Single use only #FMSC

Επιτέλους ελεύθερη

                   Ψυχιατρική κλινική

Επόμενη μέρα

Τοποθετώ και τα τελευταία πράγματα μέσα στην βαλίτσα μου την οποία και προσπαθώ να κλείσω.
Δεν λέει όμως να μου κάνει τη χάρη...

"Πφφ γαμωτο" σκουπίζω το μέτωπο μου από τον ιδρώτα.

Για άνοιξη κάνει αρκετή ζέστη

Όταν επιτέλους καταφέρνω να τραβήξω το φερμουάρ και να κλείσω εντελώς την μωβ μου τσάντα αφήνω μια ανάσα ανακούφισης και χαμογελώ νικητήρια.

Κοιτάω γύρω μη τυχόν ξέχασα κάτι

"Τα βιβλία μου τα πήρα, τις ζωγραφιές τις ξεκόλλησα... Το τετράδιο..; Το τετράδιο!" τινάζομαι και σκύβω κάτω από το κρεβάτι.

"Να 'σαι!" φωνάζω και σηκώνομαι με αυτό στα χέρια μου

Ανοίγω το σακίδιο μου και το ρίχνω μέσα, δε θέλω να ανοίξω ξανά την βαλίτσα... Δε θα κλείσει ποτέ!

Κοιτάζω την ώρα στο ρολόι του χεριού μου.

Αφήνω τα πράγματα μέσα στο δωμάτιο και περπατάω για το γραφείο.

"Να περάσω;" ρωτάω μόλις φτάνω από έξω.
Αφού παίρνω την άδεια μπαίνω μέσα και καλημεριζω τη διευθύντρια.

"Κάθισε λίγο, δε νομίζω να βιάζεσαι" μου λέει καλοπροαίρετα

Η αλήθεια είναι πως χθες το πήρα πολύ άσχημα το γεγονός πως φεύγω, όμως το βράδυ βγήκα στο μπαλκόνι για τελευταία φορά. Σκέφτηκα και κατέληξα στο ότι
"Δε φαντάζεστε! Μου έχει λείψει τόσο πολύ το έξω.." λέω με μια στάλα νοσταλγίας.

Χαμογελάει και μου προσφέρει μία κούπα.

"Καταλαβαίνω πως νιώθεις... Πραγματικά είναι πολύτιμο το έξω! Αλλά να ξέρεις An, ο κόσμος έξω είναι επικίνδυνος! Πόσο μάλλον για ένα άτομο σαν εσένα που βγαίνεις από ένα μέρος που σου προσέφερε τόσο μεγάλη ασφάλεια.." εξηγεί ήρεμα

Γελάω ειρωνικά και παίρνω το λόγο

"Καλύτερα να μη το συζητήσουμε αυτό μέρα που είναι... Επειδή θέλω να φύγω το συντομότερο δυνατόν, μπορούμε να ολοκληρώσουμε τη... Συζήτηση μας τέλος πάντων;" ρωτάω ήρεμα και σηκώνομαι.

Για μια στιγμή ανοιγοκλείνει τα μάτια της και μου γνέφει ανοίγοντας το συρτάρι δίπλα της.

"Ορίστε η διεύθυνση και τα κλειδιά. Θα ήθελες να σε πάει κάποιος ή-"

"Θα περπατήσω, θα το βρω" της λέω και αρπάζω τα πράγματα από τα χέρια της.