώπου...

Ισχύει άραγε;

Χάνομαι στις σκέψεις μου μέχρι που με διακόπτει ένα σκουντηγμα στην πλάτη.

"Συγγνώμη που σε τρόμαξα" απολογείται η ευγενική νοσηλεύτρια

"Όχι όχι μην ανησυχείς.." της απαντώ και της χαρίζω ένα χαμόγελο

Έρχεται μπροστά μου.

"Η διευθύντρια σε ζητάει στο γραφείο της. Και σε θέλει εγκαίρως" που τονίζει την τελευταία λέξη και την ευχαριστώ.

Την κοιτώ που απομακρύνεται και σηκώνομαι.

Περπατώ ήρεμη προς το γραφείο της.

Πάει καιρός που πήγα στο γραφείο της μα όσο και αν με τρομάζει η ανάμνηση του αυστηρού ύφους της πρέπει να το κρύψω.

Αφήνω ότι σκέψη υπάρχει πίσω μου, καλύτερα να είμαι ήρεμη παρά αγχωμενη.

"Ότι είναι να γίνει θα γίνει" ψυθιριζω πριν χτυπήσω την πόρτα.

"Περάστε" ακούγεται η σοβαρή φωνή από μέσα.

Τρίβω τα κρύα μου χέρια και αποφασισμένη ανοίγω την πόρτα..

Κάθεται στην μεγάλη,μαύρη καρέκλα του γραφείου της με μία κούπα καφέ στο χέρι.

"Κάθισε An" μου λέει χαμογελαστή και μου δείχνει την καρέκλα μπροστά

Αυτό ήταν τη βάψαμε...

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Το γέλιο αποκαλύπτει τον χαρακτήρα κάθε ανθρώπου κατά τρόπο αλάνθαστο.
Καμία προσποίηση δεν μπορεί να ομορφύνει το γέλιο ενός κακού ανθρώπου.

-Πυθαγόρας-