N e v e r l a n d (+18)

7

- Co powiesz na małą wycieczkę ?
- Gdzie chcesz mnie zabrać ?
- Do innej krainy
- Wiesz przecież, że nie mogę opuścić Nibylandii
- Wiem, ale to da się ominąć
- O czym ty mówisz ?
- Trochę poszperałem i znalazłem przepis który może uleczyć cię a przynajmniej zatrzymać działanie wody
- Boże... Piotrusiu nawet nie wiesz jak się cieszę ! Gdzie chcesz mnie zabrać ?
- Tam gdzie wszystko się zaczęło...

***

- To naprawdę jest mój dom?
- Tak, Wendy. Dlaczego oni świętują ?
- Jest Wigilia, Święta Bożego Narodzenia
- Co to jest ?
- Nazwijmy to czasem pojednania, są weseli...
- Chyba w takim czasie powinni być
- Tak, ale ja zniknęłam... ile czasu minęło ?
- Przeliczając na ten czas to około 7 miesięcy
- Tak dużo ?! Jak to możliwe ?
- W Nibylandii czas płynie wolniej
- Mogę do nich bliżej podejść ?
- Tak, ale bądź ostrożna. Jeżeli pogodzili się już z twoją stratą, mogą cię nie pamiętać
Podleciałam do okna i spojrzałam na moją rodzinę siedzącą przy wigilijnym stole. Wszyscy w komplecie: Bracia i rodzice. Byli weseli, zrobiło mi się ciepło na sercu.  Pojedyncza łza spłynęła mi po policzku. We frunęłam do mojego starego pokoju. Pomimo, że mogli o mnie zapomnieć wciąż było tam mnóstwo moich rzeczy. Przeszukałam kuferek, w którym trzymałam moje największe skarby. Były to symbole przygód. Wzięłam z szafki moją starą skórzaną torbę i spakowała do niej stary pamiętnik i kilka rzeczy, które kiedyś mogłyby mi się przydać. Nagle do pokoju wparowali Janek i Michaś. Spojrzeli na mnie zdezorientowani:
- A ty coś za jedna ? - zapytał Janek
- Nie pamiętacie mnie ?
- Powinniśmy?
- Jestem Wendy, wasza siostra
- My nie mamy siostry
- Ależ macie...
- Wendy była naszą siostrą, zanim ześwirowała i uciekła z domu
- Czemu myślicie, że ześwirowała ?
- Opowiadała dziwne historie
- O Piotrusiu...
- Tak... skąd wiesz ?
- Mówiłam wam, to ja jestem Wendy
- Czemu uciekłaś ?
- Nie uciekłam... to wszystko co mówiłam, historie, to prawda
- Znowu wariujesz, gdzie byłaś przez ostatnie miesiące ?
- W Nibylandii, musicie mi uwierzyć i wszystko stanie się jasne
- Nic nie jest jasne, znowu zaczynasz bredzić
- Mogę wam pokazać...- zaczęłam unosić się w górę
- Nie wiem kim jesteś, ale jesteś opętana
- Jesteś potworem...- powiedział Michaś
- Przykro mi, że nie wierzycie. W takim razie musicie zapomnieć... - dmuchnęłam magicznym pyłem, oboje szybko usnęli
Szybko znalazłam Piotrusia
- Wracajmy do domu...