He Changed Me

~8~

Hij dacht na en twijfelde of hij het zou vragen. Zou ze eerlijk zijn? Of boos worden? Hij wist het niet.

~~~

Hij besloot het toch maar te doen. 'Waarom mag je me niet' vroeg hij.

Demi keek hem een beetje verbaasd aan. 'Hoe bedoel je' vroeg ze. 'Je mag me niet dat heb ik wel door, maar waarom niet' verduidelijkte hij.

'Je bent gewoon het typische voorbeeld van een arrogante voetballer' zei ze zonder op te kijken van de tv, die nu aan de aftiteling begon.

'En waarom dat' vroeg Matthijs, toch wel verbaasd over dit antwoord. 'Hoe je in het ziekenhuis deed, je hebt een te dik huis en auto voor je leeftijd en gewoon je denkt alleen maar aan jezelf' zei ze.

Ze keek hem nu aan. 'Dus omdat ik wat meer verdien dan de gemiddelde persoon van mijn leeftijd mag ik dat niet uitgeven' vroeg hij verontwaardigd.

'En ik heb jou in mijn huis gehaalt en ik help je nu met dingen! Natuurlijk denk je dan alleen maar aan jezelf' riep hij boos uit.

Ze had hem nu wel boos gekregen. Iets wat hij niet snel was. Hij zag zichzelf totaal niet als een arrogant persoon en wilde ook niet zo gezien worden.

Demi dacht na en moest hem tot haar spijt gelijk geven. Net nog vroeg hij of ze wat wilde drinken en hij had haar broertje naar het station gebracht.

Ze zuchte. 'Misschien kan ik gewoon niet meer aardig doen' zei ze zacht. 'Waarom niet' vroeg Matthijs.

'Gewoon, ik ben al 5 jaar een bitch tegen iedereen' fluisterde ze. 'Om je moeder' vroeg Matthijs voorzichtig.

Ze knikte en staarde naar haar gipsbeen. 'Zelfs tegen Jonas ben ik soms een bitch' zei ze.

'In het begin was je in het ziekenhuis ook gewoon chill' zei Matthijs. 'Alleen daar lukt het me, geen idee waarom' zei ze.

'Ik ben nooit meer een leuk mens geweest na dat gebeuren. Nooit meer, en ik haat mezelf erom' zei ze gefrustreerd.

Matthijs bleef stil, hij wist niet wat hij moest zeggen. 'Maar waarom lukt het je in het ziekenhuis wel' vroeg hij toen.

Ze dacht na en zei toen: misschien omdat ik niet afhankelijk ben van hun maar zij van mij!

'Ben je daarom zo? Omdat je afhankelijk bent van mensen' vroeg hij. 'Misschien' was haar antwoord.

'Toen mijn moeder dood was gingen ze me pesten. Ik moest ertegen in gaan. Misschien doe ik dat nu automatisch om mezelf te verdedigen' vertelde ze.

Waarom ze dit zei tegen iemand die ze een week kende wist ze niet. Het ging vanzelf. Ze kon haar mond niet houden.

'Ze pesten je daarom' vroeg hij verbaasd. Demi knikte en veegde een traan uit haar ooghoek.

Ze haatte het om terug te gaan naar die tijd. Ze hoorde nog die stemmen. Het was gewoon zo vernederend.

'Hahaa je moeder wilde gewoon van jullie af'

Lauran, de jongen waar ze vroeger verliefd op was geweest

'Ik snap niet dat je vader jou niet vermoordde, lelijk als je bent!

Ivan, het klotenjong

'Crimineeltje in de dop'

Alinda, de barbiepop

'Kijk uit daar komt Demi, straks vermoordt ze je nog'

Tanja, het rotwijf

'Ahh daar komt ons zielige weeskindje, misschien moet je vragen of pappie je ook wil doodsteken? Anders doen wij het wel voor je hoor'

En dat was Ruby, vroeger 1 van haar beste vriendinnen. Met nadruk op 'vroeger'

Alleen Savannah was gebleven wie ze was. Terwijl Demi ook tegen haar behoorlijk de bitch kon uithangen.

Er vielen nog meer tranen en ze sloot haar ogen. Ze voelde 2 armen om haar heen, het was vast Matthijs.

Ze deed niks, ze had het even nodig. Ze zaten zo voor een paar minuten. Totdat ze ineens besefte wat ze aan het doen was!

Weer iemand binnen laten in haar leven. Ze had het nog zo aan zichzelf beloofd! Niet weer zichzelf kwetsbaar opstellen. Dat levert alleen maar verdriet op.

Demi duwde Matthijs weg en hinkelde zo snel mogelijk naar haar kamer. De blonde jongen verbaasd achterlatend.

Het verbaasde hem hoe ze soms zo gesloten was, vervolgens van alles vertelde en dan ineens weer weg was.

Hij wist nog steeds weinig over haar. Matthijs wist ook nog niet wat hij van haar vond. Maar ze leek hem echt een leuk meisje.

Maar als ze zo deed kon hij er helemaal niks mee. Maar goed, hij liet het maar gaan.

Het was al 11 uur dus hij besloot maar naar bed te gaan. Morgen zou hij Demi wel weer zien.

~~

'Eyy Matta' riep Carel al toen Matthijs aan kwam lopen. 'Hallo, proffesor' groette die zijn teamgenoot terug.

'Hoe is het met je nieuwe huisgenoot' vroeg Frenkie. 'Dat moet je haar vragen' antwoorde Matthijs kortaf.

Demi had die ochtend niks tegen hem gezegd. Hij had nog een poging gedaan om haar aan het praten te krijgen maar dat was mislukt.

Daardoor was zijn humeur ook behoorlijk gedaald. En hij had geen zin om er over te praten.

'Oei heeft ze je gedumpt' lachte Carel. 'Hou je mond man' zuchte hij.

'Oké ik zeg al niks meer' zei hij toen hij merkte dat Matthijs geïrriteerd raakte.

Ze liepen naar de kleedkamer. Aangezien de rest van het team gisteren een wedstrijd had gehad trainden ze nu wat lichter. En dus kon Matthijs weer mee doen.

'Eyy daar is onze aanvoerder weer' brulde Hakim toen de drie de kleedkamer in kwamen lopen.

'Heyy wij zijn er ook nog' riep Carel verontwaardigd. 'Ja jij stelt niks voor' lachte Hakim.

'Sukkel' zei Carel terwijl hij langs Hakim liep en hem een stomp gaf. De jongens namen plaats en gingen zich omkleden.

Terwijl Matthijs en de rest van Ajax gingen trainen zat Demi op de bank.

Ze appte Savannah

Savannah

Girrl, red me!
Ik verveel me dood!

Ahh arme jij
Lunchen om 1 uur?

Je bent mijn held!
Maar wel met de auto he?

Komt goed mevrouwtje gipsbeen

Trut🖕

Luff you
Waar is het?

Ze stuurde het adres door naar haar vriendin. En verliet toen het gesprek.

Ze was dolblij dat ze even wat anders kon doen dan muziek luisten en films kijken want daar was ze helemaal klaar mee.

Nieuw deeltje om te vieren dat mijn telefoon ontwaakt is uit zijn coma🥳🥳