❤NEVER ENDING LOVE❤ [Completed] [Rewriting]

Chapter 24

---(Taehee's POV)---

අප විහාරස්ථානයට පැමිණි නිසාවෙන් නොතෙමී සිටීමට හැකි වුවත්, නිවසට යාමට බොහෝ වේලාවක් බලා සිටීමට සිදු වූවා. ඒ අතරතුර දී මා හට හිසරදයක් ඇති වූයේ අද දින දී මුහුණ දුන් වෙහෙසකාරී අත්දැකීම් නිසා වන්නට ඇති. එහෙත් විහාරස්ථානයේ පූජකවරයෙකු ලබා දුන් ඔසු නිසාවෙන් මා මද නින්දකට වැටුනේ මටත් නොදැනීමයි. මධ්‍යම රාත්‍රියත් පසුව තිබියදී වන්ජන්නිම් මා අවදි කරවූයේ, අප නිවසට යා යුතු බව දන්වමින්මයි. ඝන අඳුරේ වුවද, මා ද එතුමා සමඟ නිවසට පැමිණීමට පිටත් වූයේ මේ වනවිටත් ඔරාබොනි ඇතුළු සියලු දෙනාම බොහෝ කලබල වී ඇති බව මා හොඳින්ම දැන සිටි නිසාවෙනුයි. විහාරස්ථානයේදී උණුසුම් වීමට හැකි වූ නිසා සීතල මදක් මග හැරී තිබුනද, වර්ෂාව නිසාවෙන් වටාපිටාවේ පැවති සීතල නම් සිරුරට හොඳින්ම දැනුනා.

මා සිතූ ලෙසින්ම ඔරාබොනි බොහෝ කලබල වී සිටියත්, වර්ෂාව නිසාවෙන් නිවසට පැමිණ තිබූ, ටේහ්යුන්ග් ඔරාබොනි ඔහුව සන්සුන් කර තිබුනේ, වර්ෂාව නිසාවෙන් අපට පැමිණීමට නොහැකි වන්නට ඇතියි පවසමිනුයි.

“ටේහියා ඔබ ඇයිද අපට නොකියා තනිවම ගියේ..? අප කොතරම් බිය වූවාද කියා ඔබ දන්නවාද..? අනෙක් දෙය මා හට හ්යුන්ග්නිම්ට මුසා පැවසීමටත් සිදුවූවා ඔබලාව මා හට මග හැරුනායි කියා...”

අප සමඟ නිවස තුලට යමින් ටේහ්යුන්ග් ඔරාබොනි රහසින් මෙන් එසේ ඇසුවේ, කලබලකාරී හඬිනුයි.

“ටේහ්යුන්ග්නා.., දැන් ඇයට විවේක ගැනීමට අවස්ථාවක් ලබා දෙමු... හෙට දිනයේදී සෑම දෙයක්ම අසා දැනගත හැකියිනේ...”

මා පසු පසින් පැමිණි ටේහ්යුන්ග් ඔරාබොනිව වළක්වමින් වන්ජන්නිම් එසේ පැවසුවේ මා හට කුටියට යන්නයි කියා ඇසින් ඉඟි කරමින්මයි.

________________________________________

---(Wanjanim's POV)---

“වන්ජන්නිම්.., ඔබලා ආහාර ලබා ගත්තද..? නැතිනම් මා සේවිකාවකට පවසන්නම් ආහාර රැගෙන පැමිණෙන්න කියා...”

ටේහියා කුටියට පිටව යන විටම වාගේ නව ඇඳුමක්ද මා හට ගෙන එමින් සොක්ජින් ඔරාබොනි එසේ ඇසුවේ අප පිලිබඳව කරදර වෙමිනුයි.