AMONİN | Texting ✔

yirmi altı

Son derse kadar nasıl dayandım bilmiyorum. Eyşan bizimle pek konuşmamış, zil çalar çalmaz diğer sınıfa kaçmıştı.

Deniz çok kızgındı onlara. Emir ile kantine giderken karşılaşmış, umursamadan yanından geçmişti. Çünkü Eyşan hoşlandığı var demişti.

Yağız'a beni üzdüğü için sürekli saydırıyordu. Ama ben susup cevapsız bırakıyordum onu. En iyisi buydu belkide.

Şimdi son saatteydik. Ve benim istediğim tek şey zilin çalması ve eve, yatağıma kavuşup ağlamaktı.

O sevdiği kıza, ben yastığıma sarılacaktık. Ne demiştik; yalnızlık iyiydi.

Zil çalar çalmaz kalktım yerimden. "Deniz, ben tek dönmek istiyorum. Yarın görüşürüz."

İtiraz edecek gibi olunca onu arkamda bırakıp çıktım sınıftan. O sırada onlar da çıkıyorlardı. Göz göze geldik Yağız ile.

Direk geçip koşar adımla ilerledim. Eve nasıl geldim kendimi yatağıma nasıl attım hatırladığım söylenemezdi.

Yastığa hıçkırıklarımı gömerek sürdü ağlayışlarım. Bir yandan telkin ettim kendimi.

'O mutlu olacak Alya. O çok mutlu olacak Alya. Babanın yaptıkları yüzünden siz olmazdınız Alya.'

Dinleyebiliyor muydum peki?

"Lanet girsin!"

Odamın kapısı açıldı. "Anne sonra konuşalım."

Sesim ağlamaktan boğuk çıkmıştı. Yatağımın kenarı çökünce kaldırmadım kafamı.

"Üzgünüm anne. Seni üzdüğüm için üzgünüm."

Duyduğum ses yataktan zıplayarak kalmama sebep oldu. "Olma. Sen üzgün olma."

"Yağız.."

O da kalkıp sıkıca sarıldı bana. "Ne yapıyorsun Yağız?"

"Ne demiştim; sevdiğim kızın yanına gidicem ve sıkıca sarılıcam ona anlaması umuduyla. Üzgünüm güzelim. Seni, senin için üzdüğüm için çok üzgünüm."

°°°

Ay ay. Ruhum sıkıldı.

Sonunda kavuştular. Yaani belki. İhtimal vermeyeyim ya da.

Bir kaç günlüğüne burda olmayacağım. Telefonun çekmediği, sessiz sakin bir yerde olacağım. Bölümler aksayabilir. Mazur görün. Ama atabilirim de şansımı zorlarsam. Ne zaman gideceğim belli değil. Haber veriyorum.

Bir bölüm daha yayımlayacağım. İnstagram fotoğraflı. Saat 22.00 gibi.

Neysem

Bys.