Dit boek is al een tijdje geleden geschreven, bij deze ben je gewaarschuwd🙂
Demi Lammers heeft veel meegemaakt in haar jonge leven. Ze heeft ook een grote haat naar voetballers. Wat als ze tijdens haar werk in het ziekenhuis een voetballer moet ver...
'Zit je goed' vroeg Matthijs. Ze knikte en zei: 'Prima!'
Het was de volgende dag, Demi was net opgehaald door Matthijs en Frenkie.
Gisteren had ze Savannah gebeld. Die was helemaal stuk gegaan toen ze had verteld dat ze was gevallen over haar eigen benen.
Maar over een uurtje zou ze wat spullen en kleding komen brengen. Savannah zou haar vriendin altijd helpen als dat nodig was.
Matthijs liep naar de keuken, die was gewoon open en dus kon Demi vanaf de bank in de woonkamer hem goed in de gaten houden.
Zijn blonde haren zaten netjes in model. Hij hadt een spijkerbroek aan met een Nike trui.
Demi zelf zat in een oude jogginbroek en een versleten hoodie. Ineens bedacht ze dat hij zonder krukken liep.
'Matthijs waar zijn je krukken' vroeg ze streng. 'Ik loop toch perfect' zei hij waarna hij een stukje liep.
Ze zuchtte en zei: 'Als jij volgende week niet kan lopen is het niet mijn probleem!'
Hij negeerde haar en ging verder in de keuken. 'Kan je de tv aanzetten' vroeg ze. Hij liep de kamer in een gooide behendig een afstandsbediening naar haar toe.
Soepel ving ze die op, ze keek Matthijs na. Ze zag dat hij zijn enkel een beetje ontzag. Die deed dus nog pijn, de sukkel.
3 minuten later zaten ze met thee naar Netflix te kijken. 'Kom eens hier met je enkel' commandeerde Demi.
'Woef' blafte Matthijs. 'Kom nou' zuchte ze gefrustreerd. Geïrriteerd legde hij zijn voet naast haar op de bank.
Ze trok zijn sok uit en keek naar een behoorlijk dikke enkel. Ze keek naar Matthijs die onschuldig naar de tv zat te kijken.
'Je bent zo dom' zei ze. 'Ga met je krukken een koel-pack halen' commandeerde ze.
'Wat denk jij? Dat ik je hondje ben ofzo' riep Matthijs gefrustreerd. 'Wat denk jij? Dat je gewoon kan lopen met een zwaargekneusde voet' siste Demi terug.
Hij keek haar boos aan en viste zijn krukken van de grond. Uit de vriezer haalde hij een koel-pack. 'Ook een theedoek ofzo' riep ze naar hem. 'Ja baas' kreeg ze terug.
Niet veel later bond ze de koel-pack met de theedoek om zijn been. Nog steeds was de sfeer niet bepaald gezellig.
Ze keken beide naar de film die aanstond. Beide te chagrijnig om aardig te doen.
~~~
'Je hebt een tattoo' vroeg Matthijs verbaast aan Demi toen ze in de avond nog steeds op de bank zaten.
'Ja problemen mee' zei die bitchy terwijl ze snel haar trui over haar polsen trok.
'Nee! maar ik mag hem niet zien' vroeg hij verbaast vanwege haar felle reactie.
'Nee dat klopt, en nou mond houden ik kijk een film' siste ze. Hij keek verbaast naar haar, ze leek echt boos. Maar waarom?
'Kijk niet naar me' siste ze nu. 'Jemig relax' zei hij. 'Je moet je gewoon niet met mij bemoeien! Het is dat ik nergens anders heen kan anders was ik weggeweest' schreeuwde ze nu boos.
'Nou doei dan, je ziet maar hoe je in bed komt' zei Matthijs. Als ze zo tegen hem deed hoefde het niet meer.
~~
Demi lag na heel veel moeite in bed. Na haar uitval was Matthijs niet meer teruggekomen.
En met een flinks gipsbeen is alles toch een stuk moeilijker.
Maar nu lag ze eindelijk. Alleen ze kon niet slapen. Haar voet deed pijn en ze bleef maar nadenken.
Die dagen had ze wel vaker. Ze dacht dan terug aan het moment dat opa vertelde dat haar vader haar moeder had neergestoken. Doodgestoken beter gezegd.
Ze dacht aan het dagboek van haar moeder. En de brief die er achterin stond. Een stukje wat ze helemaal uit haar hoofd kon klonk in haar gedachten.
Ik weet niet of hij een keer te ver gaat Of ik dan niet meer leef Maar ik hou van jullie Zorg goed voor jezelf Jullie zijn sterk
Haar moeder werd al een tijdje geslagen door haar vader. Dit had ze nooit gezegd. Ze had het blijkbaar zien al wel zien aankomen dat hij te ver zou gaan.
Nog steeds had Demi een schuldgevoel. Waarom had ze dit niet doorgehad of aangevoelt. Waarom mama en niet zij?
Ze streek over haar tattoo. Een hartslag met haar moeders sterfdag. En mama eronder.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
(Niet met grandpa maar met mama en een andere datum en wat kleiner maar wel dit idee)
Zodra ze 18 werd wilde ze deze tatoo hebben. Het kon niet anders. Op haar enkel had ze ook de letter J, van Janine. Haar oma heette zo.
Ze overleed 3 weken na de moord. Het was de moeder van haar vader. Ze kon het niet aan dat hij zoiets had gedaan. Ze kreeg een hartstilstand.
Demi bleef nog lang nadenken over alles en viel pas ver na middernacht in slaap.
~~
Demi strompelde met haar krukken de kamer in. Daar zag ze Matthijs die alleen in een sportbroekje op de bank zat.
Ze had ondertussen toch wel een beetje spijt van gisteren. 'Hoi' zei ze daarom maar. 'Hey' reageerde hij zonder op te kijken.
Ze plofte op de bank neer. 'Heb je ergens paracetamol hier, die is Savannah vergeten' vroeg ze hem. De pijn in haar been was weer hevig.
Hij knikte en stond op, pakte zijn krukken en liep naar de badkamer. 2 minuten later kwam hij terug met 2 paracetamollen en een flesje water.
'Dankje' zei ze. Nog steeds zei Matthijs niks. Demi haatte het maar ze snapte dat ze dat aan zichzelf te danken had.
Maar jongens stelde zich soms ook vreselijk aan. Jonas en Novan deden dat ook vaak.
Ze slikte de 2 paracetamollen door en nam een paar flinke slokken water. 'Waarom zeg je niks' vroeg ze.
Hij keek haar onverschillig aan. 'Je mocht me niet toch, ik ga geen tijd verspillen aan mensen die me niet mogen' zei hij.
Hij probeerde het emotieloos te zeggen maar dat mislukte. Je zag in zijn ogen dat hij het ook vervelend vond.
Ze dacht even na. Na een tijdje twijfelen zei ze: 'Sorry, ik overdreef!'
Matthijs keek haar even aan en zei niks. Hij wist niet zo goed wat hij hier op moest zeggen.
