Single use only #FMSC

Τα ''χαρμάνια'' μας

Ψυχιατρική κλινική

Ann POV

''Και γιατί του επιτέθηκες;'' ρώτησα κοιτώντας τον μέσα στα μάτια.

''Είχα ανάγκη εκείνη τη δόση βλέπεις... Είχα πει τελευταία φορά όμως δεν άντεξα, λύγιζαν τα γόνατά μου, καταστρεφόμουνα. Το ήξερα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ή μάλλον δεν ήθελα. Βλέπεις αν το σταματούσα όλο αυτό και επέστρεφα στις σπουδές μου δεν θα γινόμουν κοινωνικά αποδεκτός , θα έπαιρνα το δίπλωμά μου, όπως ονειρευόμουν, αλλά δεν θα μπορούσα να πιάσω δουλειά αφού το μητρώο μου ήταν ''λερωμένο''. Η αίσθηση του να περνάει κάποιος που δεν έχει ανάμειξη στον υπόκοσμο, από δίπλα σου και να γυρνάει το κεφάλι του από την άλλη επειδή σε έπιασε από μακριά να ετοιμάζεσαι να τρυπηθείς για να απολαύσεις το πράμα ήταν ένα τίποτα τότε. Δεν με ένοιαζε... Οπότε προτίμησα να συνεχίσω μέχρι τελικής πτώσης''λέει στενάχωρα.

''Και πως κατέληξες εδώ; Εννοώ δεν βάζουν στη φυλακή τέτοια άτομα;'' ρώτησα συνεχίζοντας να τον κοιτάζω

''Φυσικά και με έβαλαν στη φυλακή! Με μετέφεραν για λίγα χρόνια σε κέντρο αποτοξίνωσης με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας αφού ήταν και άλλοι εγκληματίες εκεί, αλλά η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει. Τρελενόμουν, είχα συνέχεια άγχος σαν αυτό που είχα όταν έκλεινα τα ραντεβού για να δώσω ή να πάρω τη δόση μου, αν θα φέρει τα λεφτά ή αν θα έρθει τελικά για να μου δώσει το ''φάρμακό'' μου.Δν κοιμόμουν καθόλου, δεν έτρωγα και συνεχώς έκανα εμετό. Νόμιζα πως θα πέθαινα, αλλά βλέπεις κανένας δεν πεθαίνει από στερητικό σύνδρομο. Είναι σαν να σε κυριεύει δαιμόνιο και να σε τυραννάει. Είναι ένα βασανιστήριο όλο αυτό... Ακόμα και ο ψυχολόγος που με είχε αναλάβει τα παράτησε..''

''Για ποιο λόγο;'' συνοφρυώθηκα

'' Το άγχος ενός χρήστη εξαιτίας των ''χαρμανιών'' όπως τα λέμε εμείς,είναι τέτοιο, που ακόμα και ένας ψύχραιμος παρατηρητής, όπως ένας ψυχολόγος, μπορεί να επηρεαστεί και να αρχίσει να ανησυχεί. Πείθεται από το χρήστη ότι υποφέρει πολύ και ότι η ζωή του είναι σε κίνδυνο. Όμως όλο αυτό είναι μια απάτη..'' απαντάει ψυχρά

Έχει κολλήσει εδώ και ώρα το βλέμμα του στον γκρι τοίχο του δωματίου μου.

''Και τι ναρκωτικά έπαιρνες, αν δεν σε πειράζει'' ρωτάω ήρεμα

''Ξεκίνησα με το πιο απλό ναρκωτικό που μπορεί να πάρει κανείς, όπως μαριχουάνα ή αλλίως χασίς. Έπειτα εθίστηκα στο κρακ (κάνναβη), μετά στο LSD. Και ολοκλήρωσα με βαρβιτουρικά.'' είπε ήρεμα

''Μα Leo αυτά είναι-''

''Υπνωτικά, λες να μη το ξέρω; Τα είχα όμως ανάγκη, είχα τραυματισμούς από διάφορες μάχες και έπρεπε κάπως να καταπραΰνω τον πόνο μου, η μορφίνη για μένα πλέον ήταν ένα τίποτα οπότε ήταν η μόνη διέξοδος...'' Πλέον με κοιτάει με ένα λυπημένο ύφος.

''Κοιμόμουν για μέρες ολόκληρες χωρίς να ανοίξω λεπτό τα μάτια μου. Είχα χάσει την επαφή με το περιβάλλον. Έπεφτα Δευτέρα και σηκωνόμουν Τετάρτη βράδυ ζητώντας τη δόση μου και όταν την έπαιρνα γινόταν ξανά το ίδιο. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει από ισχυρές δόσεις, αλλά δεν έγινε... Καλύτερα όμως να γινόταν''

Στρέφω το βλέμμα μου σε αυτόν αφού εδώ και ώρα νιώθω το βλέμμα του πάνω μου.

''Τί;'' τον ρωτάω ήρεμα

''Θα φύγεις; Θα με αφήσεις τώρα που έμαθες την αλήθεια;'' ρωτάει απελπισμένα .

Ξεφυσάω χαμογελώντας και απλώνω τα χέρια μου στο πρόσωπό του.

''Ει κοίτα με!'' απαιτώ και γυρνάει στο μέρος μου

''Δεν πρόκειται να σε αφήσω τώρα! Έχεις ανάγκη από μια παρέα και είμαι εδώ για σένα. προσφέρομαι να σε βοηθήσω σε ότι και αν χρειαστείς και σου υπόσχομαι πως αν κάποια μέρα καταφέρουμε να αποδράσουμε από αυτή τη φυλακή θα συνεχίσουμε να κάνουμε παρέα!''

Στο άκουσμα αυτών των λέξεων δάκρυσε και έσπευσε να με αγκαλιάσει.

''Ευχαριστώ μικρό!'' λέει χλευαστικά

''ΕΙ!Το ότι εγώ είμαι 19 και εσύ 21 δεν σημαίνει κάτι!!!'' του φωνάζω και τον χτυπάω απαλά στον ώμο

''Λοιπόν εγώ σου μίλησα για μένα. Σειρά σου!''

Μόλις άνοιξα στο στόμα μου να μιλήσω το ξανάκλεισα καταπίνοντας απλά αέρα.

Σηκώθηκα από τη θέση μου και πλησίασα την πόρτα.

''Τί συμβαίνει;'' ρώτησε προβληματισμένος

Γύρισα και του έκανα νόημα να κάνει ησυχία βάζοντας τον δείκτη μου στα χείλη μου. Στραβοκατάπιε και ένευσε δείχνοντας κατανόηση.

Έβαλα το αυτί μου πάνω στο ξύλο και συγκεντρώθηκα στους ήχους έξω.

Ακούω τρέξιμο και έπειτα τίποτα.

Γυρνάω και βλέπω τον νέο μου φίλο να με κοιτάει περίεργα.

''Έγινε κάτι;'' ρωτάει θέλοντας να μάθει τι γίνεται

χωρίς να το σκεφτώ επιστρέφω στη θέση μου

''Πού είχαμε μείνει;'' ρωτάω χαμογελαστή

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Χευυυ

Και ναι ανέβασα!
Νομίζω πως είναι από τα αγαπημένα μου κεφάλαια.

Το θέμα ναρκωτικά είναι ένα θέμα που το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον, οπότε διάλεξα να μιλήσω για αυτό.

Επίσης το βίντεο πάνω είναι πολύ ενδιαφέρον, οπότε αν θέλετε ρίξτε μια ματιά.

Ελπίζω να σας άρεσε!
Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο να είστε όλοι και όλες καλά!

Μπαυυ