Betül Korcan~ Hande Erçel
Poyraz Yıldırım~ Tolga Sarıtaş
Melis Korcan~ Demet Özdemir
Baran Karlıdağ~ Barış Arduç
****
“Bazı günahlar vardır hiçbir zaman kendisini affedecek bir kalp bulamaz”
***
Bahçenin tam orta yerinde elinde kan damlalarıyla oturuyordu Betül. Az önce kutlanan partiden eser kalmamıştı. Patlamış sönmüş renkli balon parçaları vardı çimlerin üzerinde. Partinin içinde müzik eşliğinde atılan çığlıkların hepsi duyulan silah sesiyle son buluvermişti. Şimdi elinde içinde tek kurşunla dolu bir silah kalmıştı. Sanki iki adım ötesinde insanların müdahale etmeye çalıştığı adama hiç âşık olmamış gibi davranmaya çalışıyordu ama olmuyordu. O sahne gözünün önünde sürekli canlanıyordu sanki üzerinden saniyeler geçmemiş gibi davranıyordu zihni. Kimsenin onu düşünecek hali yoktu zaten düşünmelerini de istemiyordu. Yorgun ayaklarını bahçenin eve giden merdivenlerine çevirdiğinde geri de bıraktığı kalabalığın arasındaki kalbi atmayı bırakmak üzere olan adama çevirdi. Ona dair görebildiği tek şey kalabalığın arasında nişanlısının tuttuğu eliydi.
****
Dalgalar kayalıkları hırçın bir şekilde dövüyordu sanki bir şeylerin hıncını almak ister gibiydi bu dalgalar. Başını çevirip baktığında tam arkasında duran genç adamı fark etmesi uzun sürmemişti.
"Senin için ağlamayacağıma söz vermiştim değil mi?"
"Ağlama... hele benim için hiç ağlama" diye mırıldandı Poyraz.
Betül yanağındaki ıslaklığı elinin tersiyle silip gülümsemeye çalıştı. "Ağlayacak bir biz hiç olmadı ki, olması için hiç çabalamadık gerçi"
"Çabalasak da olmazdı"
***
Yaralı bir insana yarası gösterilmezmiş korkmasın... İncinmesin... Daha çok kanamasın diye... Peki, bu neydi şimdi neden canı yanmıştı ki bu kadar? Kalbindeki yarasını mı görüvermişti gözleriyle? O yüzden mi bu kadar canı yanıyordu sanki ateşe düşmüş gibi.
~240 Kelime~
