Pretty face

Ηλιοτρόπιο (#36)

Ρόζα POV

Τρέχω στους δρόμους σαν κυνηγημένη. Νοιώθω πως δεν ανήκω πουθενά...Και αυτό ισχύει. Δεν ξέρω τι γίνεται αυτή την στιγμή στην ζωή μου. Όλα είναι χάλια. Δεν αντέχω....

Φίλες.....?Όχι
Λουκ.....?Φυσικά, όχι!
Γονείς...? Κάτι κάνουν

Θέλω να φύγω από εδώ! Δεν αντέχετε άλλο !! Πρέπει να κάνω κάτι άμεσα.

Χωρίς να το καταλάβω είμαι έξω από το σπίτι. Ένα μαύρο αυτοκίνητο, κούρσα, είναι έξω παρκαρισμένο. Δεν δίνω σημασία μπαίνω μέσα και τρέχω κατευθείαν στο δωμάτιο μου. Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και αφήνω ελεύθερο τον εαυτό μου. Δάκρυα τώρα τρέχουν χωρίς σταματημό. Και δεν θέλω να σταματήσουν. Θέλω να βγάλω από μέσα μου ότι άλλο με βασανίζει.

Θέλω να βάλω την ζωή μου σε ένα CD και να το σπάσω σε χίλια κομμάτια έτσι ώστε να μην μπορώ να θυμάμαι άλλο. Πρώτη φορά πονάει...πονάει πολύ....Η μοναξιά....

Είμαι μόνη σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς πόρτα ή παράθυρα. Χωρίς οξυγόνο . Χωρίς ελπίδα. Μόνο εγώ και το σκοτάδι. Και το μαύρο. Τίποτα δεν έχει χρώμα πλέον. Η καρδιά μου,από ένα χρυσό παλάτι που ήταν,μετατράπηκε σε ερείπιο. Έμεινε μόνο ένα σκούρο τούβλο. Που αυτό είναι η ψυχή μου η ποια δυστυχώς δεν έσβησε ακόμη. Αλλά αξίζει?Αξίζει να επιτρέψω το ολοκληρωτικό μαύρο να καταλάβει την "ζωή "μου? Να τα τελειώσω όλα μια και τώρα? Αξίζει??

Όχι δεν αξίζει. Γιατί ακόμη υπάρχει κάποιος που με αγαπά. Και αυτός είμαι εγώ. Θα με αφήσω όπως με άφησαν οι άλλοι? Μπα...Μπορεί να είμαι αδύναμη τώρα αλλά ξέρω ότι είμαι η πιο δυνατή ψυχή που ξέρω. Το ξέρω!

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και σκούπισα τα πρησμένα μάτια μου. Με κοίταξα στον καθρέφτη. Χάλι μαύρο. Γέλασα όμως με αυτό που έβλεπα. Γιατί ήξερα πως είναι μια οφθαλμαπάτη. Κατεστραμμένο από έξω αλλά από μέσα μόλις τώρα άρχισε να χτίζεται.

Έβγαλα τα ρούχα μου και μπήκα στο μπάνιο. Άνοιξα την βρύση και την άφησα να γεμίσει την μπανιέρα μου. Μόλις γέμισε έκλεισα το νερο και άναψα ένα κεράκι. Σκοτάδι με μια μικρή λάμψη. Αυτό ήθελα. Ήθελα να υλοποιηθεί η ζωή μου σε εικόνα αυτήν την στιγμή και το έκανα. Μαύρο και λίγο άσπρο. Οχι γκρι Όμως. Δυο ξεχωριστα χρώματα. Όμως ένα έργο. Έριξα το κεφάλι μου πίσω. Ένοιωθα την κούραση να φεύγει. Η δύναμη σιγά σιγά ερχόταν. Ξαφνικά ένα αεράκι πέρασε από την πόρτα. Το κεράκι έσβησε. Πλέον το σκοτάδι είχε μείνει. Τα μάτια μου γυάλιζαν στο σκοτάδι και τα έβλεπα μέσα από το καθρέφτη του μπάνιου. Πλέον αυτά φώτιζαν το δωμάτιο. Καμία ξένη δύναμη. Ότι ερχόταν ήταν από εμένα. Και μόνο εμένα!