UNEXPECTEDLY YOURS

Chapter XIV

Aera's POV

Panaginip nga ba yun? Para kasing hindi eh, kung hindi man yun panaginip ano naman ang katutuhanang kailangan kong malaman. Tsk. Talagang naninibago ako sa magagaling kong magulang. Since I'm going to school already, I'm back to my usual habit got my phone from my bag, insert my earphones, and listen, kasama na don ang pagpili ng music syempre.

Mag-aala syete na at ilang minuto na akong naglalakad, mula sa nilalakaran ko ay tanaw ko na ang campus, tsk. Mag-iisang buwan na ako dito pero di ko pa rin maiwasang mamangha sa paaralan.

I keep on humming and banging my head habang nakikinig ng music. Hindi naka full volume yan in case may tatawag sakin, handa akong lumingon.

"Hello Miss sungit." - sambit nito saka pumwesto sa harap ko na naka tabingi ang ulo.

"BWESIT KANG ABNORMAL KA." -naisigaw ko matapos gulatin ng bwesit na lalaking may sayad ata sa utak, at kulang sa pansin. Eh hindi naman kami close ng animal na 'to kung maka 'HELLO MISS SUNGIT." kala mo magkaibigan kami mula fetus pa lang. Tss.

"Grabe nakaka dalawa ka na sakin Ms. Sungit ah." - sabi nito saka ngumuso.

"Aba aba, hoy Mr. Chickboy. Kasalanan ko bang nasigawan ka? Eh Sino ba tong sulpot Ng sulpot na parang kabuti. Tss. Tabi nga."- saka siya tinabig.

"I'll take that CHICKBOY as a compliment Ms. Sungit, so friends?"- Sabi nito kahit nakatalikod ako sa kanya, at wala sa sariling napa tigil ako sa paghakbang at bahagyang lumingon sa kanya.

"Compliment your face, that's an insult idiot. Tsaka friends? Tayo? Not even interested."

"Nakaka tatlo ka na Ms. Sungit ah, I'm just asking for you to be my friend." - Sabi nito sabay nguso.

Konting-konti na lang talaga at hihilahin ko na ang nguso ng lalaking 'to ang feeling close masyado.

"So what? I'm not even interested to become your friend, tsaka isa pa tigil tigilan mo ko sa kakanguso mo hindi bagay sayo at kung ayaw mong hihilahin ko yan."- actually ok naman sana kung aalis na lang ako at wag kausapin 'tong isang 'to. Humirit na ako diyan tsaka tumalikod, pero kahit anong lakad ko hindi umaalis ang loko, at ito nasa tabi ko na kasabay naglalakad kahit anong bilis at laki ng hakbang ko humahabol ang loko.

"Ughhhh pwede ba umalis kana, ako na naman pag pepyestahan ng mga abnormal mong fans."- gigil na sabi ko.

"Assuming ka Ms. Sungit ah, sa school din punta ko, sinasabayan lang kita. Napaka loner mo kasi tingnan, kawawa ka tingnan."-sagot nito sakin saka ngumisi ng nakaka loko.

"Aba ako mag a-assume? Sayo pa talaga nanggaling yan ah, ibang klase. At Isa pa I don't need your pity, prone na ako bilang dakilang loner. Tss."- sagot ko naman, do I sound so defensive? Hindi naman di'ba? Totoo namang loner ako not until Dahlia became my go-to-go, wala akong ibang kinikilalang friend kundi si Wa-Da lang.

"Prone Kaya?"

"Alam mo ikaw nam bwe-bwesit kalang eh, tss. Maka-alis na nga lang."-sabi ko saka lalong nilakihan ang bawat hakbang at lalong binilisan.

"ALAM MO MS. SUNGIT ANG SUNGIT MO MERON KA BA NGAYON?"-at sa pangalawang pagkakataon napatigil ako at kaagad lumingon sa mokong na may sayad.

"Excuse me?"

"Dadaan ka Ms. Sungit?"

What the efff that's my line, idiot. Tsk.

"Sungit mo mukha mo ulol."

"Alam mo Ms. Sungit, ang sungit mo talaga buti na lang KyuT ka, anyway byebye Ms. Sungit, see you sa classroom."

The end, I was left being dumbfounded. Syempre charot lang, ilang minuto akong tumunganga sa gitna ulit ng daan habang nakatingin sa lalaking may sayad sa utak na kala mo celebrity na may Pa kawaykaway pa sa mga babaeng kinikilig naman. Tsk, girls nowadays. Except me of course.